Θεατρίζομαι: Εκείνος κι Εκείνος @ Θέατρο Αργώ

Επιτέλους βρέχει! Να, κάτσε εδώ, πλάι μου. Το παγκάκι μας χωράει και τους δυο και άνετα μάλιστα. Κάθισε δίπλα μου. Και οι θεόσταλτες στάλες θα ξεπλύνουν τα πάντα. Για πάντα!

Όσοι έχουν προλάβει τη σειρά, όσοι γνωρίζουν τη σειρά, όσοι έχουν διαβάσει σχετικά, είναι δεδομένο ότι θα συγκινηθούν. Το ασίγαστο της φλόγας, το εκκωφαντικά αθόρυβο, το γνήσιο και το αμίμητο… Ένα νταϊνάμικ ντούο που δεν θέλει ούτε κατά διάνοια αυτό τον τίτλο. Δύο άνθρωποι που έχουν πάει τη φιλία σε άλλο επίπεδο. Έχουν τις κόντρες τους, τις εντάσεις τους, έχουν τα πάνω και τα κάτω τους. Δεν επιθυμούν όμως, ούτε για ένα λεπτό, να αποχωριστούν ο ένας τον άλλο.

Ο κύριος Λεωνίδας Κακούρης είναι ο Σόλων. Και είναι απόλυτα πειστικός. Η εξαιρετική χροιά της φωνής του, αυτός ο υπέροχος συνδυασμός βαρύτονου και ΠαπαστεφανοΚωσταλικού ταμπεραμέντου στην αφήγηση, οι ήπιες εκρήξεις του… Είναι ένας εξαιρετικός Σόλων και πραγματικά εντυπωσίασε. Δεν νομίζω ότι υπήρξε έστω και ένας θεατής που θα μπορούσε να σκεφτεί καλύτερη επιλογή για τον συγκεκριμένο ρόλο. Και δεν νομίζω ότι αυτός ο χαρισματικός καλλιτέχνης έβγαλε ποτέ γέλιο τόσο αβίαστα.

Δίπλα του, στον ρόλο του Λουκά, η ίδια η ιστορία του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου, της ελληνικής τηλεόρασης και ό,τι άλλο βάνει ο νους. Ο κύριος Γιώργος Κωνσταντίνου, ο ηθοποιός, ο συγγραφέας, ο σκηνοθέτης, ο «Και εκείνος». Σαν Λουκάς είναι απλά εξαίρετος, είναι μοναδικός, είναι φαινόμενο φαινομένων. Από τον τρόπο που χειρίζεται τις λέξεις, από το πώς ακούγεται, από τον ήχο που κάνει το σάλιο του μέσα στο στόμα του και το πώς ξεδιπλώνεται το ηχόχρωμά του… Με συγκίνησε πολύ, μου θύμισε ένα υπέροχο παρελθόν και έδειξε πώς είναι το θέατρο όταν το «εξωτερικεύουν» άνθρωποι που το αγαπούν πραγματικά.

Δίπλα τους, σε πολλαπλές διανομές, η κυρία Σοφία Μανωλάκου και ο κύριος Δημήτρης Σταρόβας. Η κυρία Μανωλάκου, ως η άγνωστη που περιμένει το λεωφορείο, ως η αστυνομικίνα που πιο πολύ χαζεύει στο κινητό της παρά δουλεύει, ως η άγνωστη που κλαίει, αλλά σταματά σχεδόν αμέσως, καθώς μαγεύεται από την παρέμβαση του διδύμου, είναι τίμια στην προσέγγιση, απίστευτα γλυκιά και γνήσια καρατερίστα. Όσο για τον κύριο Σταρόβα, μας άγγιξε και σαν αξιωματικός υπηρεσίας στο αστυνομικό τμήμα, όσο και σαν προϊστάμενος στον ΟΑΕΔ. Ωραία εκφορά λόγου, όμορφες αντιδράσεις, εκλεπτυσμένο χιούμορ. Μία “Fawlty Towers” εκδοχή ενός – κατά τα άλλα – απόλυτα ελληνικού χαρακτήρα.

Τον Κώστα Μουρσελά και τη μαγευτική γραφή του, σεβάστηκε απόλυτα ο κύριος Αλέξανδρος Ρήγας, ο οποίος υπογράφει τη σκηνοθεσία και ο οποίος δημιουργεί αυτό το ταξίδι, με όλους εμάς επιβάτες και συνεπιβάτες, προκαλώντας μας ένα και μόνο ερώτημα. «Γιατί δεν κράτησε κι άλλο»; Πιστέψτε με, θα μπορούσαμε να τους παρακολουθούμε για άλλες δύο ώρες και άνετα μάλιστα!

Θα μπορούσατε να σκεφθείτε το παρακάτω; Να δουλεύετε έξι μέρες τον χρόνο. Και να ζητάτε και επίδομα γι’ αυτές. Και να βγάζετε φλύκταινες όταν σας ζητούν να εργαστείτε περισσότερο. Και να τρέχετε να ξεφύγετε από τον ζυγό και τον κλοιό, γιατί ξέρετε, γιατί γνωρίζετε εκ βαθέων πως εκεί έξω είστε παρέα με φίλους. Με ανθρώπους που αγαπάτε και σας αγαπούν. Και πως εκεί έξω βρέχει. Και πως η βροχή θα ξεπλύνει τα πάντα. Για πάντα!

Κώστας Κούλης

Πώς να ξεκινήσει και πώς να τελειώσει κανείς… Πρόκειται για μια σάτιρα πάνω στις ακόρεστες καταναλωτικές ανάγκες, την απληστία και τις επιπτώσεις του καπιταλισμού στην «ελευθερία» του σύγχρονου ανθρώπου. Μια λιτή και προσιτή προσέγγιση, που ταξιδεύει στον χρόνο και ταυτόχρονα συνομιλεί με το σήμερα.

Ο Γιώργος Κωνσταντίνου και ο Λεωνίδας Κακούρης – ο Λουκάς και ο Σόλων αντίστοιχα – ενσαρκώνουν δύο μποέμ, «αναρχικούς» και «ανατρεπτικούς» περιπλανώμενους, οι οποίοι πάντα επιλέγουν την ελευθερία έναντι της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης – αυτοί είναι και οι βασικοί ήρωες του έργου. Οι ήρωες μέσα από τις φιλοσοφικές τους συζητήσεις, οι οποίες αγγίζουν το παράλογο, καθώς και μέσα από την σύγκρουση των αντιφατικών προσωπικοτήτων τους επικοινωνούν νοήματα και ιδέες και θέτουν ερωτήματα για τον κόσμο, τον άνθρωπο και την ηθική.

Ο συγκλονιστικός Γιώργος Κωνσταντίνου, με κάθε του φράση, αιχμαλωτίζει το κοινό μέσα από την καθαρότητα και τη γαλήνη της ψυχής του, οι οποίες μεταφέρονται αβίαστα στον χαρακτήρα που υποδύεται. Ο Λεωνίδας Κακούρης, ο συνοδοιπόρος του, συμπληρώνει και ενισχύει αυτή τη δυναμική, εντυπωσιάζοντάς μας με τις εξαιρετικές ερμηνευτικές του ποιότητες, το ιδιαίτερο ύφος και την επιβλητική του παρουσία.
Οι ερμηνείες ξεπερνούν κάθε προσδοκία και προκαλούν άλλοτε γέλιο, άλλοτε συγκίνηση, μέσα από τη «ρομαντική» σχέση τους ως δίδυμο ζωής.

Τις δύο αυτές ισχυρές σκηνικές προσωπικότητες πλαισιώνουν ιδανικά οι Δημήτρης Σταρόβας και Σοφία Μανωλάκου, συμβάλλοντας ουσιαστικά στη συνολική δυναμική του έργου.

Τα κοστούμια του Αντώνη Χαλκιά – απλά αλλά γεμάτα περιεχόμενο – αποτυπώνουν την «εκλεπτυσμένη» πενία των ηρώων, χωρίς να προκαλούν λύπηση, όπως συνήθως αντιμετωπίζονται οι άστεγοι. Εξάλλου, πρόκειται για συνειδητή επιλογή – ή και όχι.
Συμπληρωματικά, η μουσική επένδυση, νοσταλγική και ατμοσφαιρική, μεταφέρει το κοινό σε μια άλλη ιστορική περίοδο, σαν τις εποχές που οι λατέρνες ζωντάνευαν τις γειτονιές, χαρίζοντας στο έργο την απαραίτητη πνοή ρομαντισμού.

Ο Αλέξανδρος Ρήγας, μαζί με τον θίασο και όλους τους συντελεστές, αποτυπώνει με ακρίβεια και σεβασμό το ανατρεπτικό και σαρκαστικό πνεύμα του Κώστα Μουρσελά, δημιουργώντας μια παράσταση τρυφερή, αληθινή και διαχρονικά επίκαιρη.

Καρολίνα Σπυριδωνάκου

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε, γιατί κάτι καλό φαίνεται να δημοσιεύθηκε.

ΠΑΙΖΟΥΝ

Γιώργος Κωνσταντίνου, Λεωνίδας Κακούρης, Δημήτρης Σταρόβας, Σοφία Μανωλάκου.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Κείμενο: Κώστας Μουρσελάς

Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Ρήγας

Σκηνικά – Κοστούμια: Αντώνης Χαλκιάς

Φωτισμοί: Θοδωρής Γκόγκος

Βοηθός Σκηνοθέτη: Δανάη Σταματοπούλου

Βοηθός Σκηνογράφου – Ενδυματολόγου: Ελεονόρα Καραβανή

Οργάνωση Παραγωγής: Θοδωρής Γκόγκος

Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Λευτέρης Πλασκοβίτης

Παραγωγή: Non Grata Productions

Παραστάσεις