Pt. I: Anybody home? Mary…?

O Geoffrey Wayne Tate γεννήθηκε στη Στουτγάρδη το 1959 (14 Ιανουαρίου, θα προσθέσει ο γκουρού Κούλης). Μεγάλωσε στην Τακόμα της πολιτείας Ουάσιγκτον. Ξεκίνησε την καριέρα του με τους Tyrant, πέρασε στους The Mob, τους Babylon, τους Myth φυσικά… Κάπου εδώ θα αφήσω καλύτερα τον άνθρωπο που ξέρει τα πάντα (και αυτά που δεν θυμάται ο Tate μην σας πω) για πιο λεπτομερείς αναφορές (σημείωση ανθρώπου που ξέρει και αυτά που δεν θυμάται ο Tate μην σας πω: εεε… όχι).

Πρώτη επαφή με την μπάντα Queensryche αλλά και τη θεϊκή φωνάρα του Tate είχα με το άλμπουμ τους “The Warning” και το τραγούδι “Take Hold Of The Flame”, λίγα χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Το “Operation: Mindcrime” το 1988 έπεσε πάνω στις εφηβικές μουσικές μου αναζητήσεις. Ήταν η εποχή που έψαχνα, όσο ήταν αυτό δυνατό με τα λίγα μέσα που υπήρχαν τότε, να ακούσω κάτι που θα δήλωνε διαφορετικό, κάτι που να έκανε στη δική μου ψυχοσύνθεση. Κούμπωσα αμέσως με το άλμπουμ και παραμένει ακόμα το καλύτερο άλμπουμ για μένα. Δεν έχει μπει στην άκρη, δεν το έχω ξεπεράσει και δεν πρόκειται. Μέσα στο “Operation: Mindcrime” υπάρχουν δύο τραγούδια που θεωρώ αξεπέραστα… “I’ve had enough and I want out! You can’t walk away now… hahaha”. Τι, δεν σας θυμίζει τίποτα; Το Σεπτέμβρη για επανεξέταση, κοπήκατε! Μιλώ για το “The Needle Lies”.

Για πάμε στο επόμενο…
I awoke on impact
Under surveillance from the camera eye
Searching high and low
The criminal mind found at the scene of the crime
Handcuffed and blind, I didn’t do it
She said she loved me
I guess I never knew
But do we ever, ever really know?
She said she’d meet me on the other side
But I knew right then, I’d never find her”…

“I Don’t Believe In Love”… Ύμνος! Ένα τραγούδι που λατρεύω τόσα χρόνια τώρα. Όταν είχε βγει αυτό το άλμπουμ, σε κάποιο κανάλι είχα δει και το videoclip. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο θεώρησα ότι αυτό το τραγούδι και έτσι όπως ήταν φτιαγμένο το clip, περιείχε σκηνές από κάποια ταινία. Είχα γυρίσει για μήνες όλα τα video club της περιοχής αναζητώντας την. Σε κάποια κουβέντα φίλων αναφέρθηκε… Άδικα έψαχνα, δεν υπήρξε ποτέ ταινία, ήταν το concept όλο αυτό που έβλεπα.

Επόμενος σταθμός στη καριέρα του Geoff, για μένα, το 2002, το πρώτο του solo άλμπουμ… Το τραγούδι από αυτό το άλμπουμ που κρατώ σαν φυλακτό είναι το “Helpless”. Γεμάτο συναίσθημα, γεμάτο μελωδίες και με τη φωνή του Tate να πλησιάζει αυτές των αγγέλων. Συγχωρήστε μου τέτοιου είδους λυρισμούς, αλλά είναι μια από τις μεγαλύτερες φωνές του πλανήτη.

Πλησιάζουν οι ώρες και νοιώθω τυχερή που θα δω για μία ακόμα φορά αυτό το θαύμα που ακούει στο όνομα Geoff Tate.

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Pt. II: Most of this is memory now…

Στις κουβέντες που κάνετε με τις παρέες σας, όταν έλθει εκείνη η ώρα να απαριθμήσετε αγαπημένα συγκροτήματα, άλμπουμ και τραγούδια, τότε πλέον τα πράγματα είναι πολύ εύκολα και πολύ δύσκολα μαζί. Μπορείτε άνετα να κατεβάσετε από τη γκλάβα σας χίλια πεντακόσια εξήντα δύο κομμάτια, αλλά με πολύ δυσκολία θα καταλήξετε στα πλέον αγαπημένα. Η αρχική ιδέα ήταν να βάλουμε σε αυτό το άρθρο από ένα αγαπημένο κομμάτι GT από τη Ryche περίοδο και ένα από «τα δικά του». Μια και η Μαίρη αυθαιρέτησε και έβαλε δύο τραγούδια Queensryche, τότε ευχαρίστως προσχωρώ και εγώ σε τούτη την αυθαιρεσία.

Επειδή οι Ryche είναι ΜΕΓΑΛΟΣ νταλκάς και δεν υπάρχει κανένας λόγος να σας πω πώς και γιατί – ευτυχώς διαβάζετε για τα χάλια μου και τα κολλήματά μου από τα άλλα κείμενά μου – το όλο ζήτημα βγήκε με μία ανάσα. Άφησα έξω την απόλυτη καψούρα μου, δηλαδή το “Neue Regel”, γιατί δεν θα έφταναν εκατό σελίδες και γιατί δεν μου φταίτε σε τίποτα. Για τον ίδιο λόγο δεν τα κατάφερε το “Eyes Of A Stranger”, για τον ίδιο λόγο δεν αναφέρονται τα “Bridge”, “Take Hold Of The Flame”, αλλά και το “The Chase”, ντουέτο με το – για πάντα ζωντανό – Ronnie James Dio. Ο τρόπος με τον οποίο τραγουδά ο GT, πέρα από εντελώς θεατρικός, είναι και εντελώς συνδεδεμένος με τα γούστα μας, τις λόξες μας, την εικόνα που έχουμε πλάσει για τον ιδανικό ΜΕΤΑΛ τραγουδιστή. Δανείζομαι ξανά τη φράση “Hail the new arrival on” και προχωρώ στο παρασύνθημα.

Το “Roads To Madness” κλείνει το “The Warning” και σπάει το ρόδι, όσον αφορά τα «τελευταία» τραγούδια των Queensryche, αυτά που αποτελούν δηλαδή επιλόγους στους δίσκους τους. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο είναι όλα τους μοναδικά. Απλά ρίξτε μια ματιά στα άλμπουμ και πάρτε με τη σειρά τα έσχατα. Συμφωνείτε; Βάλτε με το νου σας… “I Will Remember”, “Anybody Listening?”, “Someone Else?”… Και το “sp00L” ακόμα… Οι δρόμοι για την τρέλα λοιπόν απλώνονται σε δέκα λεπτά και μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα μετατρέπονται από mid tempo αριστούργημα σε μουσικό χάσιμο με ακατάληπτα λόγια και από κει σε ένα γρήγορο θεματικό με απίστευτο επίλογο. Γραμμένο πριν από τριάντα πέντε χρόνια περίπου, από τους τρεις βασικούς συνθέτες (Wilton, Tate, DeGarmo) μαζί, το κομμάτι αυτό αποτελεί ένα από τα πιο επικά πονήματά τους. Και ίσως – αποτελεί προσωπική άποψη και μόνο αυτό – το κομμάτι αυτό να αφορά δέκα λεπτά μουσικής ευδαιμονίας και να έχει σαν θεματική του κάτι που κρατά μία στιγμή. Το θάνατο και δη το δευτερόλεπτο που κάποιος περνά στην απέναντι μεριά.

Το ότι είναι συγκλονιστικός ο Tate σε αυτό το τραγούδι είναι το αυτονόητο… Ο ίδιος έχει φροντίσει να κάνει πράγματα που ένας τραγουδιστής σήμερα δεν μπορεί καν να διανοηθεί. Πάρτε όλες τις φωνάρες του σήμερα. Αν μπορούσατε να ρωτήσετε, θα σας έλεγαν όλοι αυτοί οι σπουδαίοι τραγουδιστές πως ανθρώπινο ον δεν είναι δυνατόν να τραγουδήσει έτσι. Οι Ryche τιμούν το “Roads…” αρκετές φορές στις συναυλίες τους και μάλιστα ολόκληρο, αφού πολλές φορές το «έκοβαν» πριν το γρήγορο μέρος – και πολύ κακώς.

Όποιος ή όποια φίλη έχει καταφέρει να αποκωδικοποιήσει αυτά τα λόγια που λέει ο Tate πριν την «έκρηξη» της riffάρας στο τελείωμα, έχει τον αμέριστο θαυμασμό μου και θα παρακαλούσα να τα μοιραστεί μαζί μας. Κατά τα άλλα, υπάρχει μια πολύ χαριτωμένη ιστορία με ήρωα αυτό το πανέμορφο δημιούργημα, τον ίδιο τον Tate και μία οπαδό εδώ στην Ελλάδα, με έντονη αμερικάνικη προφορά… Το 2006 οι Ryche παίζουν στο Gagarin. Κατά τη διάρκεια του Meet&Greet, η εν λόγω κυρία εμφανίζεται από το πουθενά και μου απευθύνεται. «Εσύ είσαι ο πρόεδρος του ελληνικού Empire»; Της απαντώ ότι δεν είμαι πρόεδρος σε τίποτα. Εκείνη δεν ακούει τι λέω, συνεχίζει να μιλάει. «Γιατί δεν έπαιξαν το Roads to Madness»; Επειδή το ύφος της είναι πολύ έντονο, της λέω ότι μια και είναι εδώ και το συγκρότημα, θα είναι καλό να μιλήσει με τους ίδιους τους Ryche. Φυσικά και το κάνει! Πάει λοιπόν στον Tate με την ίδια ερώτηση. Ο μεγάλος τραγουδιστής απαντά στο καπάκι και με χαμόγελο. «Εεε… δεν το έχουμε προβάρει». Η τύπισσα όμως δεν μασά κατακαθόλου. Του «εξηγεί» ότι είναι πολύ απλό και μάλιστα… τραγουδάει ή ίδια a capela! O Tate ξεκαρδίζεται και της λέει «Έχεις μεγάλη πλάκα» και κάπου εκεί σταματούν οι αναφορές και ξεκινούν οι φωτογραφίες… The Neue Regel is here!

Όταν ο μεγάλος τραγουδιστής έφυγε από τους Queensryche κυκλοφόρησε το άλμπουμ “Kings & Thieves” το 2012. Για την ακρίβεια, οι φασαρίες ξεκίνησαν ενώ αυτός ο δίσκος ήταν στα σκαριά και ίσως γι’ αυτό να έφαγε και τόσο κράξιμο από τους οπαδούς της μπάντας. Τα νέα που έφταναν στ’ αυτιά μας κάθε μέρα από το στρατόπεδο των Ryche ήταν πάντα μαύρα και άραχνα και το διαζύγιο έμοιαζε πλέον αναπόφευκτο. Άσχετα με το τι πιστεύετε ή δεν πιστεύετε γι’ αυτό το άλμπουμ, ξεχωρίζω άνετα το τραγούδι “Change”, το οποίο θεωρώ και ένα από τα καλύτερα που έχει τραγουδήσει ποτέ ο Tate, ανεξαρτήτως «συλλόγου». Συμφωνικό ξεκίνημα, απίστευτη μελωδία και η φωνή του τεράστιου να απλώνεται σε εκτάσεις μεγαλύτερες του γαλαξία μας. Συγκινητικό μέχρι παρεξηγήσεως και μπαρόκ όσο δεν παίρνει, το “Change” αποτελεί σημαντική κληρονομιά για τους ακροατές του Tate, καθώς δίνει την ελπίδα για κάτι καλύτερο, όσον αφορά τα δικά του τραγούδια. Όταν βγήκε το “Re-Inventing The Future”, όλοι μα όλοι κοιτάξαμε προς εκείνη την κατεύθυνση. Όσο για τον τρόπο που κλείνει το τραγούδι… Ο πιο κινηματογραφικός στο Σύμπαν!

Έχω δει ζωντανά στη σκηνή το Geoff Tate… Κάθε φορά που τον βλέπω είναι σαν την πρώτη. Η ίδια χαρά, ο ίδιος ενθουσιασμός, η ίδια προσμονή. Είναι σαν να πηγαίνεις επιτέλους στο Pike Market των στοχασμών σου. Είναι σαν να δειπνείς με τον άνθρωπό σου στο Space Needle της φαντασίας σου. Είναι σαν να βγάζεις τις πιο χαζές φωτό του κόσμου στον τσιχλότοιχο των ονείρων σου, παρέα με τα πιο αγαπημένα σου πρόσωπα.

Κώστας Κούλης

Ο Geoff Tate θα εμφανιστεί στην Αθήνα στις 17 Νοεμβρίου, στο Gagarin 205.