«Σιγά μην τραγουδάω μέχρι τα πενήντα μου»! Και κοίτα τώρα που έφτασε να τραγουδάει και να γιορτάζει πενήντα χρόνια πάνω στη σκηνή… Η Τάνια Τσανακλίδου, η ερμηνεύτρια με τη φωνή που ξεχώρισε πέρα από έτη, μόδες, γούστα και προτιμήσεις, μας υποδέχεται στο μαρμάρινο στολίδι των Αθηνών, παρέα με μία απίστευτη ορχήστρα και περπατά παρέα μας τα στενάκια και τις πλατείες της πόλης, της μουσικής πορείας της, των συνεργασιών της, της αγάπης της γι’ αυτό που κάνει. Το γέμισε το Ηρώδειο η κυρία Τσανακλίδου και ευχαρίστησε χίλιες φορές όλους τους παρευρισκόμενους.

Με ένα μπουκαλάκι νερό κοντά της – η βραδιά ήταν ΠΟΛΥ ζεστή για όλους μας – και το χαμόγελο να εγκαθίσταται μόνιμα στα χείλη της, η Τάνια έγινε για μας ένας γλυκύτατος storyteller και μία τραγουδίστρια που έκανε, ειδικά για το κοινό της, κάθε μουσικό κομμάτι και μία όμορφη αφήγηση. Τα παιδικά της χρόνια στη Θεσσαλονίκη, ο ερχομός στην Αθήνα, οι γνωριμίες, ο χωρισμός… Κοντά της σε όλο αυτό το αναθυμιό και μερικοί σπουδαίοι καλλιτέχνες. Ο Κώστας Θωμαΐδης, που τον γνωρίζει από παιδάκι, ο Σταμάτης Κραουνάκης, που έκανε τρελό show κοντά της, ο Μιχάλης Δέλτα… Όλοι τους μοναδικοί.

Χαζεύω τους μουσικούς της. Μαέστροι όλοι τους, πολυοργανίστες αρκετοί από αυτούς και με τέτοια άνεση, που κυριολεκτικά με καθήλωσαν. Κινηματογραφικές βερσιόν σε τραγούδια που έχουμε αγαπήσει και που ποτέ δεν θεωρούσαμε ότι μπορούν να αποδοθούν ΚΑΙ έτσι. Όταν παίχτηκε ο «Ανθρωπάκος», απλά δεν το πίστευα. Το soundtrack μίας άλλης εποχής. Τόσο απλά αλλά και τόσο μελετημένα.

Ξαναγυρίζω στο show του Κραουνάκη. Στην ουσία αναφέρω μόλις κάποια σημεία του. Είναι να πουν μαζί ένα καινούργιο τραγούδι του. Η Τσανακλίδου του λέει ότι δεν πρόλαβε να το μελετήσει όπως θα ήθελε. Την κοιτά, ανεμίζει τα χαρτιά που κρατά. «Το έκοψες»; Ατακάρα που βάζει φωτιά στο ακροατήριο. Γέλια από κάθε γωνιά του Ηρωδείου και εννοείται πως και η μεγάλη ερμηνεύτρια ξεκαρδίστηκε. Προηγουμένως, ανεβαίνοντας στη σκηνή, ο τεράστιος μουσικός της προσφέρει πενήντα ροζ τριαντάφυλλα. Το μπουκέτο έγινε αμέσως κομμάτι της σκηνής. Μέχρι το τέλος.

Παρέλασαν πολλά τραγούδια από μεγάλο ρεπερτόριό της. Παρέλασαν πολλές ιστορίες. Από τότε που ήταν κοριτσάκι και θυμάται τον εαυτό της στο πατάρι του Φλόκα, να χαζεύει τους συνδαιτημόνες του διπλανού τραπεζιού. Τον Ελύτη, τον Γκάτσο, τον Χατζιδάκι… Να μιλάνε σοβαρά και να αστειεύονται, να θεμελιώνουν και να τσαλακώνονται. Από τότε που της είπαν «απλά» να τραγουδήσει σε ένα demo τραγουδιού και ξαφνικά της είπαν ότι «Α, ναι… Πας Eurovision»! Καλά είχε περάσει με την κοινωνία του Σαρλό. Ήταν κι αλλιώς τότε. Με πραγματικούς μουσικούς. Με βασικό άξονα το ίδιο το τραγούδι.

Θυμάται που μία εποχή ήθελε να τραγουδά μόνο μινόρε. Θυμάται που είχε κάνει μια βραδιά αφιέρωμα στον Γιάννη Σπανό και ΔΕΝ είχε παίξει ένα τραγούδι που η ίδια είχε πει και που ήταν τόσο πολύ αγαπημένο του. Το θυμήθηκε ξανά απόψε. Και το έπαιξε απόψε. Για τον Γιάννη, για τον Μάνο Ελευθερίου και για μας.

Δεν ήθελε να παίξει μόνο δύο ώρες. Δεν ήθελε όμως να μας «ταλαιπωρήσει» με τόση ζέστη. Χαμόγελο και ήθος σε μια φορεσιά. Να πω κάτι, κυρία Τσανακλίδου; Δεν θα είχα θέμα, ακόμα κι αν παίζατε για τέσσερις ώρες. Με τέτοια φωνή, τέτοιους μουσικούς και τέτοια τραγούδια, γιατί να είχα άλλωστε; Είναι όλο τούτο κομμάτι της μουσικής κληρονομιάς μας. Και το θέλουμε. Όλο το κομμάτι.

Κώστας Κούλης

Μια στιγμή μόνο αρκεί για να καταλάβεις πολλά πράγματα. Ένας από τους θεατές δεν αισθάνεται καλά. Η Τσανακλίδου το βλέπει το περιστατικό από σκηνής, ενώ τραγουδά. Σταματά τη μουσική. «Αισθάνεστε καλά; Υπάρχει ένας γιατρός»; Ο Νικήτας Κακλαμάνης, που είναι παρών στη συναυλία, σπεύδει να δει. Το ίδιο και οι διασώστες. Το περιστατικό λήγει λίγο πριν την έναρξή του. Ας ευχηθούμε ότι ήταν μόνο αυτό. Μία ξαφνική αδιαθεσία, λόγω της ζέστης. Ας ευχηθούμε επίσης ότι οι άνθρωποι θα είναι πάντα άνθρωποι, απέναντι σε παρόμοιες καταστάσεις. «Πάρτε όσο χρόνο θέλετε». Από τα χείλη της πρωταγωνίστριας στα αυτιά όλων εκείνων που παρακολουθούσαν. Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο. Πενήντα καλοκαίρια και χειμώνες και για πάντα.