Funky Franky
Περαστικοί
2025 – Self Release
«Θες ο καιρός να γυρίσει; Θες η καρδιά σου να σπάσει»; Το «Νησί», με την Καλλιρόη Ραουζαίου να συμμετέχει στα φωνητικά, ανοίγει το καινούργιο άλμπουμ του Γιώργου Φραγκίσκου. Πλήκτρα, καλοκαιρινή διάθεση και ένα τραγούδι που πολύ μελαγχολικά σε κάνει χαρούμενο. Μην με ρωτήσετε πώς. Αυτά είναι κόλπα ζόρικα που κάνουν στα άλμπουμ του FF. Και πάνω που πας να σκεφτείς όλο αυτό που άκουσες, σε πιάνει το “Sans Toi” από τον γιακά. Ο Νίκος Γρηγοριάδης θα μπορούσε να μιλήσει για έναν εξαιρετικό μαθητή του, η Μαριαλένα Βαρελά συμμετέχει στις φωνές και η καλαίσθητη Pop της δεκαετίας του ’80 σμίγει με επίσης καλαίσθητη soul της αυτής εποχής και κάπου εκεί χαμογελά η Sade, η οποία θα κολλούσε τέλεια σαν καλεσμένη.
Νιώθω καταπληκτικά που ακούω ξανά άλμπουμ του Γιώργου. Η μνήμη κινείται ταχύτατα και έχει ήδη φτάσει στο 2019 και τον δίσκο «Σχεδόν Τυχαία» τότε. Κάτι μικρό απ’ τα πράγματα, που αγάπησα πολύ… Επιστροφή στο τώρα. Το ομότιτλο χτυπά την πόρτα, η ενορχήστρωση είναι ηλεκτρονική και θα μπορούσε να βαφτιστεί σαν οι Baltimora να συναντούν τον Jean-Michel Jarre, παρουσία ενός Commodore 64! O Γιώργος συνθέτει και γράφει στίχους, συνεργάζεται με μια ομάδα άξιων δημιουργών και μουσικών και βγάζει ένα άλμπουμ που το πάλευε αρκετό καιρό, κάτι που κάνει το περιεχόμενο ακόμα πιο αγαπησιάρικο.
«Πέντε το απόγευμα, βρέχει απ’ το πρωί»… Φίλε Γιώργο, μόλις μου περιέγραψες μία ιδανική Κυριακή. Το «Μελαγχολία ‘90» αναφέρεται, με ενορχήστρωση μπλουζ νοοτροπίας και πειθαρχίας, σε μία κατάσταση που είναι τόσο γνώριμη, που επιθυμούμε να την ξεχάσουμε. Αν δεν είναι Κυριακή εκείνη η μέρα; Αν πρέπει να πας στη δουλειά και μετά έχεις κι άλλες υποχρεώσεις; Κι αν οι φίλοι σου σου λένε ότι «Είσαι εντάξει»; To solo πλήκτρων είναι κάργα δεκαετίας ’70 και κάργα επηρεασμένο από τα μεγαθήρια εκείνης της εποχής.
Το «Σε Θυμάμαι» είναι γλυκό και τίγκα στα κρουστά. Η φωνή βγαίνει με εφέ. Αυτό είναι για single; Δεν θα μπορούσε να είναι; Χτυποκάρδι στον ύπνο κι ένα άρωμα, που τη μνήμη ξυπνά. Οι μουσικοί που παίζουν είναι όλοι εξαίρετοι. Και εννοείται ότι θα τους αναφέρουμε όλους. Και εκείνους που δημιούργησαν και εκείνους που εκτέλεσαν, πέρα από αυτούς που ήδη αναφέραμε. Χωρίς καμία αξιολογική σειρά λοιπόν, Μιχάλης Τσαούσης, Δανάη Δάσκα, Κίμων Ατελής, Έλενα Μπακάλοβα, Μαριαλένα Βαρελά, Adedeji Adetayo, Θοδωρής Κότσυφας, Βασίλης Πιερρακέας, Γιώτης Σαμαράς, Αστέριος Παπασταματάκης, Δημήτρης Μπέλλος, Ντίνος Μάνος, Γιώργος Παλαμιώτης, Αλέξανδρος Παρασκευόπουλος, Ανδρέας Μνιέστρης, Θοδωρής Ρέλλος, Αλέξης Πογρεβνόης και Μιχάλης Καπηλίδης.
«Ζωή» και ένα πλήκτρινο θέμα συνοδεύει την τονική. Πήγα στα σύννεφα. Μαζί τους κατέβηκα, με της βροχής τις στάλες. Και το άγγιγμα στην καρδιά το θεωρώ δεδομένο. Γλυκιά μελωδία. Και η φωνή, η χροιά της, κολλάνε έτσι όπως θα θέλαμε. Και θα τα πάρεις. Όλα. Και το ραπάρισμα… Ναι, μια χαρά, Γιώργο! Μην το συζητάς, πολύ καλά το έκανες. Η αξία του καφέ πάλι… Το γαμήλιο εμβατήριο που κόπηκε βάναυσα… Όταν ο μουσικός έχει οίστρο και κέφια…
«Συνέπεια Στην Κρίση Ηλικίας»… Μία αναζήτηση που παραπέμπει σε καλλιτέχνες άλλων εποχών. Πού να ‘βρω καταφύγιο, για όλους είμαι old school… Μια χρονοκάψουλα απαραίτητη, ένα μιούζικαλ εν τη γενέσει του. Μποέμ ύφος, πνευστά, γουάκα-γουάκα στις κιθάρες, tutti και των 80’s τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Και νάτη ξανά η χρονοκάψουλα. Τότε που είχα περάσει τις εφτακόσιες χιλιάδες στο “Donkey Kong” και μου έλεγαν όλοι από δίπλα «Πόσο κωλόφαρδος είσαι;» και διάφορα τέτοια εμπριμέ. Γιώργο μου; Να μπαίνεις το μετρό, φίλε.
Ακολουθεί το «Σουξέ», στο οποίο συμμετέχει στη φωνή ο Νίκος Ρέντζος. Μία μονολογική αναρώτηξη (ίσως και ανατάραξη) του πρίγκηπα και ένα μιξάζ από διάφορα τραγούδια που μας έχουν σημαδέψει σαν γενιά. Να σας πω κάτι; Αν ο Γιώργος και αυτό το υπέροχο τσούρμο του, έκαναν μια διασκευάρα στο “Video Killed The Radio Star”; Μπράβο! Πολύ ωραίο! Και πολύ πρωτότυπο!
«Τι Όνειρο Κι Αυτό!» και μήπως ο Γιώργος μιλάει με τον Δημήτρη Φάκο; Ρε, μπας και έχετε κάνει κάνα κονέ και δεν ξέρουμε την τύφλα μας και μας τρολάρετε κι από πάνω; Στιχάρες και ύφος μπουρλέσκ, με τζαζ υπομνήσεις. Ακολουθεί το κρυστάλλινο «Απορία», με μπάσο που προσφέρει όμορφες φράσεις και μάλλον βρεθήκαμε σε κάποιο “House Of Blues” και μάλιστα στο Σικάγο. Ναι, αυτό του Αναχάιμ ποτέ δεν μου άρεσε. Καινούργιες απορίες βρίσκω συνεχώς…
Επίλογος με το «Ο Κυρ-Μήτσος». Αφήγηση εν μέσω πλήκτρων και πνευστών. Μπλου και περίεργο στρίψιμο του λαιμού. Ένας άνθρωπος που δεν υπάρχει πια. Για τον αφηγητή… ο εν λόγω ήταν πάντα έτσι όπως τον θυμόταν. Ευγενικός, αλλά απόμακρος. Και μια μέρα… ο Μήτσος έφυγε. Και η μυστηριώδης λάμψη είχε πλέον λόγο ύπαρξης. «Δεν είναι για μας οι ουρανοί, Γιάννη»… Ένα βαλς με προορισμό.
Γλυκύτατη δουλειά από τον Γιώργο Φραγκίσκο και τους συνεργάτες του, που θέλουν τη μουσική όπως εκείνη έχει οριστεί. Η καλύτερη μορφή ψυχαγωγίας και διασκέδασης. Καλοτάξιδο, Funky Frankie! Γιου γκάις ρουλ!
Κώστας Κούλης
Νησί (feat Kalliroi)
Sans Toi (feat Marialena)
Περαστικοί
Μελαγχολία ’90
Σε Θυμάμαι
Ζωή
Συνέπεια Στην Κρίση Ηλικίας
Σουξέ (feat. Νικος Ρέντζος)
Τι Όνειρο Κι Αυτό!
Απορία
Ο Κυρ-Μήτσος
0 Comments