Είδαμε πρώτοι: Football – Το παιχνίδι της ανθρωπότητας @ Θέατρο Olvio

Λίγο πριν τον πρόλογο, ο ύμνος του Champions League. Zadok the priest και Nathan the prophet και να ζήσει για πάντα ο βασιλιάς Σολομών. Μάλιστα… Το λιμπρέτο είναι καταδικαστέο. Πάμε στην ουσία. Οι θύμησες του σεντονιού που ανεμίζει, μερικά λεπτά προτού οι πρωταγωνιστές του γηπέδου ξεκινήσουν να διεκδικούν τη νίκη και την πρόκριση. Το κύπελο και τη δόξα. Όλο το έθνος προσκυνάει σώβρακα και φανέλες…

Ο κύριος Σήφης Πολυζωΐδης είναι πάνω στη σκηνή. Ρίχνει μια ματιά κάτω. «Καλά, έφερες κόσμο στη γενική»; Πάντα αυθόρμητος και πάντα ευθύς. Γελάμε, κοιτάμε αμήχανα το σκηνικό και αναμένουμε. Ο Πολυζωΐδης θα μας κρατήσει συντροφιά για μιάμιση ώρα περίπου. Μόνος του. Κατεβατό κειμένου ο μονόλογός του. Και αυτό το κατεβατό εκβάλει από τον οίστρο ενός σπουδαίου συγγραφέα, το όραμα ενός δυναμικού σκηνοθέτη και το τάλαντο ενός εξαίρετου ηθοποιού.

Ποδόσφαιρο. Ο βασιλιάς των σπορ. Το άθλημα που βρίσκεται στα σαλόνια εδώ και χρόνια. Τα εκατομμύρια εκατομμυρίων που δαπανώνται για παίχτες, δικαιώματα, χορηγίες και μίζες. Οι ψυχές των νεκρών που γεμίζουν ένα τρένο. Τεν θάουζαντ ντιπ…

Προφανώς θα αναρωτιέστε για ποιους νεκρούς μιλάμε. Μήπως για τους παίχτες, μάνατζερ και λοιπούς φίλους (δημοσιογράφους, μάνατζερ, κ.α.) της Μάντσεστερ Γιουνάιντεντ, εκείνο το μοιραίο βράδυ της 6^ης Φεβρουαρίου 1958; Μήπως για τους εκατοντάδες αθώους στο Χέιζελ των Βρυξελλών, την 29^η Μαΐου 1985, όταν τριάντα εννέα άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και πάνω από εξακόσιοι τραυματίστηκαν;

Ο Σήφης δεν μένει εκεί. Απόψε έχει δύσκολο έργο. Θα μιλήσει για εκείνες τις «χρήσεις» του ποδοσφαίρου, για τι οποίες ίσως να μην έχουμε διαβάσει. Δεν θα αρκεστεί να πει κάτι για τον Ζιντάν, τον Μέσσι, τον CR7 ή το φαινόμενο (τον Βραζιλιάνο Ρονάλντο). Δεν του φτάνει να αναφερθεί σε σημαντικούς αγώνες ή στο πώς μας προέκυψε το ποδόσφαιρο, εις τους αιώνας των αιώνων. Οι Κινέζοι και οι Σουμέριοι, οι Βρετανοί και οι Ίβηρες. Ο Κορτέζ και ο Μοντεζούμα. Και ο Αντόνιο Χοσέ Ποδέθες, ο οποίος έκανε ένα «δώρο» στην ιστορία. Τη γκάστρωσε με το σπέρμα του, όπως γράφει ο κύριος Θανάσης Τριαρίδης και αναφέρει ο πρωταγωνιστής. Το ματωμένο «τόπι» και ο δυτικός πολιτισμός, που χρωστάει την ύπαρξή του στον λεκέ της ελευθερίας.

Ο Πολυζωΐδης δεν είναι ο clean cut ξεναγός μας στην ιστορία. Είναι ένας πανέμπειρος αλητάμπουρας, που ξέρει τα καλά και τα καλά του «σπορ». Ναι, η Βραζιλία του ’82 ήταν κορυφαία και εκείνη το ’86 ακόμα καλύτερη και δεν πήρε τίποτα. Ναι, η Αργεντινή του Μέσσι πήρε ένα μουντιάλ, που το μαγείρευαν επισταμένα, ώστε το χρυσό αγόρι της FIFA να μπορέσει να κλείσει «όπως πρέπει» τον κύκλο του. Και ναι, ο ύμνος των Queen, “We Are The Champions”, μπορεί να δονεί τα πλήθη όπως και τους «συντελεστές». Το παράδοξο είναι ότι η εκτέλεση που ακούσαμε ΔΕΝ ήταν από Queen. Κουφαμάρα; Μήπως να βάζαμε να ακούσουμε το “Another One Bites The Dust” καλύτερα; Λέω τώρα εγώ…

Το έργο προϋποθέτει και διαπνέεται από διάδραση και επικοινωνία με το κοινό. Ο πρωταγωνιστής θα στραφεί προς εμάς ουκ ολίγες φορές. Θα «απειλήσει» να σουτάρει κατά πάνω μας, θα ρίξει απαλά τη μπάλα προς κάποιους από τους παρευρισκόμενους. Θα αλλάξει φανέλα, θα ιδρώσει, θα γεμίσει λάσπες και νερά, θα μεταμορφωθεί σε άγγελο και δαίμονα και θα αναρωτηθεί τι προσφέρει ο Μπέκετ και γιατί θα πρέπει να περιμένουμε τον Γκοντό αιωνίως…

Με βήμα μία δυναμική σκηνοθεσία, γεμάτη κίνηση και εφευρήματα, που υπογράφει ο κύριος Τριαντάφυλλος Δελής, ο οποίος έχει επιμεληθεί τη σκηνογραφία και χάρη στους θαυμάσιους φωτισμούς του κυρίου Δημήτρη Κοκολινάκη, ο Σήφης μετατρέπεται από αφηγητή σε θύτη και θύμα. Θα διατάξει επίθεση, θα προτρέψει για άμυνα, θα γίνει φροντιστής μας και δάσκαλός μας. Θέλω να πάμε παρέα στο γήπεδο μ’ αυτό τον άνθρωπο. Και όχι απαραίτητα σε σταδιάρα τύπου Emirates ή Allianz Arena, αλλά στη λίμνη, στη Σαλαμίνα, να δούμε τοπικό και να κάνουμε χάζι τους θεατές. «Έξι, σε ξέρω. Δέκα, σου γ… τη μάνα»! «Διαιτητή, παίξε καλά»! Και τσίκνα από δίπλα, από τα βρώμικα που ετοιμάζονται για τους αυτούς θεατές.

Ο μονόλογος στα καλύτερά του. Ο μονόλογος έτσι όπως ΠΡΕΠΕΙ να διδάσκεται και να επιτελείται. Θέλετε κάτι λιγότερο; Για πάτε να δείτε την παράσταση. Προσοχή όμως. Ο πρωταγωνιστής, ο οποίος στην ουσία περνάει μέσα από επτά χαρακτήρες και έχετέ το αυτό κατά νου, βαράει μύτο και καραβολίδα. Και δεν το σκέφτεται δύο φορές. Είμαστε πρωταθλητές, φίλε μου. Κι ας μας κόστισε όλο το αίμα του πλανήτη…

Κώστας Κούλης

Πιστεύω ότι θα πήγαινε γάντι σε αυτή την παράσταση η μουσική υπόκρουση του «Κάγκελα Παντού». Σφαγή και μπάλα…

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.