Γεννημένος το 1986, μεγάλωσα μαζί με τον ήχο των Overkill να με διαμορφώνει. Δεν ήταν απλώς μουσική υπόκρουση της εφηβείας μου, αλλά η φωνή που με συνόδευε όταν ένιωθα πως ο κόσμος δεν με καταλαβαίνει. Τώρα, σχεδόν τέσσερις δεκαετίες μετά την ίδρυσή τους, οι Overkill έρχονται στην Αθήνα για το Rock Hard Festival Greece (12–13 Σεπτεμβρίου στην Τεχνόπολη) και για εμάς που τους κουβαλάμε μέσα μας από τα πρώτα μας βήματα στο metal, αυτή η στιγμή είναι κάτι παραπάνω από συναυλία. Είναι επιστροφή στις ρίζες.
Η μπάντα ιδρύθηκε το 1980 στο New Jersey, όταν ο D.D. Verni και ο Rat Skates αποφάσισαν να ενώσουν το punk attitude με την ωμή δύναμη του heavy metal. Μαζί με τον Bobby “Blitz” Ellsworth στα φωνητικά και τον Bobby Gustafson στην κιθάρα, δημιούργησαν έναν ήχο που δεν έμοιαζε με τίποτα άλλο εκείνη την εποχή. Το “Feel The Fire” (1985) ήταν το πρώτο χτύπημα και από εκεί ξεκίνησε μια πορεία γεμάτη ένταση, ιδρώτα και ατσάλι. Όταν κυκλοφόρησε το “The Years Of Decay” το 1989, ήμουν τριών χρονών, αλλά μέχρι τα δεκαπέντε μου, το είχα ήδη λιώσει στο CD player μου. Ήταν ο δίσκος που με έκανε να καταλάβω ότι το thrash δεν είναι απλώς γρήγορο παίξιμο. Είναι στάση ζωής.
Το “Horrorscope” (1991), ο πρώτος δίσκος χωρίς τον Gustafson, ήρθε σε μια εποχή που το thrash έδειχνε σημάδια κόπωσης. Κι όμως, οι Overkill απέδειξαν ότι δεν χρειάζονται την “τέλεια” σύνθεση για να δημιουργήσουν κάτι δυνατό. Το “Coma” και το “Thanx For Nothin’” έγιναν ύμνοι για μια γενιά που έψαχνε την αλήθεια μέσα στον θόρυβο. Αργότερα, το “Killbox 13” (2003) ήρθε σαν υπενθύμιση ότι οι Overkill δεν είναι μπάντα που ζει από τις δάφνες του παρελθόντος. Είναι η δημιουργική δύναμη που εξελίσσεται, χωρίς να χάνει την ταυτότητά της. Το “Ironbound” (2010) ήταν για μένα μια αποκάλυψη. Ακούγοντας το “The Green And Black”, ένιωσα τόσο οικεία σαν να μην έχει περάσει μία μέρα. Το “White Devil Armory” (2014) και το “Scorched” (2023) απλώς επιβεβαίωσαν ότι οι Overkill δεν γερνάνε. Απλά, γίνονται πιο επικίνδυνοι, πιο σίγουροι, πιο αληθινοί. Και αυτό είναι σπάνιο.
Η ζωντανή τους παρουσία είναι κάτι που δεν περιγράφεται εύκολα. Ο Blitz είναι σαν να έχει καταπιεί μπαταρίες. Δεν σταματά, δεν χαλαρώνει, δεν κάνει εκπτώσεις. Το κοινό τους (ή “wrecking crew”, όπως αποκαλείται) είναι μέρος της εμπειρίας. Εδώ δεν είμαστε απλώς θεατές, είμαστε συμμέτοχοι σε μια τελετουργία που ξεκινά με το πρώτο riff και τελειώνει με μπλουζάκια μούσκεμα στον ιδρώτα και φωνές που έχουν σπάσει. Στην Τεχνόπολη, κάτω από τον Αθηναϊκό ουρανό, αυτή η εμπειρία θα αποκτήσει άλλη διάσταση. Για εμάς που μεγαλώσαμε με το thrash να μας δίνει δύναμη, που βρήκαμε παρηγοριά σε στίχους γεμάτους οργή και αλήθεια, οι Overkill δεν είναι απλώς μια μπάντα. Είναι Η ΜΠΑΝΤΑ! Και τώρα, έρχονται να μας θυμίσουν γιατί το metal δεν είναι μόδα. Είναι πυρήνας. Είναι φλόγα που δεν σβήνει.
Το Rock Hard Festival δεν προσπαθεί να γίνει απλώς ένα διήμερο συναυλιών. Προσπαθεί να είναι η γιορτή της ελληνικής metal ψυχής, να γίνει η στιγμή που η Τεχνόπολη θα μεταμορφωθεί σε έναν ναό του σκληρού ήχου. Η στιγμή που κάθε riff θα μετατρέπεται σε προσευχή. Για εμάς που μεγαλώσαμε με κασέτες, fanzine και συναυλίες σε υπόγεια και μη, το να βλέπουμε τους Overkill μαζί με όλα τα υπόλοιπα μεγάλα ονόματα σε αυτό το Festival, είναι σαν να κλείνει ένας κύκλος. Είναι η απόδειξη ότι η thrash σκηνή ζει, εξελίσσεται και δεν ξεχνά τις ρίζες της.
Το thrash στα μάτια μου, δεν ήταν ποτέ απλώς μουσική. Ήταν τρόπος να πεις “δεν συμβιβάζομαι”. Ήταν η φωνή μας όταν κανείς δεν άκουγε και σήμερα, σε έναν κόσμο που αλλάζει γρήγορα και συχνά επιφανειακά, οι Overkill συνεχίζουν να μας θυμίζουν ότι η αυθεντικότητα δεν έχει ημερομηνία λήξης. Δεν χρειάζονται trend, δεν κυνηγούν το όποιο streaming, απλά παίζουν όπως έπαιζαν πάντα. Για εμάς, για τον εαυτό τους, για την αλήθεια. Αν ακουστεί το “Elimination” ή το “Rotten to the Core”, η Τεχνόπολη θα πάρει φωτιά. Αν το setlist περιλαμβάνει το “Hello From The Gutter” ή το “In Union We Stand”, θα είναι σαν να ζούμε ξανά τις στιγμές που μας έκαναν να αγαπήσουμε αυτή τη μουσική. Και αν παίξουν κάτι από το “Scorched”, θα είναι η απόδειξη ότι το thrash δεν είναι παρελθόν. Είναι το παρόν, το μέλλον.
Αν έχεις ήδη κλείσει εισιτήριο για εκεί, ετοιμάσου να νιώσεις κάτι που δεν περιγράφεται. Αν δεν το έχεις κάνει ακόμα… ίσως ήρθε η ώρα να ξανασκεφτείς τι σημαίνει να είσαι μέρος του wrecking crew.
Βαγγέλης Φαρρής
0 Comments