Children Of Eve by Nightfall

Nightfall

Children Of Eve

2025 – Season Of Mist

Εκδίκηση για τους εκδιωχθέντες… Για τον υιό της νύχτας…

Η εισαγωγή οδηγεί σε ένα θεματικό κιθάρας, το οποίο συνοδεύεται από ανάλογους ρυθμούς. Το κουπλέ τρέχει, με δεμένη ενορχήστρωση και ένα ονειρικό ρεφρέν, με γυναικεία φωνητικά γύρω από τη βλάσφημη χροιά του Ευθύμη. Κυρίες και κύριοι, τα τέκνα της Εύας είναι εδώ. Το “I Hate” κυριαρχεί. Η δομή του είναι γεμάτη έθνικ στοιχεία, ο τρόπος που ελίσσονται τα όργανα είναι ευφυής. Και η φωνή πλάθει την ιστορία. Σκοτεινά. Οχετικά. Με όμβρια ύδατα για πόση. Τα σόλο ακούγονται κατακλυσμιαία. Και ακούμε ένα από τα πιο ωραία ρεφρέν της χρονιάς. Μπορεί και της επόμενης…

Συνέχεια με το “The Cannibal”, με το σχήμα να φλερτάρει με Black Metal μπλαστίδια και μελωδίες κινηματογραφικές. Το ρεφρέν κατακτάται και διέπεται από μία μελωδική γραμμή που θα σας κολλήσει στο μυαλό. Και στο τέλος παίζει μία τρελή μετατροπία. Δεν το συζητώ, θα ξετρελαθείτε. Έπεται το “Lurking”, με την τσαχπινιά (σε μονό χρόνο ανά δύο μέτρα) και τον Μέταλ ενδοσκελετό, ο οποίος Deathιάζει ελέω των φωνητικών. Εξωφρενικά τύμπανα από τον Φώτη Μπενάρντο, που χρωματίζει με όποιο μέσο κάνει κέφι. Δίκασες, double time εναλλαγές, συνεχείς σφαλιάρες στο ταμπούρο…

Το ”Inside My Head” ξεκινάει με μία σημαδιακή φράση. At night we prey. O τίτλος του προηγούμενου άλμπουμ και ένα εκπληκτικό λογοπαίγνιο. Τεχνικό και αυτό το τραγούδι, με μπάσο και κιθάρες να ακροβολίζονται και το ρυθμικό μέρος να καλπάζει σε 12/8. Το σόλο είναι θεματικό και λυρικό. Να πούμε εδώ ότι η παραγωγή είναι ιδανική, ότι έχει πέσει παρά πολύ δουλειά, ότι τα Devasoundz Studios λάμπουν, με τον Ευθύμη, τον Φώτη και τον συνήθη ύποπτο Θύμιο Κρίκο, να υπογράφουν την παραγωγή, ενώ η μίξη και το μάστερινγκ φέρουν το όνομα και τη μεγαλοσύνη του θεόρατου Jacob Hansen.

To “Seeking Revenge” θα μπορούσε να βρίσκεται στο soundtrack του “Jesus Christ Superstar”! Τι πανικός είναι αυτός, μάγκα μου; Με τα sequencer και τις διάφορες ομορφιές, χάθηκα εντελώς. Αγαπητή Season Of Mist, πάρτο αλλιώς! Δεν είναι Melodic Black Metal αυτό εδώ. Είναι πολύ περισσότερα και πολλά υβρίδια, αναμεμιγμένα με το αποτύπωμα της μπάντας και δη του φυσικού ηγέτη της. Ακολουθεί το “For The Expelled Ones” και ακούγοντας το μουσικό μοτίβο και τις King Diamondικές παραπομπές, δεν μπορώ παρά να χαμογελάσω με άνεση. Οι Nightfall φιλτράρουν αγάπες και προσωπικές προτιμήσεις, πάντα μέσα από τα «δικά τους». Έτσι θέλουν και καλά κάνουν! Όσο για τον ψαρωτικό πρόλογο, με τις «περίεργες» φράσεις, το πιάσατε από νωρίς ότι πρόκειται για απλή «αναφορά» των τίτλων των τραγουδιών, έτσι; Πανέξυπνο και εντελώς Μέταλ. Ναι, γνωρίζουμε και ποια ακούγεται, αλλά δεν θα πούμε τίποτα, μια και ήδη έχει δημοσιευθεί.

“With The Outlandish Desire To Disobey”… Τι τιτλάρα είναι πάλι ετούτη; Τα γυναικεία φωνητικά μπλέκουν με εκείνα του Ευθύμη και στη συνέχεια… ο καλός χαμός! Το κομμάτι βρίθει στακάτων χτυπημάτων και γκαγκαριστών κιθαρών. Από πίσω από τις κουίντες ακούγονται haunting πλήκτρα και στη συνέχεια ο ρυθμός πέφτει και τα φωνητικά διακλαδώνονται. “In the name of a lie, I am crucified”. Παύσεις, δικασωτά και φρενήρεις κιθάρες. Ο Κώστας Κυριακόπουλος στις κιθάρες, είναι μεγάλος μάστορας. Και η κυρία Βασιλική Μπιζά κάνει τις χαμηλές συχνότητες ό,τι θέλει.

To “The Makhaira Of The Deceiver”, που ακολουθεί, σκάει με βαρβάτες μπότες και ένα ύφος απόλυτης Death Metal κουλτούρας και μεγαλοπρέπειας. Και νομίζω πως έχει έλθει η ώρα να το πω και αυτό, αφού έτσι το νιώθω. Αυτός εδώ είναι ο καλύτερος Καραδήμας που έχω ακούσει ποτέ! Μεστός, εντελώς into it, γεμάτος, ακανθώδης και εννοείται δηλητηριώδης. Κορυφαία φωνητικά για μία κορυφαία δουλειά. Επίλογος με το “Christian Svengali”, σε φόρμες και ταχύτητες αργές αρχικά, με το χαρακτηριστικό riff να προβάλλεται αρχηγικά. Για να ακολουθήσει ένα ψαρωτικό κουπλέ και ένα υπέροχο ρεφρέν, εντελώς λυρικό και εντελώς ερωτεύσιμο. Θέλω να γράψω με πηχυαίους τίτλους «Ο καλύτερος δίσκων των Nightfall», αλλά θα συγκρατηθώ. Μέχρι τη συνέντευξη. Να θυμηθώ μόνο να εξάρω το εξώφυλλο του μέγιστου Elinar Kantor, που μου κάνει σαν ανίερη σπουδή πάνω στους πατατοφάγους του Van Gogh. Δεκάρι και λίγα γράφω. Πολλά μπράβο σε όλους τους συντελεστές!

Κώστας Κούλης