Κάτι αιώνες πριν, μπορεί και χιλιετίες, παίζει ο Marty Friedman στην Αθήνα μας. Από την παραγωγή μαθαίνουμε ότι οι συνεντεύξεις έχουν πάει για ΜΕΤΑ τη συναυλία. Είναι από τις περιπτώσεις που δεν το πολυπιστεύεις, γιατί έχουν δει πολλά τα μάτια σου. Γιατί θα είναι αργά, γιατί ο καλλιτέχνης θα είναι ψόφιος από την κούραση, γιατί θα πρέπει να κάνει ένα μπάνιο ο άνθρωπος για την ιδρωτίλα, γιατί-γιατί-γιατί…

Κι όμως εκείνη η συνέντευξη έγινε. Είναι μεσάνυχτα και κάτι. Στο ξενοδοχείο βρίσκω να περιμένει και ο Chris Kissadjekian. Ένα γεια, μια χειραψία, δυο κουβέντες για το σουρεάλ του πράγματος. Ο καλλιτέχνης έρχεται προς το μέρος μας, για τις συνεντεύξεις. Ο Χρήστος μου πετάει «Να σου πω… Να σας βγάλω μια φωτό τώρα; Πριν ξεκινήσετε»; Μας έβγαλε τρεις. Ευχαρίστησα και προσφέρθηκα να ανταποδώσω για κείνον. Λίγο καιρό μετά, το ίδιο σκηνικό, σε μεσημεριανή ώρα αυτή τη φορά, με τον μάγο Guthrie Govan.

Από τότε έχουμε συναντηθεί πολλές φορές. Σε συναυλίες και συνεντεύξεις Τύπου, εντός και εκτός Αττικής. Παράλληλα, έχω μάθει για εκείνον ένα σωρό πράγματα πια. Μαχόμενος φωτογράφος και στη συνέχεια ΚΑΙ δημοσιογράφος, με εξαιρετικό μάτι και γνήσια πένα, χρόνια στο φωτό-ρεπορτάζ και όχι μόνο. Στη μουσική, έχει τραβήξει στη σκηνή χιλιάδες καλλιτέχνες, έχει κάνει πάνω από πεντακόσιες πενήντα συνεντεύξεις, έχει κάνει τέσσερις δίσκους, στους οποίους πέρα από το ότι έχει παίξει μπάσο, έχει συνθέσει κιόλας – γιατί είναι ΚΑΙ μουσικός – και δεν σταματά να σκέφτεται και να ονειρεύεται.

Πρόσφατα, στα Χανιά, στα πλαίσια του Chania Rock Festival 2023, φιλοξενήθηκε έκθεση φωτογραφίας του Χρήστου. Φτάνοντας στην πόλη, είχα προγραμματίσει να περάσω και από κει. Όταν μπήκα στον χώρο, ήταν σαν να επέβαινα σε χρονοκάψουλα. Όλοι ήταν εκεί! Όλοι οι μουσικοί μας ήρωες. Όλοι εκείνοι που μας έχουν κάνει να αγαπήσουμε αυτά που ακούμε, δεκαετίες τώρα.

Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό να μιλήσουμε με τον ίδιο τον γητευτή των καμερών. Ο Χρήστος είναι από τους πιο καλόβολους ανθρώπους στην πιάτσα και δεν αρνείται ποτέ τη βοήθειά του σε κανένα. Για τις δύο συνεντεύξεις που έκανα εκεί, με Geoff Tate και Greg Mackintosh, ήταν εκείνος που φρόντισε να με ειδοποιήσει νωρίς, ώστε να κάνω και εγώ τα κουμάντα μου. Επαγγελματίας σε όλα του, όπως και στην επικοινωνία του.

Μιλήσαμε για πολλά. Για την αγάπη του για τη φωτογραφία, όπως και για τη μουσική. Για τους νταλκάδες του (λέγε μας Camel, παιδί μου), για το μέλλον, για τα γιλέκα του, με τις ένα εκατομμύριο τσέπες, για τα μπάσα του και για εκείνο το σκίτσο, του αγαπημένου του Gordon Blacksmith, που είναι όλα όσα λατρεύει σε ένα κομμάτι χαρτί.

Τον πέτυχα ξανά στο photo-pit του φεστιβάλ. Πάντα με το χαμόγελο, πάντα με τον ίδιο ενθουσιασμό. Όρθιος για ώρες, να απαθανατίζει όλους εκείνους που έδιναν το είναι τους πάνω στη σκηνή. Και εννοείται ότι θα ανταμώσουμε ξανά σύντομα. Μέχρι τότε όμως… η συνέντευξη! Ο πιο αειθαλής μουσικός φωτογράφος στη διάθεσή σας!

Κώστας Κούλης