Χάρη στο θέατρο και την παράσταση «Κεκλεισμένων των θυρών», βρεθήκαμε για λίγο στην κόλαση. Εννοείται πως δεν εντυπωσιαστήκαμε καθόλου από το μέρος – αν και μας υποσχέθηκαν ότι εκεί βρίσκονται τα καλύτερα μαγαζιά. Φευ! – και εννοείται πως ξετρελαθήκαμε με τις ερμηνείες. Η κυρία Τάμμυ Κασιμάτη βρίσκεται απέναντί μας και μιλά για την παράσταση, τον ρόλο της, τη λύτρωση μέσω της ενασχόλησης με το έργο, τη μαγεία της ενσάρκωσης ενός χαρακτήρα. Η παράσταση θα παίζεται μέχρι και τις 6 Απριλίου και θα θέλαμε πολύ να πάει και την επόμενη σεζόν. Θερμές ευχαριστίες στη Γιώτα Δημητριάδη, η οποία φρόντισε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.

Με το «Κεκλεισμένων των θυρών» συστήνεστε ουσιαστικά στο θεατρικό κοινό. Πώς είναι αυτή η εμπειρία για ένα νέο ηθοποιό; Ποια συναισθήματα επικρατούν;

Ως νέα ηθοποιός έχω πολύ όρεξη, γιατί είναι ένα ταξίδι που τώρα αρχίζει για μένα. Κάθε φορά που έχουμε παράσταση ανυπομονώ να πάω στο θέατρο και να υποδυθώ τον ρόλο μου από την αρχή, να παίξουμε το έργο μας μπροστά στο κοινό, να παρουσιάσουμε αυτό που δημιουργήσαμε και να ζήσουμε αυτή την εμπειρία μαζί με τον κόσμο. Γιατί για να υπάρχει το θέατρο, απαραίτητο συστατικό, εκτός από τους ηθοποιούς και τον σκηνοθέτη, είναι το κοινό. Γι’ αυτό κάθε φορά, στο τέλος της παράστασης, βγαίνουμε έξω από την αίθουσα, μαζί με τους εξίσου ταλαντούχους συναδέλφους μου Γιάννη Κατή, Μαρίζα Μανατάκη, Μαρτίνα Ολχάβα και Χρυσάνθη Παπαλεβέντη, για να μιλήσουμε με το κοινό και να ακούσουμε τα σχόλιά του για την παράσταση. Τα συναισθήματα που έχω είναι ανυπομονησία, χαρά, αγωνία και ολοκλήρωση. Όλα αυτά τα νιώθω κάθε φορά που παίζω στην παράσταση και στο τέλος της νιώθω συγκίνηση και ακόμα περισσότερη ανυπομονησία για την επόμενη. Είναι ένας ατέρμονος κύκλος συναισθημάτων, που όσο εργάζεσαι ως ηθοποιός, αυτά δεν τελειώνουν ποτέ.

Πώς δουλέψατε με τον Στέλιο Πετράκη πάνω στο έργο του Σαρτρ;

Ξεκινήσαμε τις πρόβες μας κάνοντας ανάγνωση και ανάλυση του κειμένου και στην πορεία μας καθοδήγησε ο Στέλιος Πετράκης στο σκηνοθετικό του όραμα. Είχε από την αρχή μία ξεκάθαρη γραμμή για το πώς θέλει να παρουσιάσει το συγκεκριμένο έργο του Σαρτρ και μας βοηθούσε όλους να καταλάβουμε καλύτερα τους ρόλους μας και πώς θα τους αναδείξουμε σύμφωνα με τη δική του σκηνοθετική προσέγγιση. Ήταν πολύ δεκτικός στο να συζητάμε όλοι μαζί τις ιδέες μας για το κείμενο και τους ρόλους, πράγμα που μας βοηθούσε πολύ να είμαστε και εμείς “ανοιχτοί” στην πρόβα μας και να αισθανόμαστε άνετα στον χώρο όπου εκτελούνταν οι πρόβες. Υπήρχε σεβασμός από την αρχή των προβών μέχρι το τέλος, τόσο από τους ηθοποιούς, όσο και από τον σκηνοθέτη και αισθάνομαι πολύ τυχερή που ξεκίνησα την πορεία μου στον χώρο της υποκριτικής με τόσο ικανούς και έμπιστους συνεργάτες.

Θέλετε να μας πείτε δύο λόγια για τον ρόλο σας;

Στην παράσταση υποδύομαι το «Γκαρσόν», μαζί με τη συνάδελφό μου Μαρτίνα Ολχάβα. Το «Γκαρσόν» το παρουσιάζουμε στην παράστασή μας ως ένα δισυπόστατο ον, το οποίο υποδέχεται τις ψυχές στην κόλαση και αναλαμβάνει να τις καθοδηγήσει στα δωμάτιά τους, να τις ενημερώσει για τους κανονισμούς που πρέπει να ακολουθήσουν όσο θα βρίσκονται εκεί, αλλά και να απολαύσει τη διαμονή και τις παγίδες που θα συναντήσουν. Το «Γκαρσόν» και στην περίπτωσή μας «Γκαρσόνια», αποτελούν μία μορφή σάτιρας, στο έργο «Κεκλεισμένων των Θυρών» και απαντούν έτσι στην άθεη φύση του Σαρτρ, αφού ο ίδιος πίστευε ότι η κόλαση/καθαρτήριο δεν υπάρχει.

Ο Σαρτρ υποστηρίζει ότι «Η κόλασή μας είναι οι άλλοι». Πόσο σας αντιπροσωπεύει αυτή η φράση;

Για μένα αυτή η φράση κρύβει μία παγίδα. Η κόλασή μας είναι οι άλλοι, όπως πολύ σωστά είπε και ο Σαρτρ, αλλά τους άλλους εμείς τους αφήνουμε να μας επηρεάζουν και να μας κάνουν να υποφέρουμε. Γι’ αυτό είναι στο χέρι μας αν θα αφήσουμε τους άλλους να μας επηρεάσουν ή όχι. Στη ζωή μου προσπαθώ να μην αφήνω τους άλλους να με επηρεάζουν με την αρνητική τους ενέργεια και να συγκεντρώνομαι σε αυτό που είμαι εγώ σαν άνθρωπος και στους στόχους που θέλω να πετύχω.

Συμπληρώστε τη φράση «Έγινα ηθοποιός γιατί…»

Έγινα ηθοποιός γιατί μου αρέσει να δημιουργώ και να βρίσκομαι πάνω στη σκηνή. Τα πάντα στο θέατρο, όπως και στη ζωή, είναι δημιουργία. Η διαδικασία της γέννησης και της δημιουργίας ενός ρόλου μέσα από τις πρόβες είναι μαγική. Κι όταν πια αυτός ο ρόλος βρεθεί πάνω στη σκηνή, τον βλέπεις να ’’ζωντανεύει’’ μπροστά στα μάτια σου. 

Κώστας Κούλης