Αυτή η ανταπόκριση άλμπουμ ξεκινάει με προσωπική εμμονή και μία ανταλλαγή μηνυμάτων. Όταν πρωτοπήρα το άλμπουμ, το πρώτο άκουσμά του ήταν απογοητευτικό. Δεν μου άρεσε σχεδόν τίποτα, με εξαίρεση το “Fates Warning” και φυσικά το “Run Silent…”. Με το δεύτερο άκουσμα άρχισε να παίρνει μπρος το σύστημα και μέχρι την πέμπτη φορά… Έρωτας! Εννοείται πως είχα διαφωνήσει με πολύ κόσμο τότε, όλοι τους μου έλεγαν ότι “μπάζω” από κάπου, επειδή μου άρεσε το σύνολο του δίσκου. Κι εγώ έκανα ό,τι έπρεπε να κάνω. Τους αγνόησα όλους και δεν κοίταξα καν πίσω. Έχω δημοσιεύσει τούτο εδώ το κείμενο παντού. Rockpages, Noizy, τώρα εδώ… Μια χαρά, παιδιά μου.

Iron Maiden
No Prayer For The Dying
EMI
Έτος κυκλοφορίας: 1990

Προφανώς, η ερώτηση που «κατεβαίνει» στα χείλη όλων των φίλων/αναγνωστών του περιοδικού αυτού, είναι οι επόμενες δύο λέξεις. «Γιατί αυτό»; Πολλοί είναι πιθανόν να απορούν. Περισσότεροι ακόμα να γελούν ειρωνικά. Για τη συντριπτική πλειοψηφία των «οπαδών» των Maiden, το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι το πιο αδύναμο – πάντα από αυτά με τον Dickinson πίσω από το μικρόφωνο και πάντα πριν την επική επανένωση του 1999. Όταν πρωτοβγήκε (με τίτλο που «έπαιζε» με τις λέξεις της ταινίας “A prayer for the dying” ίσως;), πολλοί βιάστηκαν να θάψουν. Για την ακρίβεια, βιάστηκαν να συνεχίσουν να θάβουν. Η ιστορία είχε ξεκινήσει κάτι εβδομάδες πριν, όταν κυκλοφόρησε το πρώτο single του δίσκου. Το “Holy Smoke”…

Απλό τραγουδάκι, χωρίς εξάρσεις και κορώνες, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, το συγκεκριμένο κομμάτι τα έχωνε στους τηλε-ευαγγελιστές και συγκεκριμένα στον Αμερικανό «ιεροκήρυκα» Jimmy Swaggart. Πολλοί γκρίνιαξαν ότι το «έχουν ξαναδεί το έργο», αφού το “Miracle Man” του Ozzy, όσο και το “Son Of A Gun” του ίδιου του Dickinson, από το ντεμπούτο του, είχαν ήδη ηχήσει στα αυτιά τους. Και μετά… ήλθε και το video. Ανατρεπτικό, πρωτοποριακό, εντελώς Monty Python.

Το συγκρότημα των Maiden, η μεγαλύτερη Μέταλ μπάντα του πλανήτη, αυτοσαρκαζόταν! Τρακτέρ σε καταπράσινες εκτάσεις, πλαστικές κιθάρες, «χαζά» σε γήπεδα ποδοσφαίρου και ύφος Muppet Show. Πολλοί δεν μπορούσαν να το χωνέψουν, με τίποτα. Ούτε και θυμάμαι πόσοι φίλοι μου μου την έλεγαν και μάλιστα άγρια, για το συγκεκριμένο άλμπουμ. Μονίμως απαντούσα «Ρε, παιδιά, το ακούσατε ολόκληρο; Έχετε καταλάβει περί τίνος πρόκειται; Μήπως απλά σας τύφλωσε η σκόνη απ’ το τρακτέρ»; Σήμερα, τριάντα χρόνια μετά, οι περισσότεροι από αυτούς τους φίλους έχουν αφήσει το Μέταλ (καιρό τώρα), δίνοντάς μου έτσι το χώρο και το πόντιουμ, άρα και το πάνω χέρι, όσον αφορά το μπλα-μπλα…

Η εποχή ήταν λίγο περίεργη. Μετά το 1988, το “Seventh Son…” και την παγκόσμια περιοδεία, μετά το θρίαμβο και την απόλυτη επιτυχία, η μπάντα έκανε ένα διάλειμμα. Βγήκε εμβόλιμα το “Maiden England” video, ενώ Dickinson και Smith αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν τα πρώτα τους προσωπικά άλμπουμ. Με τον Smith υπάρχει πρόβλημα, ο εν λόγω μουσικός μάλλον δεν θέλει να αναμιχθεί με το Μέταλ τόσο σύντομα. Στην ουσία όμως, όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος ο Smith αργότερα, ο μεγάλος Άγγλος μουσικός ήταν απόλυτα στραβωμένος που οι συμπαίχτες του έτρεχαν τα κομμάτια του σκοτωμού. «Έπνιγαν» τον Dickinson και κατέστρεφαν πρώτης τάξεως Heavy Metal ύμνους. Το ίδιο το “Maiden England” είναι τρανός μάρτυρας αυτής της παρωδίας, με την εμμονή των υπολοίπων και δη του Steve Harris, να παίζουν τόσο γρήγορα στα Live. Στο ομώνυμο “Seventh Son…”, o Dickinson δεν προλαβαίνει να πει όλο το ρεφρέν και στο “Die With Your Boots On”… Αυτό κι αν είναι πανηγύρι! O Smith γκάριζε αλλά δεν τον άκουγε κανείς. Και κάποια στιγμή έφυγε.

Το μοναδικό τραγούδι που έχει προσφέρει ο «Η» στο άλμπουμ αυτό είναι το “Hooks In You” (το οποίο αναφέρεται σε «κάποιο» νούμερο 22… Τι, μιλάμε για το “Sharlotte The Harlot” No 3;), που έχει συνθέσει παρέα με τον Dickinson και το οποίο είναι πραγματικά «ξένο» σε σχέση με τα υπόλοιπα – εξαιρουμένου ίσως του “Holy Smoke”.

Στη μπάντα έρχεται ο Janick Gers, ο κιθαρίστας που είχε παίξει στο “Tattooed Milionaire” του Bruce. Παλιά καραβάνα ο ίδιος, έχοντας παίξει με πολύ κόσμο, Purple-ικός κατά βάση (βλ. White Spirit, Ian Gillan, Fish), «σαματατζής» όμως στην ουσία, φέρνει το «κατιτί» καινούργιο. O Gers, εκπληκτικός κιθαρίστας και συνθέτης, έγινε τότε δέκτης διάφορων κουλών σχολίων από “φανατικούς οπαδούς” της μπάντας. Παραμένει τέτοιος δέκτης ακόμα και σήμερα, αλλά αυτό δεν διορθώνεται. Δυστυχώς… Ε, ναι! Ο Έλληνας “οπαδός” ξέρει καλύτερα από τον Ian Gillan και τον Fish, που συνεργάστηκαν μαζί του.

Η ουσία είναι ότι τα τραγούδια της δουλειάς αυτής είναι πραγματικά προσεγμένα, παρά τα όσα μπορεί να ακούσετε από «άλλους». Οι μικρές διάρκειες κομματιών μπορεί να ξένισαν, αλλά οι «οπαδοί» εξεμάνησαν επειδή οι Αυτοκράτορες έπαψαν να είναι «σοβαροί». Το “Tailgunner”, που ανοίγει το άλμπουμ, είναι κοφτό, τσαμπουκαλεμένο, γρήγορο, πωρωτικό. Γενικά, σχεδόν όλα τα κομμάτια είναι μικρά σε διάρκεια (ούτε ένα δεν ξεπερνά τα έξι λεπτά, κάτι που δεν συναντάται σε κανένα άλλο άλμπουμ τους) και πολύ «κοφτερά». Ψιλό-εξαίρεση αποτελούν το ομώνυμο τραγούδι, που ξεκινά αργά, έχει όμως έναν επίλογο όλο φωτιά και το τελευταίο του δίσκου, το “Mother Russia”, το οποίο και άρεσε περισσότερο στους «οπαδούς». Η υφή του είναι αρκετά προσαρμοσμένη στα μπαρόκ μοτίβα των πρώην Σοβιετικών, ενώ το υπόβαθρο στα σόλο είναι ένα εμπνευσμένο tutti μπάσου, ρυθμικής κιθάρας και τυμπάνων. Ναι, οι οπαδοί του Malmsteen χαμογελάτε χαιρέκακα… Άστο, δεν τσιμπάω.

«Όλα τα λεφτά» είναι αλλού όμως. Τρομερό το “Public Enema Number One”, πρώτης τάξης λογοπαίγνιο, με θεματικό σόλο στην αρχή, κιθάρες να γκαρίζουν και ψαγμένο ρεφρέν. Ακολουθεί το “Fates Warning”, με πλήκτρα και κιθάρες να «εισάγουν» και ένα μανιασμένο θέμα να εισβάλει στη συνέχεια. Τρομερές κιθάρες πάνω στα κουπλέ, σχεδόν ανατριχιαστικές.

Γυρίζω τον δίσκο από την άλλη. Βάζω να πέσει η βελόνα στα αυλάκια. Το «δηλητηριώδες» riff του “The Assassin” ποτίζει όλο τον χώρο γύρω του. Τρομερό τέμπο. Αυτό που έχει σκαρφιστεί ο McBrain είναι ονειρικό. Και η γέφυρα οδηγεί στην κορύφωση του ρεφρέν. “Assassin” βρυχάται ο Dickinson, ο οποίος δυστυχώς, εκείνη την περίοδο, έχει μια απίστευτη εμμονή να χρησιμοποιεί τη φωνή του γρέντζα, με αποτέλεσμα να μην επιτυγχάνεται το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Οι επιρροές από την προσωπική του δουλειά προφανώς…

Το επόμενο κομμάτι είναι αυτό που μου είχε κάνει την καλύτερη εντύπωση, από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Ένα πραγματικό διαμάντι. “Run Silent Run Deep”. Σαφώς επηρεασμένο από την ομώνυμη πολεμική ταινία (με πρωταγωνιστές τους Clark Gable, Burt Lancaster και τον αγαπημένο μου Don Rickles), το έπος αυτό ασχολείται με τα υποβρύχια και το σιωπηλό ρόλο τους στον πόλεμο. Είναι, θα έλεγε κανείς, η «σοβαρή» έκδοση του “Dive! Dive! Dive!”. Τρομακτικό θέμα, άπιαστο ρεφρέν όπως και η δισολία μεταξύ των σόλο. Γνωστό NWOBHM συγκρότημα (οι Raven, μην το ψάχνετε άδικα) είχε βγει και κατηγορήσει τους Maiden ότι το αντιγράφει, επειδή, άκουσον-άκουσον, έχει και αυτό γράψει προγενέστερα κομμάτι με τον ίδιο τίτλο! Ακόμα γελάνε όσοι έχουν ασχοληθεί με το θέμα…

Ο Dickinson είχε γράψει ένα τραγούδι, το οποίο είχε συμπεριληφθεί στο O.S.T. της ταινίας «Εφιάλτης στον δρόμο με τις λεύκες Νο 5». Τίτλος του τραγουδιού αυτού “Bring Your Daughter To The Slaughter”. Χαριτωμένο, με αρκετά δεύτερα φωνητικά και “light” ενορχήστρωση, είχε προκαλέσει τη… ζήλια του Harris. «Παλιομπάσταρδε! Φοβερό τραγούδι», φέρεται ότι του είχε πει. Ε, οι Maiden το πήραν αυτό το κομματάκι, του έβαλαν τελείες ανάμεσα στις ημί-περιόδους (Bring Your Daughter… …To The Slaughter), το ανέβασαν σε ταχύτητα, αφαίρεσαν τις «φιοριτούρες» στις φωνές, αφήνοντας μόνο την πρώτη και κάπως έτσι δημιουργήθηκε το μοναδικό single στην ιστορία heavy metal μπάντας που ανέβηκε στο Νο 1 στα chart του Ηνωμένου Βασιλείου. Εντυπωσιακό, έτσι; Ε, οι οπαδοί των Maiden, βλέπετε. Και η ευτυχής συγκυρία να μην πειράζουν το top-ten πρωτοχρονιάτικα…

Το άλμπουμ επανακυκλοφόρησε, με αλλαγμένο το εξώφυλλο, ο τυμβωρύχος «απουσιάζει»… τα κόλπα των Εγγλέζων… Οι κορυφαίοι έμποροι του κόσμου. Δυστυχώς, αυτοί οι Εγγλέζοι, που λέγαμε πιο πάνω, έχουν σνομπάρει τελείως τούτο το άλμπουμ. Μόνο το “Bring Your Daughter…” κατέληξαν να παίζουν και αυτό… παλιά. Δεν έχω ιδέα αν κάποτε, στο τρίτο “Years” της ιστορίας τους, αποφασίσουν να το «αναστήσουν» (τέταρτο και βλέπουμε), ούτε καν αν θα υπάρχουν τότε (τι λες, μωρέ βλαμμένε;). Είναι ένα άλμπουμ που μου αρέσει πολύ όμως. Είναι ευθύ και ζουμερό. Α… και κάτι για τους φίλους που τα ψάχνουν. Ο Nicko είχε, ειδικά για αυτό το δίσκο, στήσει τα μικρόφωνα πάνω από το drum-kit, όπως συνήθιζε να κάνει ο μεγάλος Bonzo…
 
Κώστας Κούλης

Tailgunner

Holy Smoke

No Prayer For The Dying

Public Enema Number One

Fates Warning

The Assassin

Run Silent Run Deep

Hooks In You

Bring Your Daughter… To The Slaughter

Mother Russia

English version

Obviously, most of the friends/readers will wonder “why this one”? Many might question the motive for this flash-back review. Many more might even be laughing… still. For the majority of the Maiden “fans”, this one is probably the weakest album – comparing to all the others with Dickinson behind the mic. When it came out, many began shoving. To be exact, they continued with their shovels. Story has officially started a few weeks ago, when the first single, “Holy Smoke” was released…

A song against TV evangelists, against Jimmy Swaggart specifically, a rather simple tune, without any fuss or glamorous metal polish. A lot of peeps nagged, they went like “oh, we’ve heard that stuff before”, based on “Miracle Man” by Ozzy, or even “Son of a gun” by Bruce himself. And then… it came. The promo video. Revolutionary, pioneer, totally Monty Pythons. Iron Maiden, biggest Metal band EVER was being sarcastic… to its own self! Tractors over green territories, plastic guitars, “silly acting” inside football fields and “Muppet Show” style. Lots and lots of fans didn’t want to accept it. When I look back, all I do remember is friends of mine telling me that the album sucks big time. I kept on replying “Guys, have you actually listened to the album? Do you understand what it is about? Has the dust from the tractor blinded you by any chance”? Seventeen years later, most of these friends are still friends. They have just left METAL to those who know, giving me the stand, concerning the blah-blah about this fine piece of art…

After 1988, “Seventh Son…” and the world tour, after the absolute triumph and the ultimate success, the band took a break. “Maiden England” video was released, while Dickinson and Smith decided to hit the world with their debut albums. Huston… we’ve got a slight problem with Smith, he doesn’t seem to be willing to play metal that soon. The only track he contributed was “Hooks in you”, which he co-wrote with Dickinson, a track which is “foreign” to the rest of the album.

Janick Gers enters, following Adrian’s departure, the guitarist who took part on Bruce’s solo album. He’s been around, played with a lot of peeps, Purple-focused (call me White Spirit, Ian Gillan, Fish), “noisy” but solid, Janick brings the “fuss” the band was asking for.

The essence of the album consists on the songs. They are all very well worked and performed. Opening thunder “Tailgunner” is sharp, keen, fast, overwhelming. The band had kept all songs under 6 min (you can’t find that in any other of the Maiden albums). Plus, they are all so “offensive”. One could only state that the same title track is different, with its slow start, however, it turns into a lava massacre. The epilogue is kinda different as well. “Mother Russia” is the song most of the “fans” liked the most. Adapted to the former Soviet “as is where is” style, very baroque and technical, this song is based on the rhythm, while, during solo, the exquisite tutti (drums, bass, rhythm guitar) is the actual winner.

Yet, the treasure lies low in other places. “Public enema number one” is pure power, with the amazing pun giving the boot. Theme solo guitars, while guitars roar and a very “well-searched” chorus. “Fates Warning” is next, with keyboards and guitars narrate the intro and a tornado theme invading the speakers next. Guitars are awesome during verse, they give us the chill.

Vinyl lover here. Big time! Side A is “done”. Turning the item upside down, letting the needle do the trick. Poisonous riff of “The Assassin” is making a fine mess all over. Fear is the tempo here and what a magnificent tempo that is. The bridge is also terrific. “Assassin”, Dickinson screams, it’s a shame tho, during that period Bruce had this thing to constantly use a grain, over-roughing his voice. Must have been the influences from the solo work…

Next track is my favorite one and the one that impressed me the most, from the very first time I listened to it. A real diamond. “Run silent run deep”. Having as its title the one from the superb war film (Clark Gable, Burt Lancaster), the epic is dealing with submarines and their rather “silent” part in war times. One could admit it’s the “serious” side of “Dive! Dive! Dive!”. Master theme, chorus we all love to adore and the twin guitaring is the pick of the mountain. A well known NWOBHM group had accused Maiden in the past that they had copied one of their own songs, cuz this one had the same… title? Brought a lot of laughs when we first found out about this “accusation”… stupidity in its finest!

Dickinson had written a song for the “A nightmare on Elm Street #5” O.S.T. He had named that song “Bring your daughter to the slaughter”. Cute tune, lots of background vox, “light” orchestration, this lil’ song had caused Harry’s jealousy. Seems that he had told Bruce “you lil’ old bastard! Great song”! Well… Maiden took over that “lil” track, put some dots in the middle (Bring your daughter… …to the slaughter), speeded it up, cut the back vox and this is how the only No 1 U.K. charts single in heavy metal history was created. Impressive, isn’t it? Oh… the Maiden fans made it happen.

Unfortunately, the Brit Emperors have kept this album inside the closet. They were only playing “Bring your daughter…” and that’s a gazillion years ago. Don’t have a clue whether or not they will “resurrect” it, or even if they’re gonna be around by then. It’s simply an album I really dig. It’s direct and juicy. And for those who are looking into it and searching and reading about it… Nicko, especially for this album recordings, had set the microphones above the drum-kit, like huge Bonzo used to do…

Costas Koulis