Θεατρίζομαι: Πριν ανοίξουμε φτερά @ Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

H φανερά άβολη κατάσταση του να μιλάς σε κάποιον, ο οποίος κοιτά επίμονα το παράθυρο και δεν σου απαντά για πάνω από δύο λεπτά. Και εσύ συνεχίζεις να μιλάς, γιατί φοβάσαι πως η σιωπή θα σας κατεδαφίσει αμφότερους. Ο πατέρας δείχνει από το πρώτο δευτερόλεπτο πως κάτι δεν πάει καλά πάνω του. Η κόρη γνωρίζει. Δεν κόβει ταχύτητα. Του απευθύνεται ξανά και ξανά. Ο πατέρας στρέφεται και την κοιτά. Δεν τρώει ψωμί στο πρωινό του. Προτιμά τα κρουασάν με μαρμελάδα. Του αρέσει πολύ να τα βουτά στον καφέ του. Ψωμί δεν τρώει…

Ο κύριος Δημήτρης Καταλειφός υποδύεται αυτόν τον πατέρα. Με τα φανερά σημάδια άνοιας. Κάποτε ήταν ένας σπουδαίος συγγραφέας. Τώρα διαγράφει ομόκεντρους κύκλους γύρω από αυτό που κάποτε ήταν η μνήμη του. Παρακολουθώ το άδειο βλέμμα του όταν «χάνεται». Τη ζωντάνια του όταν επιστρέφει στην πραγματικότητα. Το ταπεραμέντο του όταν επαναλαμβάνει τη συνταγή για τα μανιτάρια, κάνοντας τον γκομπέρ στην «εξιστόρηση» της συζύγου του. Πιτσάρει τη φωνή του. Η χροιά του, αυτή η γεμάτη γρέζι και μπράσσο, έρχεται να παίξει με την ακοή μας. Ο Καταλειφός αποδεικνύει σε κάθε παράστασή του πως δεν κλειδώνει απλά στον ρόλο. Τον κάνει ενδοσκελετό του.

Στον ρόλο της πολυαγαπημένης γυναίκας του συναντάμε την κυρία Ζωή Ρηγοπούλου. Είναι απίστευτα φυσική, είναι τόσο πολύ φυσική, που θεωρώ ότι αυτή η εμφάνιση οριοθετεί νέα και πολύ όμορφα πράγματα στο πώς πρέπει ένας ηθοποιός να χειρίζεται τον ρόλο που του ανατίθεται. Είδα κάποια βίντεο από την «αντίστοιχη» παράσταση στη Μεγάλη Βρετανία και έχω την πεποίθηση πως η κυρία Ρηγοπούλου ήταν τόσο άψογη, που ακόμα και εκείνη, η πολυβραβευμένη Dame Eileen Atkins, θα παραδεχόταν πως η Ελληνίδα συνάδελφός της κάνει απίστευτα πράγματα στη σκηνή.

Τις κόρες του ζευγαριού υποδύονται οι κυρίες Μαρκέλλα Γιαννάτου και Φιόνα Γεωργιάδη. Υποτίθεται πως είναι διαφορετικές μεταξύ τους και πως η αόριστη ομοιότητά τους ως αδελφές είναι απλά «ακαθόριστη». Κι όμως… Είναι και οι δυο τους γλυκύτατες, είναι προσηλωμένες και εκφέρουν με άνεση και με την ταχύτητα που πρέπει, κινούνται με ευχέρεια ανάμεσα σε πλοκή και στιχομυθίες και βάζουν και εκείνες ψηλά τον πήχη της ερμηνευτικής ποιότητας.

Η κυρία Ντίνα Αβαγιανού αποτελεί μία γιορτή από μόνη της. Εισβάλει στη σκηνή. Η ιστορία που αφηγείται πάει την παράσταση σε μια άλλη διάσταση, σε ένα φλερτ κωμωδίας μαύρης και «κανονικής» και η ίδια, σαν ρόλος, αν και κατά τι γκροτέσκα, επιτυγχάνει με τη χαρακτηριστικότερη των ανέσεων να μας παρασύρει στο ταξίδι της. Ο κύριος Σαράντος Γεωγλερής, τον οποίο έχω δει σε αρκετές παραστάσεις και έχω πάντα πολύ καλή εντύπωση για τη σκηνική συμπεριφορά του, καταφέρνει και σε αυτό το έργο να αφήσει το αποτύπωμα που του εμπιστεύτηκε η σκηνοθέτιδα και να πείσει μέσα από τον ρόλο του. Υποδύεται έναν συμπαθή κατά τα άλλα, αντιπαθή κατά τα «άλλα-άλλα», χαρακτήρα και καταφέρνει να κουμπώσει στη διττή φύση του και να κερδίσει την παρτίδα.

Η κυρία Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους ανακάτεψε την τράπουλα και μάλλον χρησιμοποίησε παραπάνω φύλλα. Η απόδοση του κειμένου, την οποία υπογράφει ο μέγας μάστορας του είδους, ο κύριος Αντώνης Γαλέος, μήπως τυχόν συμπεριλαμβάνει κάτι κι από το έργο «Ο πατέρας», επίσης του Οσκαρούχου συγγραφέα Φλοριάν Ζελέρ; Μήπως κάτι μαγικό έγινε εδώ, με αφετηρία και αφορμή ότι το έργο «Πριν πετάξουμε μακριά», όπως μεταφράζεται από τον γαλλικό τίτλο» είναι πολύ πρόσφατο και η ταινία για τον «Πατέρα» είναι επίσης καινούργια; Πέντε χιλιάδες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου, η γοργή σκηνοθεσία όμως φροντίζει να εστιάσουμε μόνο στο έργο επί σκηνής. Με πολύτιμο αρωγό ένα καταπληκτικό σκηνικό, το οποίο υπογράφει η κυρία Νατάσσα Παπαστεργίου, η σκηνοθέτις και οι έξι ηθοποιοί μας δίνουν ένα σπουδαίο μάθημα. Η αγάπη είναι αρχή και τέλος. Και η αγάπη κατακτά τα πάντα, όπως έχουν αποτυπώσει μουσικά και μοναδικά οι Deep Purple.

Εννοείται πως δεν σποϊλάρω ούτε γι’ αστείο, αλλά αυτό το φινάλε της παράστασης… Αυτό το υπέροχο αραβούργημα… Θα το έβλεπα πολλές φορές. Πολλές φορές όμως. Και θα με συγκινούσε άλλες τόσες.

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος

Σκηνοθεσία: Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους
Μουσική επιμέλεια: Ηλίας Παπαχαραλάμπους
Σκηνικά: Νατάσσα Παπαστεργίου
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Κοστούμια: Νινέτα Ζαχαροπούλου

Video art: Κάρολος Πορφύρης
Βοηθός σκηνοθέτη: Βασίλης Ψυλλάς

Βοηθός σκηνογράφου: Μαριάνθη Ράδου

Φωτογραφίες & Graphic design: Γκέλυ Καλαμπάκα

ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ

Δημήτρης Καταλειφός
Ζωή Ρηγοπούλου
Μαρκέλλα Γιαννάτου
Φιόνα Γεωργιάδη
Σαράντος Γεωγλερής
Ντίνα Αβαγιανού

Επικοινωνία & Δημόσιες Σχέσεις: Όλγα Παυλάτου

Social Media: Renegade Media

Παραγωγή: Θεατρικές Επιχειρήσεις Τάγαρη

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

Για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων – από 9/10 έως 23/11

Πέμπτη στις 20:00

Παρασκευή στις 21:00