Βρέθηκα πριν λίγο καιρό σε μια συναυλία. Στην ουρά για να μπω πέφτω πάνω σε έναν γνωστό μου, τον οποίο εκτιμώ πολύ. Έχουμε να μιλήσουμε καιρό. Κλασσικά τον ρωτάω για την κοράκλα του. Μου λέει ότι έχει βγάλει πρόγραμμα για σήμερα και το βράδυ κατά τις ένδεκα θα πάει να την πάρει η μαμά της για να τη φέρει σπίτι, μια και εκείνος θα τελείωνε αργά με τη συναυλία. «Η μαμά τα κανονίζει όλα, έτσι»; Και η πληρωμένη απάντηση έρχεται στο μπαμ. «Ο κόσμος αυτός δεν πάει πουθενά χωρίς τις μαμάδες».

Η Νένα Χρονοπούλου είναι μάνα. Πάνω απ’ όλα και πέρα απ’ όλα. Το είπε και η ίδια χθες, σε ένα κατάμεστο θέατρο. Το Βέμπο γέμισε για πλάκα, για να τιμήσει την ίδια την καλλιτέχνιδα και το πρωτόμπαρκο βιβλίο της, με τίτλο «Είμαι παιδί, είμαι Άγγελος και ήρθα για να σε διδάξω». Η κυρία Χρονοπούλου πήρε το μικρόφωνο και γέμισε τις ψυχές μας. «Δεν είμαι συγγραφέας, δεν είμαι ηθοποιός. Είμαι η μάνα του Χρήστου». Και κάπου εκεί σταμάτησε ο χρόνος. Και κάπου εκεί πολλές κυρίες έψαξαν στις τσάντες τους για χαρτομάντιλα. Και κάπου εκεί ο νους πήγε στη Phoebe από τα Φιλαράκια. «Δεν φοράς αδιάβροχη μάσκαρα»; Με όλα τα συνεπακόλουθα…

Η Νένα Χρονοπούλου είναι μάνα. Και αυτή η μάνα, που διάφορες συνθήκες την έφεραν να ανηφορίζει συνεχώς, φροντίζοντας τον γιο της, ο οποίος είναι επίσης ένας ήρωας της ζωής, πήρε όλη τούτη την εμπειρία της και την έκανε βιβλίο. Όπως ανέφερε και εκείνη, ξανάγινε παιδί μέσα από τη φροντίδα για τον γιο της. Και όλες τις παιδικές της σκέψεις και εικόνες τις έκανε λέξεις και προτάσεις, τις έκανε φράσεις και όχι μόνο. Το βιβλίο της μιλά για τη διαφορετικότητα. Και ξέρετε κάτι; Η διαφορετικότητα δεν είναι επιλογή. Είναι αποτέλεσμα. Μπορεί να το έφερε ο χρόνος, η στιγμή, η κακιά η ώρα. Και αυτό τόνισε και αυτό τραγούδησε.

Έγραψε τους στίχους για ένα ομορφάκι που μετέτρεψε σε τραγούδι ο σπουδαίος μουσικός και τραγουδιστής Χρήστος Δάντης, ο οποίος ήταν κοντά μας στην εκδήλωση, ο οποίος τραγούδησε ζωντανά και χωρίς συνοδεία οργάνων το ρεφρέν και παρότρυνε το κοινό να ακολουθήσει και να ενώσει τη φωνή του με τη δική του. Και ήταν εκείνος που είπε την κορυφαία ατάκα της βραδιάς. «Δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει». Δεν έχουμε ιδέα. Γι’ αυτό θα είναι καλό να έχουμε τον νου μας και να είμαστε πολύ ανοιχτοί στα μυαλά και τις καρδιές σε όλη τούτη τη διαφορετικότητα. Γιατί δεν το ‘χει σε τίποτα να χτυπήσει και τη δική μας πόρτα.

Σε μία εκδήλωση ΜπενΧουρικά χορταστική, διάφοροι εξαιρετικοί καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι και όχι μόνο, έδωσαν το παρόν και διάβασαν κεφάλαια από το βιβλίο. Ο καθένας τους συνοδευόταν από ένα παιδί. Ο καθένας μίλησε για τη διαφορετικότητα. Μάθαμε περισσότερα για τη δωρεά μυελού των οστών. Μάθαμε πώς γίνεται να σώσεις μία ζωή αφιερώνοντας λίγο χρόνο από τον χρόνο σου. Μάθαμε πώς γίνεται να νιώσεις θεϊκά κάνοντας κάτι τόσο ανθρώπινο. Υπάρχει κεφάλαιο για τα σκυλιά-οδηγούς, το οποίο διάβασε η εκλεκτή ηθοποιός Τζόυς Ευείδη. Υπάρχει κεφάλαιο για τους ήρωες, γενικά και ειδικά. Για το bullying. Για τα παιδιά που πρέπει να πείσουν ότι δεν είναι εξωγήινα, ενώ δεν υπάρχει καν λόγος για κάτι τέτοιο. Υπάρχει κεφάλαιο για την κινητική αναπηρία. Για τον αυτισμό. Για το σύνδρομο down. Για όλα αυτά που είναι εκεί έξω. Γύρω μας. Δίπλα μας. Για αυτά που είναι ήδη μέσα στο σπίτι μας.

Είμαι παιδί. Είμαι άγγελος. Ο Χρήστος είναι ο γιος της Νένας και του Τάσου Μητρόπουλου. Κι επειδή ο Τάσος μιλάει με πράξεις και όχι με λόγια, όταν ο ποδοσφαιριστής της καρδιάς μας εμφανίστηκε στα σποτάκια που έχουν δημιουργηθεί γι’ αυτό τον σκοπό και αναφέρθηκε και εκείνος στη διαφορά που πάει να κάνει το 4ΑΜΕΑ, εκεί αντιλαμβανόσουν ότι οι άνθρωποι μπορούμε να κάνουμε το κάτι παραπάνω. Εδώ και τέσσερα χρόνια αυτός ο φορέας – γέννημα και ανάθρεμμα της Νένας και του Τάσου – μάχεται. Καθημερινά. Και δεν ζητά τίποτα. Δεν επιχορηγείται, δεν είναι μαϊντανός, δεν κινείται εκ του ασφαλούς. Ποντάρει στην αγάπη εκείνων που τον στηρίζουν. Των εθελοντών, που είναι παντού. Τους οποίους εθελοντές ευχαρίστησε η κυρία Χρονοπούλου από μικροφώνου.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που αυτή η γενναία κυρία λύγισε και δάκρυσε χθες. Και δεν το πάλεψε. Της βγήκε αγνά και φυσικά, ακριβώς όπως της βγήκε και το βιβλίο. Το δούλευε δύο μήνες. Και εκείνους τους δύο μήνες έγινε παιδί. Και εκείνους τους δύο μήνες δημιουργούσε μέσα από τα μάτια του Χρήστου, μέσα από τα μάτια της ψυχής της. Διακόσιες είκοσι σελίδες μετράει το «Είμαι παιδί, είμαι άγγελος και ήρθα για να σε διδάξω». Ευχόμαστε να είναι καλοτάξιδο. Θα είμαστε εδώ, πάντα, για να στηρίξουμε και να θαυμάσουμε. Και φυσικά, να παρουσιάσουμε το ίδιο το βιβλίο. Σύντομα. Για να γίνουμε και εμείς παιδιά. Και λίγο από άγγελοι, αν συμφωνείτε κι εσείς. Για να νιώσουμε κάπως καλύτερα. Σαν τον Χρήστο. Καλοτάξιδο!

Κώστας Κούλης