Little Black Something

A Love Letter To Mistaken

2024 – Blackstone Records/The Spicy Effect

Χαζεύω κάτι Αγγλιδούλες, που φοράνε τα απολύτως απαραίτητα κι ας έχει μόλις έξι βαθμούς πάνω από το μηδέν. Μπρος τα κάλλη τι είναι ο υδράργυρος… Ψώνισα και κάτι να φάω από τα Boots και γελάνε μαζί μου οι μελλοντικοί συνεπιβάτες μου. Ναι, μωρέ, έχει διάφορα φαγάδικα εδώ στον σταθμό του King’s Cross, αλλά εγώ έχω κολλήσει με τις σαλάτες των φαρμακείων από το 2001. Α, μην το ξεχάσω… Καλώς ορίσατε στη Μεγάλη Βρετανία! Φτάσατε πριν λίγο με την πτήση ALLTM2 των LBS αερογραμμών. Ντεμπούτο άλμπουμ για την απίστευτη εξάδα, με το εισαγωγικό άσμα, “Prisoner”, να βάζει τα μέτρα, τα σταθμά, τις περιμετρικές μετρήσεις. Φωνή που αγαπάει το Λονδίνο, το Μάντσεστερ, το Leeds, το Λίβερπουλ και φυσικά το Shefield! Και η μουσική; Από τα ίδια, φίλες και φίλοι. Η Brit Pop/Rock στα καλύτερά της!

Τι παραγωγάρα! Όλα τα όργανα ακούγονται καρφέτο (σύζευξη των λέξεων καρφί και κουφέτο και λέω να κατοχυρώσω νομικά. Μία ψυχή με κοιτάει που πληκτρολογώ, ανασκουμπώνεται στα δερμάτινά της και μουρμουρίζει κάτι για λευκούς χιτώνες με λουριά». Όλα τα όργανα υπακούνε σε μουσικούς που είναι μεγάλοι παίχτες και το έχουν για πλάκα. Το “Prisoner” ξεκινά με ακουστικές κιθάρες και ξέγνοιαστη θεώρηση και γίνεται μια Ροκιά που σε ανεβάζει κατευθείαν στην πίστα. Τα ίδια και καλύτερα με το “Bleed”, που ακολουθεί και παραπέμπει κατευθείαν σε βραδιά σε κλαμπάκι του Όλνταμ. Φροντίσαμε να μην φοράμε αθλητικά παπούτσια, ώστε να μας επιτραπεί η είσοδος χωρίς πολλά-πολλά και αρνηθήκαμε να πιούμε προκάτ σφηνάκια, επειδή η κοπελιά με το κόκκινο κοντό μαλλί και τη χιαστί αστραποσιά θεωρείται «χοτ»… Σε πατάνε στον κατακέφαλο οι Ελληνίδες, πουλί μου και κάνε μας τη χάρη να φέρεις “Hot Bazoombas” στην παρέα.

Όλα τα τραγούδια είναι χιτ-καραχίτ και όλα τους αποτελούν το όνειρο κάθε DJ σε κάθε σοβαρό ραδιοφωνικό σταθμό. Απίστευτα radio friendly, με κάργα μελωδία και πανέμορφη ενορχήστρωση, με φωνή με απίστευτα «κολλητική» χροιά και ύφος που αρέσει σε όλες τις ηλικίες. Το “Reckless” πανκίζει, γκαζώνει, είναι αναιδές, αυθάδες και του αρέσει να πίνει τη μπύρα του από το μπουκάλι. Λίγα δεύτερα μετά γίνεται κάτι εντελώς άλλο, γίνεται κάτι… ανάλαφρο. Άμα έχεις ιδέες, απλά δεν σταματάς. Βάζεις και εκείνο, προσθέτεις και το άλλο… Και όσοι ακούνε… ξέρουν… Ήμουν στην προ-ακρόαση, σοκαρίστηκα πολύ άνετα και ήθελα απλά να το ξανακούσω.

Το ”Out Of My Life” μου είχε κολλήσει άσχημα. Τελειώνει το πωρωτικό ρούλο στα τύμπανα και… Και πού έχω ξανακούσει παρόμοιο μουσικό μοτίβο, ρε γαμώτο μου… Πέρασαν μια βόλτα οι Europe, με το “Always The Pretenders” και για μερικά δευτερόλεπτα μου μετέδωσαν τον ενθουσιασμό τους για αυτό εδώ το ομορφάκι. Βρετανίλα εις τη νιοστή, κινηματογραφικό χαλί και χίλιοι πεντακόσιοι στίχοι σε μια αναπνοή. Το αγαπημένο από τον δίσκο και θέλω να γίνει κλιπάκι ΧΘΕΣ! Το “Good Days” πάλι… Είναι ένα “Wonderwall” από άλλο πλανήτη, είναι μία Pop μπλουζιά, είναι σαν να ανακάλυψαν οι Beatles τον Eagle Eye Cherry.

“Sacred Naked” και αυτό πάει φουλ για OST! Σαν να μπήκαν στο στούντιο οι Clash και να συναντήθηκαν παραλλήλως με τους Weezer. Μελωδιάρα, φωνάρες, διάθεση για φυγή σε γαίες όμορφες, με μηδενικές βροχοπτώσεις και το πλοίο της αγάπης μόνιμα αγκυροβολημένο σε κάποιο προβλήτα της. Ναι, είναι αρσενικός ο προβλήτας. Υπάρχει πρόβλημα; Έτσι μπράβο… Τι λέει μετά το μενού, γιατρέ μου; “All I Wanted”… Αυτό το ρημάδι το τρένο θα φτάσει στο Νότιγχαμ; Τι Κηφισιά μου τσαμπουνάς τώρα και τι είναι αυτό το Τάζινγκτον; Εκείνο το κωλοχώρι στο Ντερμπισάιρ; Και μπουκάρει μια αποθεωτική αμερικανιά, με αγγλικά παπούτσια, που θα αγαπούσε άνετα το Jet City, από δω μέχρι το Pike Market, το χαλκογούρουνο, τον τσιχλότοιχο και πίσω. Depeche Mode στο κοντρόλ του κουπλέ, κάτι άλλο που δεν κατάφερα να προσδιορίσω στη γέφυρα και ένα ρεφρέν τρελοκομειακό, που μπλέκει φωνές και θέματα και καρφώνεται στο μυαλό.

Το ”Joanna” είναι μοναχικό. Πιάνο και η απαραίτητη φωνή. Έγχορδα και ένα παράπονο απορίας… Μέχρι που σκάνε τα υπόλοιπα ηλεκτρικά. Η κιθάρα είναι πιο μπλε κι από το “Flying In A Blue Dream” και το όλο ηχητικό σκηνικό θα μπορούσε να είναι μια ταινία από μόνο του. Επίλογος με το “Closure”, που στέκει σαν μουσικό κουτί, γεμάτο φωτογραφίες, αναμνήσεις, ατάκες, θωριές, αποσπάσματα ομιλιών και σκέψεις που κλειδώθηκαν στο μέρος της καρδιάς. Οι Little Black Something ήλθαν και μας σκλάβωσαν και μας άρεσε πολύ! Δεν έχω ιδέα πότε θα παρουσιάσουν αυτό το υλικό LiVE – ΨΕΜΑ! Δεν μαρτυράω όμως – και από τώρα δηλώνω οπαδός και ότι θέλω ένα χώρο μόνος μου, να χτυπηθώ και να συγκινηθώ με την ησυχία μου. “I am yours, you are mine”!

Κώστας Κούλης