Alchemists by This I Owe

This I Owe

Alchemists

2025 – Independent

Στηρίζοντας για ακόμα μια φορά τις εγχώριες μπάντες, κάνοντας δηλαδή το αυτονόητο, ακούσαμε το παρθενικό άλμπουμ των This I Owe. Κυκλοφόρησε στις αρχές του έτους και κάποιοι ίσως έχετε σχηματίσει ήδη άποψη. Εμείς το ακούσαμε πριν λίγο καιρό και ξεκινήσαμε το ταξίδι στα αχαρτογράφητα νερά της μπάντας.

Το άλμπουμ “Alchemists” απαρτίζεται από δέκα τραγούδια, με πρώτο τον Πρόλογο – “ Prologue” – το οποίο σε μπάζει στο mood μέσα στην ιστορία. Ο πρωταγωνιστής αυτού του concept άλμπουμ πιστεύει ότι φταίει εκείνος για όλα όσα έγιναν και για να μας το αποδείξει ξεκινά την ιστορία από την αρχή.

Το “Equinox” έχει μια απόκοσμη αύρα, με καταιγίδες να ασπάζονται τον ήχο στην αρχή, ενώ εξελίσσεται σε μια prog doom καταιγίδα.

Το άλμπουμ μιλά για τα στάδια της απώλειας, για τον πόνο που πηγάζει βαθιά μέσα μας όταν χάνουμε κάποιο ή κάποια αγαπημένα πρόσωπα. Σίγουρα έχουν κυκλοφορήσει αρκετά άλμπουμ με το ίδιο θέμα, αλλά κάθε φορά παρατηρείς νέες εντάσεις και εκτάσεις του θέματος.

Το “Sharks” μπαίνει πιο δυναμικά, ενώ η φωνή ακολουθεί μια τραχιά και ίσως thrashίζουσα πορεία. Το σκηνικό φαίνεται να γεμίζει, να ορθώνεται με το “Disdain”. Οι νότες χτυπούν βαθιά, τα τύμπανα ξεδιπλώνουν μια αναγεννησιακή πορεία και οι κιθάρες στοιβάζουν όγκο. Η σκοτεινότητα της φωνής εμπλουτίζει την αίσθηση που δημιουργείται.

Τρυφερό και μελαγχολικό το “Queen Of Hearts”, θα σου δείξει το τοπίο χωρίς τα μαύρα συναισθηματικά σύννεφα που σταδιακά το τυλίγουν. Είναι μια όμορφη prog μπαλάντα με rock επεκτάσεις.

Κάτι πιο μεστό, πιο 70’s, μας περιμένει στο “Isobel”, βαδίζοντας όμως προς τα goth ποιητικά μονοπάτια, που η μπάντα θέλει να περπατήσει. Η φωνή εδώ χαϊδεύει τις νότες, μας εντυπωσιάζει η ζεστασιά της, το ύφος της, η αισθαντικότητά της.

Τρικυμιώδες το “Feelings To Dust”, αφήνει τη μουσική να κοντράρεται με τις λέξεις και τα νοήματα. Εδώ είναι λες και ο χρόνος έχει βαρύνει και αφήνει τις σκληρές πτυχές του στον αέρα. Τα τύμπανα αλυχτάνε, λες και όλη η θλίψη που τα περιβάλλει θέλει να εκραγεί.

Στο “Nightmare” οι ρυθμοί εντείνονται, αγριεύουν, δομούν ένα άλλο πολύπλευρο σκηνικό. Τα growl φωνητικά σπάνε την ατμόσφαιρα σε χίλια κομμάτια. Εντυπωσιακό το απόκοσμο θεατράλε ύφος που στοιχειοθετούν.

Πιο κοντά στα δικά μου ακούσματα το “Echo Chambers”, έχει μια μεταλλική αίσθηση, ένα κύμα που σε παρασύρει και κάνει το είναι σου να δονείται. Βρίσκω ακόμα και επικά περάσματα, μια δίνη να στροβιλίζεται και να εντείνει σταδιακά όλη την εμπειρία, με τα riff να αποτελούν τη ρίζα όλου αυτού που ακούς.

Η ιστορία κλείνει με το “Solstice”, όπου ο πρωταγωνιστής μιλά για τον χαμό της Isobel και το πόσο θα ήθελε, έστω για μια στιγμή, να μπορούσε να την ξαναδεί και να πει όλα όσα δεν πρόλαβε ή δεν έκανε.

Η μουσική έχει έναν καταθλιπτικό αλλά και λυτρωτικό τόνο, καθώς έχει φτάσει το στάδιο της αποδοχής. Έχει μια οπερετική στατικότητα, μια μεγαλοσύνη που σε συγκινεί.