Θεατρίζομαι: Σκυλίσια ζωή @ Θέατρο Eliart

Ο Αντώνης και η Στέλλα είναι δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες, όπως σχεδόν όλα τα αδέρφια μεταξύ τους, αν το καλοσκεφτείς. Κοινή συνιστώσα η μητέρα τους, η οποία βρίσκεται «εγκατεστημένη» σε οίκο ευγηρίας.

Μέσα από ένδεκα σκηνές παρακολουθούμε τις ζωές αυτών των δύο ανθρώπων. Παρακολουθούμε τις απόψεις τους, αλλά και τις συγκρούσεις τους. Πληθώρα σε θεματικές, όσον αφορά το υπόβαθρο των συγκρούσεων. Απιστία, ερωτικά αδιέξοδα, ο φόβος της ασθένειας, η απώλεια, ο θάνατος… και η ευθανασία.

Η Στέλλα πατάει πιο σταθερά στη γη, ίσως γιατί το επάγγελμά της δεν της αφήνει πολλά περιθώρια. Δεν λέμε περισσότερα επί αυτού ή/και περί αυτού, θα τα ανακαλύψετε στην πορεία. Ο Αντώνης ζει με τον φόβο της ασθένειας και με αφορμή τη μη αναστρέψιμη κατάσταση της υγείας της σκυλίτσας του και την καταραμένη επιλογή της ευθανασίας, ξεκινά μια κουβέντα που παίρνει, θα έλεγες, μπάλα εκείνα τα όλα και εκείνα τα όσα πιστεύουν τα δυο αδέρφια. Πρόκειται τελικά για λύτρωση και μια αξιοπρεπή έξοδο ή για δειλία; Και ποιος μπορεί να πάρει μια τέτοια απόφαση; Και ποιος ορίζει τι είναι σωστό, τι είναι πρέπον και ηθικό; Διλλήματα, φόβοι, άρνηση, κοινωνικές καταβολές. Όλα μπαίνουν στη ζυγαριά, αλλά και πάλι δεν είναι δυνατόν να παρθεί απόφαση. Όποια απόφαση όμως κι αν είναι αυτή, κανείς δεν είναι απόλυτα σίγουρος ότι ήταν και η σωστή.

Η παράσταση είναι καταιγιστική. Σε παρασέρνει, χρησιμοποιεί το χιούμορ και την υπερβολή, ανοίγοντάς σου έναν ασκό γεμάτο ερωτήματα. Εσύ πώς θα αντιδρούσες αν υπήρχε τέτοιο ενδεχόμενο; Θα έφτανες στην ευθανασία; Όσο και αν το σκέφτηκα… δεν τα κατάφερα να φτάσω σε μια απόφαση.

Το έργο της Μάρτα Μπουτσάκα είναι ζωντανό, είναι θορυβώδες… Από την άλλη μεριά… ενώ εισχωρεί αθόρυβα στο μυαλό, κάνοντας τις σκέψεις μας να παίρνουν φωτιά, καταφέρνει να μας γυρίζει τη ματιά και τη θεώρηση προς τον θόρυβο του πράγματος. Το χιούμορ και η υπερβολή είναι απλώς ένα περιτύλιγμα. Δυο πινελιές αποσυμφόρησης.

Η σκηνοθεσία είναι ρεαλιστική. Η Αννέτα Παπαθανασίου καταφέρνει να βάλει το κοινό – από τα πρώτα λεπτά – στο ύφος της παράστασης. Αφήνει τον λόγο και το συναίσθημα να αναδύονται από τους ήρωες, να γίνονται οικεία. Κοιτά με σοβαρότητα τα θέματα, παρόλη την κωμική ύφανση που βγαίνει από την παράσταση.

Τα σκηνικά μου θύμισαν λίγο εκείνο το τραγούδι που έλεγε «Δυο πόρτες έχει η ζωή». Μόνο που εδώ οι πόρτες αφορούσαν έξοδο και όχι είσοδο. Βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την άποψη της σκηνογράφου Ματίνας Μέγκλα.

Η Εύη Γιαννακοπούλου ήταν εξαιρετική. Είχε κουμπώσει απίστευτα στον ρόλο της Στέλλας. Η χημεία της με τον Γιώργο Τσαπόγα ήταν καταλυτική. Έδωσε απλόχερα γέλιο και δάκρυ. Εκείνος, απόλυτα εκφραστικός και με έντονη προσωπικότητα. Εκείνη… πιο γλυκιά και πιο οικεία. Αμφότεροι, έδεσαν το κοινό με τον ατέλειωτο μίτο τους.

Είναι μια παράσταση που πραγματικά μας μάγεψε και σίγουρα θέλουμε να ξαναδούμε.

Μαίρη Ζαρακοβίτη

#απτγο: Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Συγγραφέας: Μάρτα Μπουτσάκα

Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ

Σκηνοθεσία: Αννέτα Παπαθανασίου

Ηθοποιοί: Γιώργος Τσαπόγας, Εύη Γιαννακοπούλου

Σκηνικά – Κοστούμια: Ματίνα Μέγκλα

Κίνηση: Βρισηίδα Σολωμού

Μουσική επιμέλεια: Μαρία Χριστίνα Κριθαρά

Φωτισμοί: Θανάσης Ρουμελιώτης

Επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου | Art Ensemble

Παραγωγή: Θεατρική Εταιρία Ορίζοντας

INFO