Θεώμενοι: Η ερωτική ζωή των ζώων @ ΠΛΥΦΑ

Το γνωρίζατε ότι τα σαλιγκάρια είναι «κλασσιφάιντ» ως ατελή ερμαφρόδιτα πλάσματα; Το ότι οι χαμαιλέοντες θεωρούν πολύ σημαντική την εμφάνισή τους; Ίσως το ότι οι άλκες το σκέφτονται έντονα το κέρατο; Ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο παρουσιάζεται από ένα κουιντέτο ηθοποιών και η πρώτη αντίδραση ήταν… η παρατεταμένη χρήση του στόματος σαν γκαράζ. Μόνιμα ανοιχτό, στην αναμονή για το «όχημα». Ο εντυπωσιασμός από την ουσία του κειμένου, βασισμένου στο βιβλίο του Alessandro Boffa «Είσαι ένα κτήνος, Βίσκοβιτς».

Ευγενέστατοι οι ηθοποιοί της ομάδας, δύο εκ των οποίων, αν θυμάμαι καλά, έχουν αναλάβει και την ταξιθεσία και οι οποίοι μας δίνουν οδηγίες για το πού μπορούμε να κάτσουμε, ώστε να βλέπουμε καλύτερα. Στη συνέχεια… η ζωή των σαλιγκαριών. Ο νεαρός-νεαρή που καλείται να γνωρίσει την κάποια-κάποιον, ώστε να αναπαραχθεί και να προχωρήσει το είδος. Έτσι όπως το ονειρεύονται οι υπερήφανοι γονείς της/του. Ο μπαμπάς/μαμά και η μαμά/μπαμπάς. Και εκείνο το δίπατο μανιτάρι… ό,τι πρέπει για να στεγάσει το καινούργιο ζευγάρι, ναι;

Πανέξυπνο κείμενο, με την κυρία Λουκία Ανάγνου να έχει επιμεληθεί τη δραματουργία. Ευρηματικό κείμενο, το οποίο πραγματεύεται τη ζωή των πλασμάτων πέρα από τον άνθρωπο. Επίκαιρο όσο ποτέ, μια και το ζήτημα των ομόφυλων οικογενειών και των λοιπών αποχρώσεων του ουρανίου τόξου, απασχολούν τις κοινότητες του κόσμου. Τα υπόλοιπα πλάσματα του ζωικού βασιλείου πώς συμπεριφέρονται; Δηλαδή, αν ο άνθρωπος είχε και τα δύο όργανα, αλλά χρειαζόταν και σύντροφο, για να πετύχει η «συνταγή», πώς θα το χειριζόταν; Έχοντας μάλιστα σαν γενικό «μείον» την κάλυψη εκατό μέτρων σε οκτώ μήνες…

Οι πέντε καλλιτέχνες είναι θαυμάσια δεμένοι μεταξύ τους και αποδίδουν σαν ομάδα καλά προπονημένη και διαβασμένη, όσον αφορά όλες τις «ποικιλίες» πλασμάτων που υποδύονται. Οι αυτοματισμοί είναι ερωτεύσιμοι και ο τρόπος που αντιδρούν ο ένας με τον άλλου, σεμιναριακού χαρακτήρα. Αυτό που συγκρατώ είναι πως την απόλαυσα την παράσταση. Οι κυρίες Λουκία Ανάγνου, Τζέσικα Κουρτέση (οι οποίες υπογράφουν και τη σκηνοθεσία) και Χρύσα Νταή, καθώς και οι κύριοι Αντώνης Καραστεργίου και Βασίλης Πέτρου, σέρνονται, τρέχουν και ίπτανται, χωρίς πολλά-πολλά. Έχει πολλά διασκεδαστικά σημεία η ροή, έχει όμως και τα «δικά της». Εκείνες ακριβώς τις στιχομυθίες και προεκτάσεις τους, που η δική μας φαιά ουσία καλείται να καταναλώσει και να αποκομίσει κάτι.

Αυτό που μπορώ να σας πω με βεβαιότητα είναι ότι θα τη χαρείτε την παράσταση. Οι ατάκες, η οξύνοια των ηθοποιών, η κίνηση και το τάλαντο, παρέα με τη σκληρή δουλειά, θα σας κάνουν να γελάσετε, να προβληματιστείτε, να ρωτήσετε εαυτόν και πλησίον. Η ερωτική ζωή των ζώων καλά… του ανθρώπου πάλι; «Καλές ερωτήσεις όλες τους, κύριε», όπως έλεγε και στην ταινία, για να του πετάξει ο έτερος της σκηνής, «Ε, βρε μου τις απαντήσεις»!

Και αν, αν λέω, πού να ξέρω κι εγώ ο άμοιρος, κατά τη διάρκεια του έργου, πάθετε κάτι σαν deja-vu και κάπου θεωρήσετε ότι το έχετε ξαναζήσει αυτό και πως – τελικά – όλη εκείνη η ερωτική ζωή των ζώων δεν είναι και τόσο των ζώων, αλλά των δίποδων βλημάτων, να το κοιτάξετε αυτό. Δεν φτάνει που έχετε δίκιο, θέτε και τα ρέστα από πάνω; Θα στραβώσει ο σπίνος και μετά ποιος τον ακούει… Ναι, ξέρω, ξέρω… Όλοι εσείς.

Κώστας Κούλης

Κοίτα πλάκα που θα το ξεχνούσα. Και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι δεν το ξέχασα. Πολλά μπράβο για το α-καπέλα μπάσιμο με την «Άνοιξη» του Βιβάλντι, καθώς και για το Μέταλ «βγάλσιμο» με το ίδιο κομμάτι, παιγμένο με κιθάρες, δίκασες και πολλή φαντασία.

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.