Παρατηρώντες: ΑΓΡΙΟΙ @ Θέατρο Τζένη Καρέζη

Δυο μεταπτυχιακοί φοιτητές βρίσκονται στο διαμέρισμα του διακεκριμένου καθηγητή Νίκου Λεοντή. Ο καθηγητής τους διαβάζει τη νέα του μελέτη και εκείνοι κρέμονται από τα χείλη του. Αυτή η μελέτη είναι ένα πολιτικό μανιφέστο, που μπορεί πολύ εύκολα να εφαρμοστεί και να αλλάξει άμεσα και προς το καλύτερο ολόκληρο τον πλανήτη.

Η Μαρία έχει πλήρως ενθουσιαστεί και προσπαθεί να πείσει τον συμφοιτητή της Δημήτρη, αλλά και τον καθηγητή Λεοντή, να δράσουν προς όφελος του κοινού καλού. Εκείνοι έχουν τις αντιρρήσεις τους και μάλλον φοβούνται να ξεκινήσουν έναν τέτοιο αγώνα. Φαίνεται να είναι περισσότερο του φιλολογικού και όχι της δράσης, όπως η Μαρία.

Η συζήτηση που επακολουθεί αφορά αυτό το μεγαλειώδες έργο με μικρά διαλείμματα καθημερινής τρέλας, αφού η Ελένη, γειτόνισσα του Λεοντή, χτυπά την πόρτα του καθηγητή και του ζητά να μεταφέρει τη μηχανή του από τον χώρο του parking της πολυκατοικίας, έτσι ώστε να βγει ο σύζυγός της με το αμάξι του. Όσο οι δυο διαπληκτίζονται για τη δόμηση του parking και τις θέσεις και κατεβαίνουν τελικώς στο parking, ο Δημήτρης φλερτάρει πολύ έντονα τη Μαρία, αποκαλύπτοντας παράλληλα και κάποιες σκοτεινές πτυχές του καθηγητή τους για να τον μειώσει στα μάτια της. Η Μαρία σε όλη αυτή την διάρκεια του φλερτ και των αποκαλύψεων συνομιλεί με μηνύματα με κάποιον στο κινητό της.

Λίγες στιγμές μετά την επιστροφή του καθηγητή, η πόρτα ανοίγει και δυο άνδρες με καλυμμένα τα πρόσωπά τους εισβάλουν στον χώρο με απειλητικές διαθέσεις. Τι έχει συμβεί; Ποιοι είναι αυτοί οι άνδρες και τι σκοπό έχουν;

Η παράσταση ακροβατεί σε τεντωμένο σκοινί. Ο θεατής δεν σταματά να βλέπει, να ακούει, να αναλύει στο μυαλό του όλα όσα συμβαίνουν. Το κείμενο του Γιώργου Παλούμπη είναι άμεσο, είναι ζωντανό και έντονο. Δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Η γλυκύτητα της συνάντησης των τριών αυτών ανθρώπων, τα όνειρα για το μέλλον, έρχονται σε σύγκρουση με την ωμή πραγματικότητα.

Μπορεί ένα τέτοιο μυαλό, που γεννά ιδέες, οι οποίες μπορούν να αλλάξουν μεμιάς τον πλανήτη, να είναι παράλληλα τόσο διεστραμμένο; Οι μάσκες πέφτουν με θόρυβο, αναδεικνύοντας τη σκληρή και απάνθρωπη κοινωνία που ζούμε. Και η δικαιοσύνη; Μπορεί να αποδοθεί από εμάς τους ίδιους; Πώς μπορεί να παραμείνει ανεξάρτητη και ανεπηρέαστη;

Ο ίδιος ο συγγραφέας σκηνοθετεί κινηματογραφικά. Με ένταση, με βάθος και με εικόνες που σοκάρουν, ενεργοποιώντας τον θεατή να πάρει θέση στα δρώμενα και ίσως επιτέλους να πάρει θέση και σε όσα γίνονται στην κοινωνία.

Εκεί αποβλέπει ο σκηνοθέτης. Να ταράξει, να πιέσει μέσα από μια ιστορία που έχει πραγματικές διαστάσεις. Που μπορεί να είναι αποκύημα φαντασίας, αλλά βρίσκεται τόσο κοντά στη σύγχρονη πραγματικότητα, που σου κόβει την ανάσα.

Στον ρόλο του Νίκου Λεοντή, ο Μανώλης Μαυροματάκης υποδύεται με σθένος και ευφυΐα, δημιουργώντας μια σχέση δέους και μίσους απέναντι στον ήρωά του.

Ο Μιχαήλ Ταμπακάκης, ως Δημήτρης στην παράσταση, απέδωσε με δεξιοτεχνία την πολυπλοκότητα της ψυχοσύνθεσης του χαρακτήρα του. Κατάφερε να ενσαρκώσει έναν ήρωα τρωτό και γήινο, ξεδιπλώνοντας με μοναδικό τρόπο τις εσωτερικές του συγκρούσεις και τα βαθύτερα συναισθήματά του.

Η Χριστίνα Μαριάνου, στον ρόλο της Μαρίας, πρόσθεσε στη σκηνή μια σύγχρονη δυναμική. Κάθε κίνησή της, κάθε λέξη της, κουβαλούσε το βάρος μιας κοινωνίας που πληγώνεται και αδικείται, ενώ η οργή της ήταν τόσο έντονη και αληθινή, που διαπερνούσε κάθε θεατή, αφήνοντας ένα διαρκές αποτύπωμα.

Στον ρόλο της γειτόνισσας Ελένης, η Δάφνη Λιανάκη συγκλονίζει με μια ερμηνεία που καθηλώνει, καθώς αντικρίζει τις συνέπειες της αυτοδικίας. Με τη δύναμη και την ευαισθησία της, καταφέρνει να μεταφέρει το βάρος της στιγμής, κάνοντας τον θεατή να βιώνει έντονα συναισθήματα, παρασυρμένος από τη βαθιά και καθηλωτική παρουσία της στη σκηνή.

Ο Φώτης Λαζάρου και ο Έκτορας Λιάτσος υποδύονται τους κουκουλοφόρους με απίστευτη ένταση, αφήνοντας τη βία να εισχωρεί και στο πετσί των θεατών. Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που αναριγήσαμε από την ωμή συνειδητοποίηση της πραγματικότητας που μας περιβάλλει.

Οι «Άγριοι» είναι η πιο ισχυρή παράσταση της νέας θεατρικής σεζόν. Με την ωμή δύναμη και την αλήθεια της, λειτουργεί σαν γροθιά στο στομάχι, αφυπνίζοντας μας από τον λήθαργο στον οποίο έχουμε, σχεδόν προγραμματισμένα, βυθιστεί. Μια παράσταση που δεν αφήνει περιθώρια αδιαφορίας, καθώς μας καλεί να αναμετρηθούμε με την πραγματικότητα και τον ίδιο μας τον εαυτό.

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Επιμέλεια: Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Κείμενο: Γιώργος Παλούμπης

Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης

Σκηνογράφος−Ενδυματολόγος: Νατάσσα Παπαστεργίου

Σχεδιασμός φωτισμών: Βασίλης Κλωτσοτήρας

Μουσική: Αλέξανδρος Καζάκος

Βοηθός σκηνοθέτη: Παναγιώτα Παπαδημητρίου

Βοηθός σκηνογράφου−ενδυματολόγου: Μαριάνθη Ράδου

Παραγωγή: Θέατρο Τζένη Καρέζη

Οργάνωση παραγωγής: Ελένη Σταυροπούλου

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Τερζόπουλος

Graphic Design: Δημήτρης Παγγές

Digital Marketing: Minor 6 media