Θεώμενοι: Τούνδρα @ Rabbithole

Κάποτε όλοι θα είναι διάσημοι για δεκαπέντε λεπτά της ώρας. Ειπώθηκε και έγινε πράξη. Κάποτε, ίσως, όλοι θα έχουν το ακαταλόγιστο για κάνα δίωρο. Μπορεί και το ακαταδίωκτο. Θα μπορούν να μπαίνουν σε ένα γραφείο, να αντικρύζουν έναν νεκρό, να ακούνε τη δήλωση ενός ανθρώπου που βρίσκεται επίσης εκεί, ότι «εκείνος τον σκότωσε» και να του πριονίζουν το χέρι (όχι του δολοφόνου!), για να πατήσει τη σκανδάλη ενός πιστολιού, προκειμένου να φυτέψει μία σφαίρα στο «μαλακό κρέας» του ποδιού ενός άλλου ανθρώπου. Χωρίς καμία αισχύνη, χωρίς καμία τιμωρία.

Το έργο του Γιώργου Σίμωνα είναι μία μαύρη κωμωδίο-τραγωδία, η οποία φτάνει και στα όρια της σάτιρας, η οποία γίνεται αρρωστημένη και σουρεάλ, η οποία φλερτάρει με τον ορθολογικό παραλογισμό. Οι ήρωές του, τρεις υπάλληλοι εταιρείας-μαμούθ, η οποία έχει αγοράσει τα πάντα σε μία περιοχή στην Ελλάδα και ελέγχει τα πάντα εκεί – οικείες, ξενοδοχεία, λοιπά καταλύματα, παραλίες και ότι βάνει ο νους – βρίσκονται σε ένα γραφείο, παραμονές μετακόμισης. Η εταιρεία μεταφέρεται. Πάει για καινούργιες γαίες, για να αρπάξει ακόμα περισσότερα «φράγκα». Όχι χρήματα. Λεφτά. Φράγκα. Και οι υπάλληλοί της… Στην τελευταία βαθμίδα της τροφικής αλυσίδας.

Έργο που θυμώνει. Εμένα προσωπικά με άφησε έξω φρενών. Όλοι γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος ψοφάει για εξουσία, αλλά αυτό εδώ είναι τρελή σφαλιάρα στα «πολιτικώς ορθά». Και για τούτο φροντίζουν οι τρεις έξοχοι ηθοποιοί που παίζουν και που ώρες-ώρες θυμίζουν κάτι. Αυτή η σκηνή έχει ξαναπαιχτεί; Μήπως τώρα παρακολουθούμε κάποια εναλλακτική μορφή της; Οι κυρίες Ματίνα Περγιουδάκη και Αναστασία Στυλιανίδη και ο κύριος Γιώργος Σίμωνας (ο ίδιος ο συγγραφέας) στέκονται πολύ υψηλά ερμηνευτικά. Έχουν καταφέρει απόλυτα να αποτυπώσουν το τρελοκομειακό των χαρακτήρων τους και να προχωρήσουν το έργο μόνοι τους, με άξονα μία – κατά τα άλλα – συμβατική ιστορία, γεμάτη ασυμβατότητες.

Η κυρία Στυλιανίδη μάλιστα, με τη μοναδική «Σούπερμαν» αμφίεσή της, ελέω εσώρουχου πάνω από το παντελόνι, πραγματοποιεί μία αρχοντικά καρτουνίστικη εμφάνιση, η οποία ταράζει τον θεατή. Τον αναστατώνει, τον προκαλεί. Το ίδιο ισχύει και για την κυρία Περγιουδάκη, της οποίας ο χαρακτήρας θα μπορούσε να είναι η υπάλληλος του μήνα κάθε μήνα, για κάθε εταιρεία. Λυσσάει να παίρνει υπευθυνότητες και δουλειές πάνω της και θέλει να κλείνει κάθε «πρότζεκτ» με το μεγαλύτερο όφελος για την εταιρεία. Και τον υποδύεται άψογα αυτό τον χαρακτήρα. Τρελαμένη, αθυρόστομη, σχεδόν ψυχωτική! Στον ρόλο του υπάλληλου που έχει διασώσει κάτι στο ταραγμένο του κρανίο, συναντάμε τον δημιουργό. Θαυμάσια ερμηνεία και ενδιαφέρουσα έκφανση από τον κύριο Σίμωνα, με εστίαση στον παραλογισμό μίας δυστοπίας, που βαφτίζεται ουτοπία μόνο για τους έχοντες.

Μιλάμε για τρεις ηθοποιούς καρατερίστες, με τρομερές αντοχές και πολύ καλή χημεία μεταξύ τους. Οι ατάκες και οι εναλλαγές είναι υποδειγματικές, ενώ κάνει μπαμ το ότι έχουν δουλέψει τρελά για να βγάλουν ένα κείμενο, που μπορεί και να ζάλιζε από την πρώτη ανάγνωση κιόλας.

Κάποια στιγμή η κυρία Στυλιανίδη, πάνω σε ατάκα της, «διακόπτεται» από τον βήχα ενός από τους θεατές. Απίστευτο βλέμμα, σκανδιναβική παύση και στο καπάκι ατάκα, που θεωρώ ότι σίγουρα ήταν στο κείμενο, αλλά με ξεβίδωσε! Όπως και η «παρέμβαση» από το θεωρείο του ήχου/φωτισμού. Δυο φορές το έκανε, αλλά μας ξετρέλανε. Όχι, όχι, δεν θα δεχτώ καμία ερώτηση. Να πάτε να το δείτε, να το ζήσετε κι εσείς!

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.