Οι γονείς του Ματτέο θεώρησαν καλό να κάνουν ένα δώρο στη δασκάλα του. Κάτι σαν «Ευχαριστούμε» για τη δουλειά που κάνει για το παιδί τους, ίσως και για τα παιδιά της τάξης της γενικότερα. Ειρωνεία; Κάλλιστα, γιατί ο μικρούλης Ματτέο δεν είναι καλό παιδί. Και η δασκάλα δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να το διορθώσει. Η ίδια καλεί στο σπίτι των γονιών του και μιλά με τον πατέρα του. Η ίδια διαπιστώνει το πλέον αυτονόητο. Εννιά φορές στις δέκα, οι γονείς των κακομαθημένων παιδιών είναι οι βασικότεροι «συνεργάτες» τους.
Μία σκάλα, ένα τραπέζι, μία καρέκλα… Μία μοκέτα που «σύρθηκε» εκτός σκηνής, λίγο πριν ξεκινήσει το έργο. Και μία ηθοποιός, επιφορτισμένη με τη ροή μίας ολόκληρης παράστασης. Απέναντί μας η κυρία Εβίτα Παπασπύρου. Την είχα δει ως αφηγητή, στην παράσταση «Ο κύκλος με την κιμωλία», πριν λίγο καιρό. Είχα εστιάσει στο διαπεραστικό βλέμμα της και την κίνησή της. Απόψε και τα δυο έχουν την τιμητική τους.
Το αρχικό κρεσέντο χρειάζεται τον χρόνο του για να το επεξεργαστείς. Η κυρία Παπασπύρου υποδύεται τόσο τον πατέρα του Ματτέο, όσο και τη δασκάλα του. Η ταχύτητα διαλόγου είναι υψηλή, κατά συνέπεια, η εξαιρετική ηθοποιός αλλάζει χροιά και μοτίβα ομιλίας όχι συνέχεια, για να μην εγκλωβιστεί σε μία καρικατούρα ανθρώπου που συνομιλεί με τον εαυτό του, αλλά κατά περίπτωση. Και αυτό βοηθά πολύ την παράσταση. Η ίδια η πρωταγωνίστρια υποδύεται όλους τους χαρακτήρες του έργου και αυτό σημαίνει ότι έχουμε πλέον φύγει από τα όρια του μονολόγου και έχουμε πάει πλέον στα πλαίσια μίας ολιστικής περφόρμανς, που δείχνει πόσα πράγματα μπορεί να κάνει ένας σύγχρονος ηθοποιός, ο οποίος δεν λέει όχι σε καμία πρόκληση.
Το εξαίρετο κείμενο των Μιχαέλα Μιχαΐλοβ και Ράντου Απόστολ, ένα κείμενο-γροθιά, σε μετάφραση της κυρίας Τίνας Γιαννούλη, ένα πραγματικό μανιφέστο για το bullying και τις γενικότερες μορφές κακοποίησης, ανέλαβε να σκηνοθετήσει ο κύριος Κώστας Νταλιάνης. Και δημιούργησε μία παράσταση εθιστική! Ακούς τις λέξεις, βλέπεις την κίνηση και απλά θέλεις να βλέπεις κι άλλο. Η ιστορία είναι πανέξυπνα δοσμένη και οι διάφοροι χαρακτήρες μέσα και γύρω της, συγκρούονται, αφού γι’ αυτό έχουν τοποθετηθεί εκεί.
Η κυρία Παπασπύρου τονίζει αυτό που γνωρίζαμε χρόνια και που δεν τολμούσαμε να παραδεχτούμε. Παιδιά ζιζάνια πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν, αλλά δεν μας ενοχλούν. Αυτά που πραγματικά είναι τοξικά, είναι στην ουσία τα παιδιά που δεν σοσιαλίζονται, που δεν δημιουργούν παρέες, που μένουν και παραμένουν αγρίμια. Το κείμενο όμως στοχεύει πιο βαθιά. Στην προσβλητική ανοχή των γονιών και τον κοινωνικό περίγυρο, ο οποίος λειτουργεί όπως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο καθένας έχει την αποψάρα του, θεωρεί εαυτόν ειδικό και φωτεινό παντογνώστη και αντί να ψάχνει την αλήθεια, κάνει ό,τι μπορεί για να πάει την κουβέντα σε μία διάσταση, που κανένα πλέον δεν ενδιαφέρει.
Η κυρία Παπασπύρου θα υποδυθεί ακόμα και τον μικρό Ματτέο. Ο οποίος είναι μάλλον ψυχοπαθής. Και ο οποίος νοιάζεται, για τους υπόλοιπους γύρω του, λίγο λιγότερο απ’ ότι για παπούτσια που φοράει όταν παίζει μπάλα. Και είναι τόσο πειστική η ηθοποιός, που θέλουμε να το τσακίσουμε στο ξύλο το παλιόπαιδο! Και ας μην πείθουμε κανένα εμείς, ως προς την επιρροή και τη θεώρηση.
Κορυφαία δουλειά για τη σκηνοθέτιδα και την πρωταγωνίστρια και ένα θέμα απόλυτα επίκαιρο και απόλυτα ενδιαφέρον. Το παιδί-τέρας και όλος ο κόσμος που τάσσεται υπέρ του, παρά το γεγονός ότι το κακό έρχεται με δρασκελιές. Ο διάβολος που προκαλεί τον Γιάννη σε μια μονομαχία με βιολιά και η ήττα που δεν είναι καθόλου καλοδεχούμενη. Και μόνο οι συσπάσεις στο πρόσωπο της κυρίας Παπασπύρου, είναι θέμα για συζήτηση. Προτείνεται ανεπιφύλακτα.
Κώστας Κούλης
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
0 Comments