Ο Blaze Bayley έρχεται ξανά στη χώρα μας και οι θύμησες από τις ηρωικές συναυλίες, δύο χρόνια πριν – ήταν πάλι Νοέμβριος – δεν θα φύγουν ποτέ. Ένας υπέροχος άνθρωπος, μια υπέροχη ψυχή, που δηλώνει ότι αγαπά τη χώρα μας, το φαγητό μας, τους ανθρώπους εδώ. Μία χώρα στην οποία νιώθει τον σεβασμό μας, που τον αποδέχεται ως σημαντικό καλλιτέχνη.

Είχαμε βρεθεί και είχαμε μιλήσει για τις συναυλίες, τα άλμπουμ του, τους οπαδούς του… Έξω από το ξενοδοχείο ετοιμαζόταν μία τρελή εξτραβαγκάνζα, με μια ομάδα οπαδών που θα τον μετέφερε από εκεί στο Gagarin. Και αυτή τη φορά θα περιμένουμε και θα ελπίζουμε το ίδιο. Να έλθουν όλοι εκείνοι που αγαπούν τη δουλειά του Alexander, που τους αρέσει αυτό που κάνει, που συγκινούνται από τη δική του συγκίνηση.

Του θύμισα την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε, στα πλαίσια του φεστιβάλ Hard Rock Hell, στη Βόρεια Ουαλία. Χαμογέλασε. Ήταν σαν να άνοιξε μία πορτούλα στη χρονοκάψουλα. Αναφερθήκαμε σε διάφορα πράγματα. Και σε όλα αυτά ο κοινός παρονομαστής ήταν οι οπαδοί του. Το χρυσάφι στην άκρη του Heavy Metal ουρανίου τόξου. Αυτούς σκέφτεται όταν δημιουργεί. Όπως λέει και ο ίδιος σε κάποιο σημείο της συνέντευξης, «Βάζω κάθε τι στη μουσική, τοποθετώ τη φωνή μου έτσι ώστε όταν ακούς κάτι με τη φωνή μου, να σε αγγίζει. Προσπαθώ να αποτελεί η φωνή μου όργανο μεταφοράς συγκίνησης και πάθους».

Αντί για επίλογο, επιτρέψτε μου να αφιερώσω αυτή τη συνέντευξη σε έναν άνθρωπο που έφυγε νωρίς. Ο Νικήτας Δάνος μου είχε πει, κάποιες μέρες πριν τη συνέντευξη, ότι ήθελε πολύ να τον γνωρίσει. Ήλθε παρέα μου λοιπόν, έβγαλε φωτογραφίες και το διασκέδασε. Αδελφέ μου, οι θύμησες δεν θα φύγουν ποτέ. Αντίθετα, θα ταξιδέψουν μέχρι το φως.

Κώστας Κούλης