Παρατηρώντες: Η Αφηγήτρια Ταινιών @ Θέατρο BIOS

Υπάρχουν ορισμένα έργα, τα οποία τα παρακολουθείς με όλες σου τις αισθήσεις, έργα που, ενώ προσπαθείς να αποδώσεις την ουσία τους και να μεταφέρεις τα συναισθήματα που σου προκάλεσαν, ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι δεν θα μπορέσεις να τα αποτυπώσεις πλήρως στον αναγνώστη.

Η υποκριτική δεινότητα της Κάτιας Γέρου σε κρατούσε καθηλωμένο από την πρώτη στιγμή και δεν σε άφηνε να ξεφύγεις καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Μέσα από εκείνη, ταξίδευες στο πατρικό της σπίτι, σε μία επαρχία της Χιλής, όπου και διαδραματίζεται το έργο. Κάθε λέξη της σε μετέφερε αβίαστα σε εκείνο το περιβάλλον, άκουγες τη φωνή του πατέρα της, των μεγαλύτερων αδερφών της, άκουγες για τις ταινίες που τους αφηγούνταν, ενώ παράλληλα ένιωθες το βάρος των συναισθημάτων της να σε διαπερνά. Είναι εντυπωσιακό το πώς ένας ηθοποιός, μόνος του μπροστά σε έναν πέτρινο τοίχο και με ελάχιστα σκηνικά, καταφέρνει να σε «κλείσει» στο δικό του κόσμο και να σε κάνει να ζήσεις όλη τη ζωή της μικρής ηρωίδας, της Μαρίας-Μαργαρίτας, σαν μια ταινία που διαδραματίζεται μέσα στα μάτια σου.

Η Μαρία-Μαργαρίτα είναι η αφηγήτρια της δικής της ζωής. Αποστασιοποιημένη από τα προσωπικά δράματα που βίωσε πριν καν προλάβει να ενηλικιωθεί, αφηγείται την ιστορία της με την αίσθηση της απόστασης και της αγνότητας ενός μικρού παιδιού, σαν να μιλούσε για μια καινούργια ταινία που μόλις παρακολούθησε. Μία ολόκληρη οικογένεια, φτωχή, λάτρεις του κινηματογράφου, που τα καλά χρόνια είχε τη δυνατότητα να τον επισκεφτεί σύσσωμη, που όμως, όταν οι δυσκολίες το επέβαλαν, για να μην στερηθεί η οικογένεια την τέχνη του κινηματογράφου, ο δίκαιος μπαμπάς οργάνωσε μεταξύ των τέκνων διαγωνισμό αφήγησης. Με τον τρόπο αυτό, θα κέρδιζε με την αξία του το δικαίωμα το παιδί που θα επισκεπτόταν τον κινηματογράφο και μετέπειτα θα διηγούταν την εκάστοτε ιστορία στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.

Μετά από μία ισοπαλία και ένα δεύτερο γύρο μεταξύ των δύο καλύτερων, η Μαρία-Μαργαρίτα ανέλαβε κι επίσημα το ρόλο, τον οποίο και πήρε πολύ στα σοβαρά, κάνοντας δημοφιλές το προφορικό σινεμά και στην ευρύτερη γειτονιά τους. Απέκτησε δε τέτοια αυτοπεποίθηση στην αφήγηση και στην υποκριτική της ικανότητα κατά τη διάρκεια της αφήγησης, που πολλές φορές χρειάστηκε ακόμα και να επινοήσει τις ιστορίες της ταινίας, ώστε να υπάρχει η απαραίτητη συνοχή, καθώς οι μπομπίνες μπορεί και να είχαν μπερδευτεί μέσα σε εκείνο το μικρό θάλαμο προβολής. Πολλές φορές μάλιστα αναρωτήθηκε αν στοιχεία της ζωής της ήταν αποτέλεσμα επινόησής της, όνειρα ή κάποια ταινία που είχε δει. Εκείνα τα χρόνια λοιπόν, πριν την άφιξη της τηλεόρασης (η παράσταση παρεμπιπτόντως προτείνεται και σε αυτούς που δεν θυμούνται καν την εποχή πριν από τα κινητά), ανέμενε η οικογένεια εναγωνίως να συγκεντρωθούν τα χρήματα, που μάζευε ο πάτερ-φαμίλιας λίγα λίγα από τη σύνταξή του, μέχρι να συμπληρωθεί το αντίστοιχο αντίτιμο του εισιτηρίου και να «παρακολουθήσουν» τη νέα ταινία με τους διάσημους αστέρες του Χόλυγουντ, μέσα από τα μάτια της Μαρίας-Μαργαρίτας.

Η παράσταση ξεκινάει ήδη από το μπαρ, όπου η Κάτια Γέρου, έρχεται με τον δίσκο της, σαν μικροπωλήτρια σε σινεμά. Μιλώντας άπταιστα (στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον, εφόσον δεν τα γνωρίζω) ισπανικά, μας καλεί στη σκηνή στο υπόγειο, υποδεικνύοντας με πολλή τρυφερότητα να κρατιόμαστε από την κουπαστή, μην σαβουριαστεί κανένας. Μπαίνεις συνεπώς κατευθείαν στο κλίμα, ενώ δεν σταματάς να νιώθεις μέρος αυτής της ιστορίας, καθώς η αμεσότητά της είναι αισθητή σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.

Εκεί χειροκροτήσαμε, φωνάξαμε, γελάσαμε, βουρκώσαμε, απογοητευτήκαμε και σαστίσαμε. Ζήσαμε μαζί της όλα τα συναισθήματα, σαν να ήμασταν κομπάρσοι της ταινίας της. Είχαμε την ευκαιρία να βιώσουμε το θέατρο στην πιο αυθεντική του μορφή, και αυτό ήταν δυνατό χάρη στην εκπληκτική ερμηνεία της κυρίας Γέρου. Από τη φωνή της μέχρι την κίνηση και το βλέμμα της, κάθε λεπτομέρεια ήταν άρτια. Ο φωτισμός, που άλλοτε υποστήριζε και άλλοτε ενίσχυε τις αλλαγές στις διαθέσεις της ηρωίδας, έδινε τη σωστή ατμόσφαιρα σε κάθε σκηνή και η οπτικοακουστική εμπειρία του θεατή εντεινόταν.

Όπως και η ίδια η μικρή πρωταγωνίστρια είπε, αναφερόμενη στη δύναμη του κινηματογράφου, είναι πραγματικά εκπληκτικό το πώς μια απλή δέσμη φωτός μπορεί να δημιουργήσει τόσο μαγικές εικόνες. Και αυτό ακριβώς ένιωθες, παρακολουθώντας την παράσταση. Σαν να βρισκόσουν μέσα σε μια ταινία, με την Κάτια Γέρου να σε οδηγεί με μαεστρία μέσα σε εικόνες, στιγμές και συναισθήματα.

Τατιάνα Μπεβεράτου

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Ερμηνεία: Κάτια Γέρου

Μετάφραση: Λένα Φραγκοπούλου

Σκηνοθεσία – Κινησιολογία: Μάγια Πολιτάκη

Σκηνικά: Νίκος Πολίτης, Κατερίνα Σωτηρίου Κοστούμια: Κατερίνα Σωτηρίου

Μουσική: Γιάννης Μακρίδης

Φωτισμοί: Αλέξανδρος Σωτηρίου

Καλλιτεχνική επιμέλεια οπτικού υλικού: Κυριάκος Χατζημιχαηλίδης

Στοιχεία παντομίμας: Johnny O

Φωτογραφίες: Γιώργος Βέργαδος

Τσέλο: Σταυρός Παργινός

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

Παρ.-Κυρ. 9 μ.μ. έως την Κυριακή 13 Απριλίου