Τον δεκαπενταύγουστο του 1987 ο John Mellencamp κυκλοφορεί ένα από τα πιο γνωστά και επιτυχημένα τραγούδια του. Ίσως και το πιο μοσχοπουλημένο από όλα, αφού το “Paper In Fire” έγινε νούμερο ένα στο Billboard Mainstream Rock Tracks, ενώ μπήκε και στο top ten του Billboard Hot 100. To καμάρι του “The Lonesome Jubilee”, του ένατου – παρακαλώ – στούντιο άλμπουμ του άξιου τέκνου της Indiana, ένα τραγούδι στο οποίο ο Mellencamp αναφέρεται σε διάφορα βιβλικά θέματα, αφού μάλιστα η Κόλαση αναγράφεται ως “Paper In Fire” σε κάποιο εδάφιο της Βίβλου, είναι ένα από τα σήματα κατατεθέντα του σπουδαίου Αμερικανού τραγουδοποιού. Και αγαπήθηκε ακόμα περισσότερο, όταν κυκλοφόρησε το αντίστοιχο βίντεο.

Γυρισμένο σε μια φτωχογειτονιά, στην περιοχή Savannah της πολιτείας Georgia, το βίντεο δείχνει τη μπάντα να παίζει σε έναν λασπόδρομο, με τον κόσμο να συμμετέχει, ακούγοντας και χορεύοντας. Όλοι οι «θαμώνες» είναι μαύροι, κάτι που έχει απόλυτη σχέση με το διττό μοτίβο του βίντεο. Να δείξει και να τονίσει, χωρίς καν να μιλήσει, τη φτώχεια στις ΗΠΑ και τον ρατσισμό. Ξέρετε κάτι; Η σεκάνς που ο Mellencamp φιλάει εκείνο το κοριτσάκι, η άλλη που χορεύει αγκαλιά με εκείνη τη γιαγιάκα, ο τρόπος που οι μουσικοί και ο κόσμος απολαμβάνουν το τραγούδι… Όλα είναι μέρος ενός μαγευτικού ντοκιμαντέρ για τον άνθρωπο. Ενός ντοκιμαντέρ που δείχνει πως κάποιες φορές δεν είναι όλα σκατά.

Έχω δει διάφορες LiVE εκδοχές του εν λόγω κομματιού, μια και ο «μπαμπάς» του σκέφτεται διάφορους τρόπους να το αποδώσει, με τα χρόνια. Πιο γκαζάτα παλιότερα, πιο ακουστικά τώρα. Πώς είπατε; Το έχουν διασκευάσει οι U.F.O.; Μα είμαι άσχετος! Πού να τα ξέρω εγώ αυτά; Τουλάχιστον έχουν κάνει καλή δουλειά;

Κάθε φορά διαλέγουμε ένα τραγούδι. Λέμε λίγα πράγματα γι’ αυτό. Και το ακούμε. Και ίσως να αλλάξει κάτι. Τι, θα σας γελάω. Δεν πειράζει. Και το γέλιο απαραίτητο είναι…

Κώστας Κούλης