Έχουμε την τιμή και τη χαρά να φιλοξενούμε στο Keysmash ένα από τα πιο πρωτοποριακά μουσικά σχήματα της σύγχρονης ελληνικής σκηνής, τους String Demons. Με τους έντονους ρυθμούς, την ενέργεια και τις τολμηρές τους διασκευές, οι String Demons είναι το δίδυμο που συνδυάζει μοναδικά την κλασική μουσική με την παραδοσιακή ελληνική και τη ροκ, καταφέρνοντας να δημιουργήσει έναν ήχο πραγματικά μοναδικό.

Ο Κωνσταντίνος Μπουντούνης (βιολοντσέλο) και η Λυδία Μπουντούνη (βιολί) ανατρέπουν τα όρια των ειδών και δημιουργούν εκρηκτικές μουσικές εμπειρίες, που συνδυάζουν τον κλασικό ήχο με τη σύγχρονη διάθεση. Με διασκευές που κλέβουν την παράσταση, δικές τους δημιουργίες και μια ενέργεια που καθηλώνει, οι String Demons αποδεικνύουν πως η μουσική δεν γνωρίζει σύνορα, αρκεί να έχει πάθος και αυθεντικότητα. Ευχαριστούμε θερμά τον Χρήστο Καρυώτη, ο οποίος φρόντισε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.

Πόσα χρόνια υπάρχει αυτός ο έρωτας με τη μουσική;

Ας πούμε ότι ήταν έρωτας στην αρχή και όταν λέμε αρχή, εννοούμε στην ηλικία των πέντε-έξι ετών που ξεκινήσαμε. Μετά ήρθε… ο γάμος, που τα πράγματα ήταν κάπως δύσκολα, εκεί στην ηλικία που τελειώναμε το σχολείο, όπου είχαμε ήδη πάρει τα διπλώματά μας στο τσέλο και το βιολί αντίστοιχα και αρχίσαμε να ψάχνουμε βαθύτερα και τώρα είναι μία συνειδητή συντροφιά, που μέσω αυτής επικοινωνούμε όλα αυτά που νιώθουμε και δεν μπορούμε να πούμε με άλλον τρόπο. Άρα κοντά στα τριάντα χρόνια αυτή η ιστορία.

Πόσο καθοριστική είναι η μουσική στη ζωή σας;

Ο αριθμός τριάντα, που είπαμε πριν και το ότι είναι συνειδητή συντροφιά, τα λένε όλα. Χωρίς αυτήν θα ήμαστε απλά δύο άλλοι άνθρωποι.

Ποιες είναι οι επιρροές σας και πώς αυτές έχουν διαμορφώσει τον ήχο σας;

Οι επιρροές μας σίγουρα είναι η μουσική από την παιδική μας ηλικία, από κάποιο πρόσωπο ή συμβάν που έγραψε μέσα μας. Για να μιλήσουμε και με κάποιες «μουσικές ταμπέλες», σίγουρα το μέταλ, η κλασική και η παραδοσιακή ελληνική μουσική έπαιξαν το ρόλο τους.

Μπορείτε να μας μιλήσετε για τη διαδικασία σύνθεσης των κομματιών σας; Πώς συνεργάζεστε ως ομάδα;

Ευτυχώς τελευταία έχουν μειωθεί οι τσακωμοί… Συνήθως ο καθένας φτιάχνει κάτι μόνος του και μετά το δουλεύουμε μαζί. Υπάρχει τραγούδι στο δίσκο “Theatrika”, όπου, χωρίς να μιλήσουμε μεταξύ μας, γράψαμε ο καθένας και η καθεμία κάτι με μουσική και στίχους και τυχαία, όταν βρεθήκαμε, τα ενώσαμε σε couple-refrain και ήταν έτοιμο το τραγούδι. Η διαδικασία της μουσικής που φτιάχνουμε, γενικά για εμάς, είναι κάτι σχετικά εύκολο. Tο δύσκολο είναι όταν πρέπει να συνεννοηθούμε για πράγματα που δεν αφορούν τη μουσική.

Κάτω από ποιο πρίσμα γίνεται η επιλογή των διασκευών, που κατά καιρούς ετοιμάζετε;

Μόνο με το αυτί γίνεται αυτή η επιλογή. Όταν κάποιο κομμάτι μας κάνει κλικ, η ανάγκη να το διασκευάσουμε με τον τρόπο που μπορούμε είναι άμεση και πολύ έντονη.

Ήσασταν στην παράσταση  «Το πάρτυ της ζωής μου». Πώς έγινε το πάντρεμα;

Με το “Πάρτι…” εμείς ολοκληρώσαμε δύο σεζόν, με έναν τεράστιο αριθμό παραστάσεων, μία απίστευτη εμπειρία συναισθηματικά, μουσικά, από όλες τις απόψεις. Η Ελένη (σ.σ. Ράντου) είχε παρακολουθήσει κάποια videoclip μας, της έκανε εντύπωση η θεατρική μας παρουσία και μας κάλεσε να συνεργαστούμε. Πιστεύουμε ότι το πάντρεμα έγινε, γιατί πάντα «ψάχνει», δεν επαναπαύεται και ήθελε να δοκιμάσει κάτι πιο ανατρεπτικό. Πίστεψε σε αυτό, μας έδειξε εμπιστοσύνη, όπως και ο σκηνοθέτης, ο Ανέστης Αζάς και το αποτέλεσμα ήταν μία από τις πιο αγαπημένες και επιτυχημένες παραστάσεις των τελευταίων χρόνων. Εκείνη συνεχίζει δυναμικά φέτος, με παρέα τις μουσικές που γράψαμε για την παράσταση και την ευχαριστούμε για όλα. Συνεχίζουμε φέτος με έναν πιο ροκ Δον Κιχώτη, στο θέατρο Κάππα, σε σκηνοθεσία Ηλία Καρελλά, έναν δίσκο που είναι σχεδόν έτοιμος και κάποιες συναυλίες.

Υπάρχει χώρος για την τέχνη και τον πολιτισμό να αναπτυχθούν μέσα σε μια κοινωνία που βάλλεται συνεχώς;

Σε αυτή τη φάση, με την απίστευτη τεχνολογία και ταχύτητα που γίνονται όλα, για εμάς το θέμα δεν είναι αν υπάρχει χώρος, αλλά ο χώρος που υπάρχει, έστω κι αν είναι λίγος, να είναι πολύτιμος και σεβαστός, χωρίς υποκρισία. Να εξακολουθήσει δηλαδή η μουσική να έχει ΑΞΊΑ και όχι να είναι ένα κακόγουστο background, που δεν ενδιαφέρει και κανέναν ακριβώς πώς είναι, γιατί ασχολούνται όλοι και όλες μόνο με την ποσότητα. Αυτό το λέμε και το περνάμε και στους στίχους που έχουμε γράψει για τον Δον Κιχώτη φέτος. Ας υπάρχει και αυτή η «μουσική ποσότητας» – εννοείται – αλλά ας έχει κι αυτή τον χώρο της, ας είναι ένα κομμάτι της μουσικής πίτας, όχι η πίτα ολόκληρη. Αν η μουσική που πλησιάζει λίγο παραπάνω τον άνθρωπο σε βάθος, είναι αδύνατον βρει χώρο σιγά σιγά, τότε καλύτερα να μην υπάρχει καθόλου χώρος για αυτήν, για να δούμε πώς θα πάει αυτό.

Ποιες είναι οι προσωπικές σας προσδοκίες για το μέλλον; Πού θέλετε να δείτε τους String Demons τα επόμενα χρόνια;

Να είμαστε ελεύθεροι να φτιάχνουμε τη μουσική που θέλουμε, να συνυπάρχουμε με όσους καταλαβαινόμαστε. Για να μην πηγαίνουμε μακριά, ας πούμε ότι τους Demons θα θέλαμε να τους δούμε να βγαίνουν σώοι και αβλαβείς από τον Δον Κιχώτη, που είναι μεγάλη μουσική και σκηνική πρόκληση, για να φέρουμε εις πέρας αυτά που ετοιμάζουμε για το μέλλον.

Μαίρη Ζαρακοβίτη