Absinthe Green
Of Love And Pain
2025 – Sleaszy Rider Records
Kick off via June 27! Η αναφερόμενη ημερομηνία στο εναρκτήριο τραγούδι του δίσκου σημαίνει πολλά για τη δημιουργό του σχήματος και βασική συνθέτη των τραγουδιών. Η Ειρήνη τα ανέφερε όλα τούτα στην προ-ακρόαση και εμείς αρχίσαμε να εστιάζουμε στις διάφορες εκφάνσεις του ντεμπούτου άλμπουμ της μπάντας. “June 27” και ψάχνοντας στα συννεφένια κιτάπια της ιστορίας, βρήκαμε ότι η συγκεκριμένη μέρα του συγκεκριμένου μήνα είναι και National Sunglasses Day, ενώ η Ιαπωνία, μία τέτοια μέρα το 1871, άρχισε να λέει σε όλα yen. Και εκατό και ένα χρόνια μετά… ιδρύθηκε η Atari. Ακούς, Γιαρ;
Το εναρκτήριο λοιπόν χαρακτηρίζεται από μία φράση. “All I ever wanted was you”. Μία καθαρή γυναικεία φωνή αφηγείται. Μου ήλθε στο μυαλό κάτι από το “Born In ‘58”. Τα γκάζια του κομματιού των AG είναι εντελώς διαφορετικά. Είναι πανκ, είναι εναλλακτικό, είναι ροκ, είναι σαν οι Cure να τζαμάρουν με τις The La’s και από πάνω να πλακώνονται οι Ramones με τους/τις Hole. Αυτό που θα σας καταλάβει, ακούγοντας τον δίσκο, είναι η πολυεπίπεδη θεματική των παιδιών. Είναι μπαχτσές ο μουσικός κόσμος τους. Όλα τα υβρίδια, όλα τα «είδη» εδώ θα τα βρείτε.
Με καθαρά συνεχίζει το “Fiery Serpent”. H χροιά του μπάσου είναι χαρακτηριστική, το ηλεκτρικό μπάσιμο αποτελεί ερωτεύσιμη είσοδο και η φωνή συνεχίζει να είναι αθώα και διαολεμένη, ασπρόμαυρη και έγχρωμη, ανάλογα με τις μουσικές έλξεις. Τα θεματικά σόλο αποτελούν ένα ακόμα συν. Είναι στην ουσία instrumental εξιστόρηση, η οποία προσδοκά σε κάθαρση, χωρίς αυτή η τελευταία να εγγυάται το αίσιον τέλος. Στο καπάκι εισέρχεται το “Dead Before My Eyes”. Ροκάτο και καργάτο αυτό εδώ. Το γκάζι θα μπορούσε να θεωρηθεί ακόμα και κινηματογραφικό, ενώ θα ήθελα τα gang vox ακόμα πιο μπροστά, να δημιουργούν τρελή φασαρία. Και αυτό το βασικό riff… Πόσο καλό, ρε φίλε!
“Bittersweet” και φέρτε μου τώρα τους Transvision Vamp, δώστε τους και λίγο από Beth Hart, πασπαλίστε με The Clash και απολαύστε πόσο αγαπησιάρικα αγγίζονται οι πανκιές με τη Britpop, αλλά και τη Britrock. Μικρά σε διάρκεια τραγούδια, τα οποία αυτόματα τα συμπαθείς. Το “Cat Song” υπακούει στα αυτά μοτίβα, αλλά είναι τόσο mid tempo, όσο για να προσπαθήσεις να τραγουδήσεις «από πάνω» και να προσποιηθείς ότι frontάρεις τη μπάντα και ότι κάνεις ό,τι θέλεις το κοινό μπροστά σου. «Όταν ξυπνάω δίπλα σου, νιώθω ότι τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά». Η αγάπη ενός ανθρώπου για το πανέμορφο αιλουροειδές, που μπορεί να λένε πως δεν έχει μπέσα, ξέρω όμως ότι μπορεί και να αγαπήσει σαν σκύλος. Χορευτικό το ανσάμπλ, φρενήρες το ηχητικό χαλί. Να πούμε εδώ ότι η παραγωγή ανήκει στον αρχιμάστορα Hiili Hiilesmaa (The 69 Eyes, Amorphis, Apocalyptica, HIM, Lordi, Moonspell, Sentenced… ουφ, κουράστηκα) και κολακεύει απίστευτα τη μπάντα, αφού είναι πανέξυπνα ωμή και παράλληλα καλοβαλμένη.
Να, τώρα ακούω το “Give The Devil His Due”. Για πάρτε μια αυτιά για το πώς χυμάει το αρχικό riff! Και μετά… Δώσε! Θεοπάλαβο boogie, για μερικά δεύτερα, μέχρι να ξεχυθούν οι ταχύτητες και τα πανκοκάτι μοτίβα. Δεν έχω ιδέα αν ο διάβολος είναι ακόμα στη Georgia και αν ακόμα χάνει από τον Johnny, αλλά εδώ στην Ευρώπη, έχουμε πολύ καλύτερο μοντέλο. Στο άλμπουμ – και συγκεκριμένα στο τραγούδι αυτό – συμμετέχει, υποδυόμενος ερμηνευτικά των άρχοντα των μυγών, ο θεόρατος Snowy Shaw (όποιος τολμήσει και μου πει πως «δεν τον ξέρει», τον έχω καρφώσει με τρίμετρη μπετόβεργα Φ8).
Το ”War Inside My Head”, ελέω τραϊμπαλοειδών τυμπάνων και σαρκαστικής φωνής, κοπανάει με ύφος Stiltskin, αλλά με ακόμα πιο αθυρόστομες κιθάρες. Και μετά; Μετά, φίλες και φίλοι, θα σας πάρει σβάρνα η μπασογραμμή του “Dysphoric Recall”. Ωραιότατη Αμερικανιά, η οποία θα έσπερνε σε φοιτητικούς ραδιοσταθμούς και σε κάθε αμάξι στην παραλιακή, από την Πόλη των Αγγέλων μέχρι το Cardiff By The Sea, έτσι για να σκάσουν από τη ζήλια τους οι εχθροί μας.
Συγγνώμη… τον πρόλογο του “Spineless Creatures” τον ακούσατε; Τον καταλάβατε; Η δυστοπία στα καλύτερά της, η ουτοπία στα σκοτάδια της. Φασαριόζικο κομμάτι, με τους Green Day να χαμογελάνε, με τους Sum 41 να ζηλεύουν και τη μπάντα να ξυλοφορτώνει διάφορες σκηνές στην Αγγλία και να ετοιμάζεται να πατήσει ξανά στα πάτρια εδάφη. Ο επίλογος, το εύθραυστο, αλλά στην ουσία δηλητηριώδες, “Death By A Thousand Cuts”, δείχνει για μία ακόμα φορά πόσο πολύπλευρο είναι το συνθετικό ταλέντο της Ειρήνης και το πόσο μεταμορφώνονται οι παίχτες της μπάντας, βγάζοντας κάθε φορά και ένα άλλο πρόσωπο. Έχω ένα μπουκάλι αψέντι στο πατρικό μου… Ρε, λες να βάλω ακουστικά και να διαβάσω τις οδηγίες πτήσης; Καλοτάξιδο, παιδιά μου και με το καλό να τα σπάσετε σε λίγο καιρό. A, μην το ξεχάσω… Για όλα τα τραγούδια του άλμπουμ, έχουν γυριστεί βίντεο. Ο επαγγελματισμός που δεν τιλτάρει ποτέ.
Κώστας Κούλης
June 27
Fiery Serpent
Dead Before My Eyes
Bittersweet
Cat Song
Give The Devil His Due
War Inside My Head
Dysphoric Recall
Same Old Fire
Spineless Creatures
Death By A Thousand Cuts
0 Comments