Θεώμενοι: Η αγαπημένη του κυρίου Λιν @ Πειραιώς 260

Το σκηνικό λιτό… Τρεις καρέκλες, δυο κάμερες, δυο μικρόφωνα στημένα μπροστά τους. Μια κονσόλα ήχου, ένα παλιό ραδιοφωνάκι, ένα ξυλόφωνο, κάποια σκόρπια όργανα που δεν ξέρω πως τα λένε, μια οθόνη προτζέκταρα και ένα… γυαλόχαρτο;

Άραγε τι ακριβώς θα παρακολουθούσαμε; Ο τίτλος της παράστασης «Η αγαπημένη του κυρίου Λιν». Ο χώρος Η στο Πειραιώς 260 και οι άνθρωποί του, που μας δέχθηκαν με ζεστά χαμόγελα. Πόσο όμορφο είναι όταν η αύρα όλου του χώρου και των ανθρώπων του σε κερδίζουν άμεσα. Πόσο οικεία νοιώθεις. Πόσο όμορφα!

Στη συνέχεια τα φώτα σβήνουν… Αργά. «Σιγανά». Και ανοίγουν πάλι, με μια νωχελική διάθεση. Στη σκηνή εμφανίζεται ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, χειμερινά ντυμένος παρόλη τη ζέστη των ημερών. Ξεκινά την αφήγηση της ιστορίας και κάπου εκεί ο χρόνος σταματά. Το μυαλό εναρμονίζεται με τον λόγο, τις κινήσεις, την καταλυτική ερμηνεία του Μαρκουλάκη. Ο κύριος Λιν είναι σαν να εμφανίζεται στη σκηνή κρατώντας στην αγκαλιά του τη μικρή εγγονούλα του, Σανγκ Ντιου, την μόνη επιζήσασα από την οικογένειά του. Στη χώρα του μαίνεται πόλεμος, ο γιος του και η νύφη του έχουν πεθάνει και για να σώσει την μικρή ανεβαίνει, ως πρόσφυγας, σε ένα πλοίο. Στη χώρα που φτάνει όλα βρίσκονται κάτω από μια γκρι ενέργεια.

Τίποτα δεν είναι όμορφο, τίποτα δεν είναι ικανό να τον κάνει να χαμογελάσει. Το μόνο που σκέφτεται είναι η εγγονή του. Αυτή πρέπει να σωθεί. Αυτή πρέπει να ζήσει. Απέναντι από τον χώρο που φιλοξενεί αυτόν και άλλες οικογένειες προσφύγων, υπάρχει ένα πάρκο. Έχει κάνει πολλές φορές τον γύρω του οικοδομικού τετραγώνου, αλλά ποτέ δεν έχει επισκεφτεί το πάρκο. Κάθεται απέναντι σε ένα ξύλινο παγκάκι και «αφουγκράζεται» τη νέα χώρα. Στο ίδιο παγκάκι κάθεται και ο κύριος Μπαρκ. Ο κύριος Μπαρκ μόλις έχασε την γυναίκα του, που είχε το καρουζέλ στην πλατεία. Η μοίρα το φέρνει και γνωρίζονται. Δεν μιλά ο ένας την γλώσσα του άλλου, αλλά καταφέρνουν να συνεννοηθούν και μεταξύ τους αναπτύσσεται μια δυνατή φιλία. Μια φιλία αναμεσά σε δύο μοναχικούς άνδρες, η οποία γιατρεύει τις πληγές τους.

Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, κάτω από τη λιτή και ευαίσθητη ματιά του σκηνοθέτη Guy Cassiers, αποδίδει με ευρηματικό και μοναδικό τρόπο το κείμενο του Philippe Claudel.

Οι κάμερες, η οθόνη και τα μουσικά όργανα εναρμονίζονται με το περιβάλλον και προκαλούν τον θεατή συγκινησιακά, προκειμένου να βιώσει αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία βαθιά στο πετσί του. Γίνεται ένα με τον κύριο Λιν, έχει χωθεί στην ψυχοσύνθεση αυτού του ανθρώπου που έχασε την πατρίδα του, που αναγκάστηκε να φύγει από το μοναδικό οικείο περιβάλλον του. Ένοιωσε βαθιά την πάλη, τη λύπη του ξεριζωμού, την ανασφάλεια, τον φόβο αλλά και τη συντροφικότητα, μέσα από τη φιλία που αναπτύχθηκε.

Ο Κωνσταντίνος ακροβατεί ανάλαφρα ανάμεσα στους ρόλους με σταθερότητα. Τον παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα, κρεμόμαστε από τα λόγια του, από τις κινήσεις, τις αντιδράσεις του. Το βλέμμα του είναι «ντυμένο» άλλοτε με φόβο, πένθος, απορία, απώλεια και μοναξιά και άλλοτε με στοργή, αγάπη, φιλία. Στο στέρνο σου φουντώνουν οι αντιδράσεις που σου προκαλεί όλο αυτό. Έχεις χωθεί στον συναισθηματικό κυκεώνα που σου προσφέρει ανιδιοτελώς ο πρωταγωνιστής.

Ένας κόμπος ανεβαίνει στον λαιμό σου, μια ελπίδα εμφανίζεται δειλά… Άραγε θα έχει ευτυχισμένο τέλος η ιστορία;

Τίποτα παραπάνω δεν θα σας πω και δεν θα spoilάρω για αυτή την απίστευτη εμπειρία.

Μετά από αυτή την παράσταση θα βγείτε άλλοι άνθρωποι. Αυτό το υπογράφω!

Σπεύσατε, γιατί θα παρουσιάζεται για λίγες παραστάσεις ακόμα.

Μαίρη Ζαρακοβίτη

24/06 στις 20:00 και 25/06, 26/06 στις 21:00.

Προμηθευτείτε έγκαιρα τα τελευταία εισιτήρια στο https://www.more.com/theater/i-agapimeni-tou-kyriou-lin-1/.

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.