Extremity Obsession

Coalescence

2023 – Hellenic Metal World

H λυρική εισαγωγή στο «Μέθεξις… Homeless» οδηγεί σε μία μανιώδη Deathίλα, η οποία απλά επιτίθεται όπως μπορεί. Με blast, με φωνή από τον τάφο, με κιθάρες μελωδικές, με τον τρόπο που μας έχουν συνηθίσει τα παιδιά από την Κόρινθο. Όλα τα τραγούδια του δίσκου έχουν αυτό το χαρακτηριστικό. Ο τίτλος είναι αρχικά στα ελληνικά και κλείνει στα αγγλικά. Εκτός από αυτό εδώ.  Ακολουθεί λοιπόν το «Αιθέρας… Ψυχή Βαθιά», με φωνητικά στη γλώσσα μας και ένα μοτίβο που κατά διαστήματα παραπέμπει και στον King Diamond. Το τρέξιμο είναι συνεχές και επίμονο, το ταμπούρο υποφέρει και η άβυσσος ποτέ δεν ήταν περισσότερο ερωτεύσιμη.

Πέντε άλμπουμ σε πέντε χρόνια; Γίνονται αυτά τα πράγματα; Ασφαλώς και γίνονται και τούτη εδώ η μπάντα είναι μάλλον η πιο εργασιομανής από όλες εκείνες τις υπέροχες ελληνικές μπάντες που δισκογραφούν εδώ και χρόνια. Το «Προπύλαια Ζωής…Retribution» ξεκινά με ένα θέμα κλασικίζον, για να έλθει ο ηλεκτρικός όλεθρος και να σπάσει την πόρτα της κυρίας εισόδου. Τρελό δικασίδι, οχετικά φωνητικά και προετοιμάστε σβέρκους, γιατί οι γιατροί έχουν βγει στη γύρα για να θησαυρίσουν. Με τέτοια κομμάτια πάντα είναι καλοδεχούμενος ένας ορθοπεδικός.

Κινηματογραφική μεγαλοπρέπεια, σελιλόιντ και Μέταλ και ακολουθεί το «Βουτιά Στο Φως… Fading Shadows». Mid tempo αρχικά, με το riff να επαναλαμβάνεται και να εξιτάρει και στη συνέχεια… Το ένα θέμα διαδέχεται το άλλο, το σχήμα οπλίζει και Death Metal καταιγισμός, με διάφορες ταχύτητες να διανθίζουν το «σπέσιμεν» και τις κιθάρες να χρωματίζουν ανάλογα.

«Μη με ρωτάς πούθ’ έρχομαι, μη με ρωτάς πού τρέχω· πατρίδα εγώ δεν έχω»… Εισαγωγή παρμένη από το ποίημα «Ο Καλογιάννος» του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Γλυκύτατο στη δομή του, με όμορφες μελωδίες και θεματικά σόλο, με αφηγητή μία Deathιάρα φωνή, η οποία όμως ακούγεται τόσο οικεία… Ακούμε το «Πέντε Λεπτά Σιγής… Deportation» και ίσως να  μεταφερόμαστε σε μια άλλη εποχή. Η χρονομηχανή που απλά αυτό-αποκαλείται «μουσική», έχει τη μέθοδο και τον βηματισμό για τέτοιες αποδράσεις. Στη συνέχεια… «Έξοδος… Nightfall». Φλερτ με τους Paradise Lost και αυτό εδώ θέλω να το ακούσω LiVE και να κοπανηθώ μέχρι να φτάσω στο παρά ένα να ενοχλώ τους γύρω μου. Τούτο εδώ είναι χιτ! Η κιθάρα πίσω από τη φωνή είναι εμπνευσμένη και οι παύσεις τρελό φετίχ.

Το ορχηστρικό πριν από το μπάσιμο θα μπορούσε να ανήκει και στον  DeFeis. «Επτά Στιγμές… Dark Matter» και η συνέχεια ανήκει σε έναν διπλοπεταλικό μαραθώνιο, με τις κιθάρες να ζωγραφίζουν μελωδικά και να προσφέρουν ένα θέαμα που ανήκει μεν στην ακραία φατρία του ήχου, αλλά γεμίζει τα πνευμόνια των θαμώνων και θιασωτών του μελωδικού ταπεραμέντου. Το επόμενο, «Οκτάβα Πνοής… Meteora», ξεκινά με ένα ρομαντικό θέμα αλά “Defender Of The Crown” (Ναι,  το παιχνίδι). «Μετέωρα, ψηλά βουνά, μια πτώση στο κενό χωρίς φτερά». Μπλαστίδι μέχρι να ματώσουν τα κότσια και αλλαγή ταχυτήτων. Μία πάνω μία κάτω και τα πόδια βγάζουν καπνούς! Μισό, μισό… τι είναι αυτό; Μετατροπία; Θα τρελαθούμε εντελώς; Νομίζω ότι δεν έχω ακούσει ποτέ μετατροπία σε δίσκο του ακραίου ήχου. Ας με διορθώσει κάποιος, μην πάθω κάνα εγκεφαλικό…

Επίλογος με το οργανικό «Ενσωμάτωση… Coalescence (outro)» και πέντε χιλιάδες σκέψεις. Πολλά μπράβο στα παιδιά για ένα ακόμα άλμπουμ σε χρόνο dt, πολλά μπράβο για το αποτέλεσμα και τη δουλειά που έριξαν. Πάντα άξιοι, μάγκες! Πάντα καλοτάξιδοι!

Κώστας Κούλης

Μέθεξις…Homeless
Αιθέρας…Ψυχή Βαθιά
Προπύλαια ζωής…Retribution
Βουτιά στο φως…Fading Shadows
Πέντε λεπτά σιγής…Deportation
Έξοδος…Nightfall
Επτά Στιγμές…Dark Matter
Οκτάβα πνοής…Meteora
Ενσωμάτωση…Coalescence (outro)