Σάββατο βράδυ επέλεξα να παρευρεθώ στην παράσταση του Κώστα Παπακωνσταντίνου με τίτλο «Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία»… Οπότε και μόνο ο τίτλος με έκανε να ψάξω για το τι γίνεται στην εν λόγω παράσταση.

Πρόκειται για ένα έργο που στη χώρα μας παίχθηκε για πρώτη φορά από τον Κάρολο Κουν το 1974, ένα από τα έργα του Ροζέ Βιτράκ, ενός από τους ποιητές που συνδέθηκαν με το κίνημα του σουρεαλισμού και αναδεικνύει σε μορφή σάτιρας τα προβλήματα της αστικής οικογένειας και της κοινωνικής υποκρισίας, που την περιβάλλει.

Είναι εμφανής η τάση του Βιτράκ να εμφανίζει, μέσω του σουρεαλισμού, την αντιπαράθεση μεταξύ παιδικής αλήθειας και ενήλικης υποκρισίας, καθώς και να κριτικάρει την αστική οικογένεια με τις ανύπαρκτες αξίες της, την επιθυμία για εξουσία ακόμα και μέσω της βίας και να προβληματίσει τον θεατή με την ψυχαναλυτική σάτιρα του έργου, ως προς τη δική του θέση στην υποκριτική κοινωνική κατάσταση.

Ο τίτλος της παράστασης, που με έκανε να θέλω να πάω σε αυτήν, είναι δεδομένα ειρωνικός και σαρκαστικός, θέλοντας να δείξει τι θα γινόταν αν η αλήθεια και η αυθεντικότητα των παιδιών κυριαρχούσαν σε έναν κόσμο βασισμένο στην υποκρισία των ενηλίκων.

Η συνεχής εναλλαγή των σκηνικών στοιχείων μεταξύ πραγματικού και παραλόγου, ονείρων και υπερβολών, παιδικών παιχνιδιών που μετατρέπονται σε σύμβολα βίας, μας δημιούργησαν την απορία της τελικής έκβασης του έργου, αφήνοντάς μας συνεχώς με το συναίσθημα της απορίας και της αγανάκτησης, με το συναίσθημα του «ΓΙΑΤΙ»; Η θεματολογία του έργου αφορά τον Βικτόρ, ένα εννιάχρονο παιδί με χαρακτηριστικά ενήλικα, με εξαιρετική νοημοσύνη και απίστευτη ωριμότητα. Ο Βικτόρ, ο οποίος στα ένατα γενέθλιά του δεν διστάζει να αποκαλύψει τα ψέματα, τις απιστίες και την υποκρισία των γονιών του στους φίλους και καλεσμένους της γιορτινή βραδιάς. Ταυτόχρονα βέβαια αναδεικνύει και τη δική τους διαφθορά και εκμετάλλευση στους γονείς του, με αποτέλεσμα αυτής της καταστροφικής αλήθειας την απόλυτη ρήξη μεταξύ των ενηλίκων, καθώς και το απρόσμενο, βίαιο και παράλογο τέλος του έργου, καταρρίπτοντας κάθε μορφή θεατρικού ρεαλισμού.

Προσωπικά, βρήκα εξαιρετικές όλες τις ερμηνείες, μα πάντα στέκομαι στους λιγότερο προβεβλημένους χαρακτήρες. Σίγουρα πολύ καλός ο Μάνος Καρατζογιάννης στον ρόλο του Βικτόρ. Αλλά ιδιαίτερη μνεία  αξίζει στον Θανάση Βλαβιανό (Αντουάν Μανιώ), ο οποίος ισορροπούσε μεταξύ παραλογισμού και στοργικότητας, κάνοντας το κοινό να τον αποθεώσει στο τέλος, αλλά και σε κάθε του είσοδο στη σκηνή.

Επίσης, στη Τζίνη Παπαδοπούλου (Έμιλυ Πομέλ) και μητέρα του «μικρού» Βικτόρ, η οποία βρισκόταν συνεχώς σε μια προσπάθεια να κατανοήσει τι ακριβώς συμβαίνει και για ποιο λόγο, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσε να ορίσει και να προστατεύσει τα στεγανά της οικογένειάς της, αλλά μάταια…

Τέλος, ειδική αναφορά θα πρέπει να γίνει στον εξέχοντα ρόλο της Αγγελικής Μαρίνου, στην Ίντα του έργου, η οποία μας έκανε να αναρωτηθούμε και να γελάσουμε ταυτόχρονα, παίζοντας καθοριστικό ρόλο τελικά. Αυτόν του θανάτου.

Γιάννης Μανωλόπουλος

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Μετάφραση – δραματουργική συνεργασία: Δημήτρης Ντάσκας

Σκηνοθεσία: Κώστας Παπακωνσταντίνου

Διανομή (με σειρά εμφάνισης): Βικτόρ: Μάνος Καρατζογιάννης, Λιλή: Μαριάννα Ντίρου, Εστέρ: Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη / Λυδία Πολυζώη, Εμιλί: Τζίνη Παπαδοπούλου, Σαρλ: Θανάσης Χαλκιάς, Τερέζ: Νεκταρία Γιαννουδάκη, Αντουάν: Θανάσης Βλαβιανός, Στρατηγός: Δημήτρης Φραγκιόγλου, Ίντα: Αγγελική Μαρίνου

Εισιτήρια εδώ

Σκηνικά: Βίκυ Πάντζιου

Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα

Κινησιολογία: Ηλίας Χατζηγεωργίου

Μουσική – σύνθεση: Τηλέμαχος Μούσας

Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης

Βοηθός σκηνοθέτη: Λυδία Πολυζώη

Βοηθός σκηνογράφου: Ναταλία Αστυπαλίτη

Βίντεο προώθησης: Ηλίας Μόσχοβας

Παραγωγή: Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο