Παρατηρώντες: Ελένη ή Σούλα @ Θέατρο Μικρός Κεραμεικός

Που λες, γιατρέ μου, η Ωραία Ελένη δεν γύρισε σπίτι με τον Μενέλαο. Ούτε την έκανε με τον Πάρη για άλλες γαίες, όπως υποδείκνυε το τελείωμα στην ταινία «Τροία». Μάντολες, γιατρέ μου. Ήλθε εδώ στην Αθήνα, παντρεύτηκε έναν τύπο, έκανε κι ένα παιδί και θυμίζει κάποια που κάποτε ήταν «κάποια». Όχι, παραμένει όμορφη. Αυτό δα έλειπε… Από την άλλη μεριά… Κι αν δεν ήταν η ΩΕ (μήπως να κατοχυρώσω τη συντομογραφία και τα αρχικά) και ήταν… η Σούλα, για παράδειγμα. Κομμώτρια και νυχού, από τα βόρεια της πατρίδας μας, καραωραία και σεισμική, που περπατά και τρίζουν τα πεζοδρόμια; Και που παντρεύτηκε νωρίς και έμεινε χήρα στα εικοσπέντε της, με κινητά και ακίνητα ΚΑΙ τη σεισμική παρουσία της;

Έναν εξαιρετικό μονόλογο παρουσιάζει η κυρία Χριστίνα Μπουριώτη και κερδίζει το κοινό από το πρώτο λεπτό. Ένα εξαιρετικό, βραβευμένο κείμενο, της κυρίας Δέσποινας Καλαϊτζίδου. Ο πρόλογος βαρύς και εγκεφαλικός, ο τρόπος που πιάνει το κεφάλι της και τραβά τα μαλλιά της παραπέμπει σε αρχαία τραγωδία… Και μετά έρχεται η «λαϊκή» βερσιόν του προγράμματος. Το ότι όποτε φτάνουν, με το Tesla παρακαλώ πολύ, μέχρι το Λιανοκλάδι και πάντα βγάζει ένδειξη για «5% μπαταρία»… Α, όχι, δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό. Όπως αντιλαμβάνεστε, ο μονόλογος δεν προβληματίζει μόνο. Δεν συγκινεί «απλά». Βγάζει γέλιο και μάλιστα γνήσιο και αυθόρμητο.

Η κυρία Μπουριώτη εξιστορεί, θυμάται, διαβάζει γράμματα διαφόρων. Τι, κοτζάμ Ωραία Ελένη, δεν θα λάμβανε γράμματα από θαυμαστές και μη; Γίνεται Ελένη και Σούλα, γίνεται Ελένη ή Σούλα και εμείς δεν είμαστε υποχρεωμένοι να διαλέξουμε. Αφηνόμαστε στην αφήγησή της, γινόμαστε κοινωνοί ενός καλοπροαίρετου ξεσπάσματος, που έχει σαν στόχο να δείξει τον δρόμο σε εμάς τους θεατές. Το αιώνιο σύμβολο είναι τελικά τι; Και σύμβολο για ποιον; Καλύτερα ράφτρα μες την Κοκκινιά ή κομμώτρια και διακαής πόθος στη Λάρισα; Καλύτερα να προσπερνούν χωρίς «ενδείξεις», παρά να σε κατηγορούν για έναν ολόκληρο πόλεμο κι ας είναι πιο ψέμα κι από δήλωση πολιτικού;

Κείμενο γραμμένο με μεράκι, γραμμένο με πάθος και καθόλου φόβο, σκηνοθετημένο με την καλύτερη των διαθέσεων από τον κύριο Αντώνη Καραγιάννη, ο οποίος χρησιμοποίησε και τα δύο επίπεδα της σκηνής και δεν άφησε την πρωταγωνίστρια να σταθεί σε χλωρό κλαρί. Η κυρία Μπουριώτη όργωσε την αίθουσα. Κάθισε, ανασηκώθηκε, ξαπλώθηκε, περπάτησε και στηρίχτηκε και έκανε τη μία ώρα αφήγησης να μοιάζει πεντάλεπτο. Αφήνω στην άκρη την εκνευριστική ομορφιά της και εστιάζω στην αψεγάδιαστη ερμηνεία της και στο γλυκύτατο ύφος, κατά τη διάρκεια της υπόκλισης, εκεί που έδειξε πόσο συγκινημένη ήταν και πόσο αγάπησε την αντίδραση του κοινού.

Φανταστείτε αυτό. Είχατε «κλειδώσει» στο θυμητικό σας ότι ένα μήλο έγινε αφορμή για έριδα, ότι ένας γιος βασιλιά παύλα τσομπάνης αποφάσισε για την πιο ωραία θεά, ότι ο ίδιος χρηματίστηκε για να λάβει τη συγκεκριμένη απόφαση και ότι πήγε σαν κύριος στη Σπάρτη και βούτηξε τη σύζυγο του βασιλιά της. Όχι, δεν τα βάζουμε με το κορυφαίο ΕΠΟΣ όλων των εποχών. Απλά αναδεικνύουμε τις άλλες συνισταμένες και το πώς αυτές μπορούν να στοιχειοθετήσουν ένα κείμενο βγαλμένο από τα καλύτερα όνειρα και τους πιο εξαντρίκ εφιάλτες. Είναι μία παράσταση που προτείνεται ανεπιφύλακτα. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης, Αντώνης Καραγιάννης, σε συνέντευξη που μας παραχώρησε τώρα κοντά, μας μίλησε για τα πολλά ερεθίσματα και τα πολλαπλά μηνύματα αυτής της ιστορίας. Και είναι βέβαιο ότι θα τα βιώσετε όλα όταν με το καλό παρακολουθήσετε. Προσεγγίστε άφοβα λοιπόν.

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.