Θεώμενοι: Ο Επιστάτης @ Θέατρο Αργώ

Ένα δωμάτιο με κάθε λογής πράγματα θα γίνει το καταφύγιο ενός ηλικιωμένου αστέγου. Ο χώρος αυτός ανήκει στον Άστον (Αιμιλιανός Σταματάκης), έναν άνδρα που μοιάζει με λαβωμένο παιδί. Ο τρόπος που κινείται στον χώρο, αλλά και όλη του η υπόσταση, η ευγένεια, αλλά και οι φόβοι του, κάνουν τον ρακένδυτο Ντέιβις (Σωτήρης Χατζάκης) να αρπάξει την ευκαιρία και να προσπαθήσει να οικειοποιηθεί τον χώρο. Όταν κάποια στιγμή εμφανίζεται ο αδερφός του Άστον, Μικ (Γιώργος Φριντζήλας), τα πράγματα περιπλέκονται και το σχέδιο του ηλικιωμένου σταματά μέχρι να επαναπροσδιορίσει την τακτική του. Ο Μικ διαθέτει έναν βίαιο και εκρηκτικό χαρακτήρα, που έρχεται σε αντίθεση με τον ήρεμο χαρακτήρα του αδερφού του. Εκεί, ανάμεσα στο περίεργο οικογενειακό χάσμα, ο Ντέιβις βρίσκει τον τρόπο να κατευθύνει τα πράγματα όπως ακριβώς τον συμφέρουν.

Καταφέρνει να πείσει τα δύο αδέρφια να τον κάνουν επιστάτη του οικήματος και προσπαθεί να βάλει το σχέδιό του σε εφαρμογή. Τι θα συμβεί άραγε; Πώς θα αντιμετωπίσουν την κατάσταση τα δύο αδέρφια; Ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα;

Όπως καταλαβαίνετε, έχω αφήσει πολλά κενά στην αφήγηση της παράστασης ηθελημένα. Το έργο έχει μια πολύπλοκη ψυχολογική υπόσταση, που πρέπει πραγματικά να ζήσεις. Καταφέρνει να σε απορροφήσει αμέσως. Παρατηρείς τον χώρο και κάθε λεπτομέρεια, ακόμα και την πιο μικρή, σκιαγραφώντας μόνος σου τον κάθε χαρακτήρα. Οι αποκαλύψεις σε κάνουν να ανατριχιάσεις και να αντιληφθείς πόσο κοντά έχει έρθει σε σένα ο Άστον. Αυτός ο άνδρας που η καλή του ψυχή και η ευγενική του μορφή γίνονται έρμαιο εμπρός στα θέλω του Ντέιβις. Ο Μικ, με την έντονη προσωπικότητα, κρατά τις ισορροπίες και φέρνει αρκετές φορές σε τέλμα τα σχέδια του ηλικιωμένου αστέγου.

Όλο αυτό που βιώνεις θυμίζει το σήμερα, το τώρα. Θυμίζει την απαρχή του κόσμου. Την εκμετάλλευση του αδύναμου από τον δυνατό. Τα παιχνίδια, πολιτικά και μη, τις δολοπλοκίες σε κάθε επίπεδο, που στόχο έχουν την επικράτηση του ισχυρού.

Ο Σωτήρης Χατζάκης πήρε το πολυδιάστατο κείμενο του Πίντερ και με πραγματικό σεβασμό – που σπάνια βλέπεις – το έφερε κοντά στον θεατή. Έδωσε χώρο στην ανάπτυξη των χαρακτήρων, της ψυχοσύνθεσής τους και στον ρόλο του Ντέιβις, που υποδυόταν, πέρασε πινελιές χιούμορ, έτσι ώστε να διογκώσει τις δραματικές στιγμές και να τις αφήσει να αναπνεύσουν μέσα μας.

Ο Αιμιλιανός Σταματάκης ήταν πραγματικά καθηλωτικός στον ρόλο του Άστον. Αυτό το παιδί δεν σταματά να μας εκπλήσσει. Πάντα καταφέρνει να υποδυθεί άριστα όποιο ρόλο του δοθεί. «Τσαλακώνεται», ακροβατεί, παίζει με πάθος. Για μένα είναι από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του και πολιτιστική εγγύηση όταν παίζει σε μια παράσταση.

Ο Γιώργος Φριντζήλας στον ρόλο του Μικ ήταν εξαιρετικός. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ κάποιον άλλον. Κούμπωνε μοναδικά, «έπαιζε» στα δάκτυλα τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα του ήρωα που υποδυόταν. Έβγαλε μια απίστευτη δύναμη, αλλά και μια ευαισθησία, που κρατούσαν τον θεατή στην τσίτα.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Έρσης Δρίνη είχαν μια ρεαλιστική αναπνοή. Δεν αφαιρούσαν, έδιναν υπόσταση και στόχευαν πολύ μεθοδικά πάνω στους χαρακτήρες και στην κλειστοφοβική ψυχολογία του έργου.

«Ο Επιστάτης» είναι από τις πιο σπουδαίες παραστάσεις αυτής της σεζόν και ελπίζουμε να τύχει και της δικής σας αγάπης. Ευχόμαστε σε όλους τους συντελεστές μια πολύ δυνατή σεζόν και να συνεχιστεί η παράσταση και στις επόμενες.

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.