«Μπορεί να νομίζεις ότι είμαι ανόητος, αυτό όμως μπορεί να μην είναι αλήθεια. Μπορεί να νομίζεις ότι είμαι τρελός. Το μόνο που θέλω είσαι εσύ».

Μπουζούκια; Νταλκάς τσιφτετελούχος; Λουλούδια, πανέρια, πιάτα, μπουκάλια; Λάθος! Πρόκειται για ένα από τα καμάρια της Pop μουσικής, έτσι ακριβώς όπως τη μάθαμε στα νιάτα μας και έτσι ακριβώς όπως την εκτιμούμε στα μεσοκοπάτα μας.

Μουσικόραμα λοιπόν. Γιώργος Γκούτης, Παρασκευή, Σάββατο και διάφορα βίντεο κλιπ. Στο μεταίχμιο της μιζέριας και απαρχής της αποβλάκωσής μου, άρχισα να αναθεωρώ και επιτέλους να δέχομαι ότι η μουσική δεν είναι χάλι και ότι «μάλλον θα έπρεπε να ασχοληθώ». Παίζουν διάφορα κλιπάκια και κάποια στιγμή σκάει κι αυτό. Το “You Might Think” των The Cars. Τριαλαριλαρί-τριαλαριλαρό το τραγουδάκι, πανέξυπνο και υπέροχο το βίντεο και η μελωδία κόλλησε στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Κάτι δεκαετίες μετά το θυμήθηκα. Το αναζήτησα, το βρήκα άνετα στο διαδίκτυο, το ξανάκουσα καμιά εικοσαριά φορές non-stop, βρήκα και τον δίσκο λίγο αργότερα. Η μεγαλοφυία και ο οίστρος, η μπάντα από τη Βοστώνη, η οποία μάλιστα ξεκίνησε ένα μόλις χρόνο μετά τους #ΜΟΝΟ και μία πολύ ωραία ιστορία.

Το άλμπουμ “Heartbeat City” κυκλοφορεί στις 13 Μαρτίου του 1984, περίπου σαράντα χρόνια πίσω. Την ίδια μέρα βγήκε στις αγορές και το single. Αυτό το τραγουδάκι. Ακολούθησε το βίντεο, το οποίο ήταν ένα από τα πρώτα που είχαν εφέ και γραφικά υπολογιστών. Ο φτωχοδιάβολος του σεναρίου, τον οποίο υποδύεται ο τραγουδιστής/κιθαρίστας/mastermind της μπάντας, ο Ric Ocasek – ο οποίος έφυγε από τη ζωή το 2019, ενώ ο έτερος lead βοκαλίστας, Benjamin Orr, είχε «φύγει» δεκαεννιά χρόνια πριν – προσπαθεί να κερδίσει την αγάπη της ωραιοτάτης Susan Gallagher. Γίνεται Κινγκ Κονγκ και την απαγάγει, γίνεται τέρας ταινίας και την τρομάζει, γίνεται μύγα και την ενοχλεί, γίνεται ρομαντικός και την πάει βαρκάδα… Σκαρφίζεται ό,τι μπορεί, ενώ η μπάντα τζαμάρει πάνω σε ένα… σαπούνι!

Το εκπληκτικό βίντεο, το οποίο εκείνη την εποχή είχε κοστίσει ογδόντα χιλιάδες δολάρια – η αναγωγή σε σημερινές ισοτιμίες μόνο ίλιγγο και κίτρινο πυρετό μπορεί να προκαλέσει – κέρδισε το πρώτο MTV Video of the year, την ίδια χρονιά, αφήνοντας πίσω του το “Thriller” του Michael Jackson! Το τραγούδι κατασκήνωσε στις κορυφές αρκετών charts ανά τον κόσμο, το άλμπουμ πούλησε πάνω από τέσσερα εκατομμύρια κόπιες μόνο στις ΗΠΑ (πηγή: RIAA) και συνέτεινε στο να γίνει ακόμα πιο αγαπητή η μπάντα, η οποία έτσι κι αλλιώς έχει πουλήσει τα κέρατά της στη γη των ανιστόρητων.

Αυτό που αξίζει να σημειώσουμε πάντως είναι το πόσο μικρός είναι ο κόσμος και πόσο πασπαρτού είναι μερικοί καλλιτέχνες. Ποιος νομίζετε ότι καθόταν στην καρέκλα του (συν)παραγωγού για το εν λόγω άλμπουμ; Μήπως ο θεόρατος Mutt Lang; Περιμένετε, περιμένετε, έχει κι άλλο. Μηχανικός ήχου στις ηχογραφήσεις ήταν ο Nigel Green, ο οποίος έχει κάνει την ίδια δουλειά για το “Killers” και το “The Number Of The Beast”, για αλμπουμάρες των Def Leppard και ο κατάλογος είναι μακρύς. Με τέτοια ομάδα πάω και στο φεγγάρι!

Απλά το λατρεύω αυτό το τραγούδι. Όλη η μεγαλοπρέπεια της Pop/Rock αφέλειας μέσα σε τρία λεπτά. Πανέξυπνη ενορχήστρωση, άψογη απόδοση και… ε, τι άλλο χρειαζόμαστε για να αγαπήσουμε το ομορφάκι; Το έχω ακούσει σε διάφορες εκδόσεις, Live, διασκευές, ό,τι θέτε. Ξεχωρίζω άνετα τη διασκευή των Weezer, καθώς και κείνη των Lexington Lab Band. Απόλυτος σεβασμός στο πρωτότυπο, ωραίοι μουσικοί, ακόμα πιο ωραίο συναίσθημα.

Βάζω μουσική. Παίζει τούτο εδώ. Γράφω, διορθώνω, διαγράφω, πετάω, «πετάω», καμώνομαι, δημοσιεύω, μιλάω, ακούω και χαμογελάω. Κι αυτό το τελευταίο οφείλεται μόνο στο τραγούδι. Αγνή καψούρα, αγνό συναίσθημα, αγνή μελωδία. All I want is music…

Κώστας Κούλης