Θεατρίζομαι: Caveman @ Θέατρο Αθηνών

Έχω μία αίσθηση πως ως κοινό, έστω τη συγκεκριμένη μέρα και ώρα παράστασης, σταθήκαμε αρκετά «λίγοι» μπροστά στον μονόλογο του Σωτήρη Καλυβάτση. Πολλές φορές, κατά τη διάρκεια της παράστασης, το χειροκρότημα ήταν αποσπασματικό και λίγο μαγκωμένο, αν και αυθόρμητο. Σκεπτόμενη μετά την αιτία, αφενός ο καταιγιστικός λόγος του πρωταγωνιστή, από την άλλη η εναλλαγή ρόλων του, σε καθιστούσαν διστακτικό να χειροκροτήσεις δυνατά και να το ζήσεις με ένταση, διότι φοβόσουν ότι θα του διέκοπτες τον ειρμό και τη φόρα. Μετά τα πρώτα λεπτά που ζεστάθηκε κι απασφάλισε, απλώς ήταν καταιγιστικός κι απολαυστικότατος. Ο άνθρωπος, εκτός του ότι είναι υπερταλαντούχος – νομίζω οι υπερθετικοί βαθμοί επιθέτων αρμόζουν να περιγράψουν τη πληθωρική του προσωπικότητα – έχει ένα δικό του προσωπικό χαρακτήρα πάνω στη σκηνή, την οποία γεμίζει μόνος του πολύ άνετα. Όσοι τον θυμούνται από την τηλεόραση, μπορούν να καταλάβουν απόλυτα το μοναδικό του στυλ υποκριτικής. Κατά τη διάρκεια της παράστασης, το έξυπνο και πάντα επίκαιρο κείμενο, προσφέρεται ώστε να ξεδιπλώσει ο ηθοποιός την αμεσότητά του με το κοινό, μία αμεσότητα η οποία αναδεικνύει τη σκηνή ως τον απόλυτα φυσικό του χώρο. Μερικοί τυχεροί θεατές μέχρι και μπυρίτσα από τα χεράκια του ήπιανε.

Το Caveman, είναι μία σατιρική παράσταση, ένας κωμικός μονόλογος, όπου αντιπαρατίθενται τα δύο φύλα, ως προς τη σκέψη, τις συνήθειες, την εκδήλωση των συναισθημάτων, τη σύναψη των σχέσεών τους διαχρονικά, μέσα από την ιδέα του πρωτόγονου- άνδρα κυνηγού και προμηθευτή. Σαφέστατα σε αυτό το πλαίσιο ενυπάρχει και η παράλληλη εστίαση στους προβληματισμούς του σύγχρονου ανθρώπου, γιατί, στο τέλος της ημέρας, ποιος θα κάνει τις δουλειές στο σπίτι, τώρα που οι άντρες δεν τρέχουν με τα ρόπαλα και τα ακόντια στους δρόμους της πόλης να κυνηγάνε; Από είδος Homo Sapiens μετατραπήκανε πλέον σε Homo-automobilus και ξεχύνονται στους δρόμους με σχεδόν τα ίδια πρωτόγονα ένστικτα και αυτό αποτελεί μία από τις εξελικτικές φάσεις, που αξίζει να σημειωθεί. Αλλά ας μην το σοβαρεύω τόσο για ένα τόσο ευχάριστο και διασκεδαστικό έργο, όπου σχεδόν δεν σταματάς να γελάς, διότι εκτός από τον ταλαντούχο ηθοποιό, το κείμενο είναι πανέξυπνο και πολύ ευρηματικό ως προς τον τρόπο που σου παρουσιάζει όλα τα παραπάνω. Άλλωστε δεν είναι τυχαία η επιτυχία της παράστασης για τόσα συνεχόμενα χρόνια και με διαφορετικούς cavemen ή ακόμα και μία cavewoman εδώ στην Ελλάδα. Το πρωτότυπο έργο γράφτηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 από τον Ρομπ Μπέκερ και αποτελεί ένα από τα πιο πολυπαιγμένα έργα παγκοσμίως.

Την παράσταση όμως την έντυνε επιτυχημένα ολόκληρη η παραγωγή, από τη σκηνοθεσία και τη σκηνογραφία, οι οποίες σε υπέβαλαν στην ατμόσφαιρα της διήγησης του Σωτήρη και της γνωριμίας του με τη Φανίτσα, μέχρι τη μουσική επένδυση, η οποία φυσικά έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην «υπόθεση», αν όχι μάλιστα τον καταλυτικότερο. Είχε ρυθμό που σε παρέσυρε και ροή που σε κρατούσαν σε όλη τη διάρκεια, με αποτέλεσμα περισσότερο να νιώθεις όμορφα παρά να φεύγεις έτοιμος για τσαμπουκά με το έτερο ήμισύ σου, διότι, στην τελική, ας συμφωνήσουμε ότι θα διαφωνούμε εις τον αιώνα τον άπαντα ή αλλιώς μέχρι να σβήσει ο Ήλιος και τη μετεξέλιξή μας σε Homo futurus. Η παράσταση συνεπώς προσφέρεται και για ζευγάρια, καθώς δεν κινδυνεύουν να φύγουν ξεμαλλιασμένα στα μέσα της.

Τατιάνα Μπεβεράτου

To Συμβούλιο Επικρατείας έκρινε πως το προεδρικό διάταγμα 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου, ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ το ελληνικό σύνταγμα (παράγραφοι 1 και 7 του άρθρου 16). Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε τι πρόκειται να πράξουν οι ιθύνοντες. Θα επανέλθουμε. Φαίνεται ότι κάτι πάει να γίνει.