Παρατηρώντες: Φθινοπωρινή ιστορία @ Θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης

Ο γιατρός Ροντιόν Νικολάγεβιτς (Σταύρος Ζαλμάς) και η Λύντια Βασίλιεβνα (Πέμη Ζούνη), δυο ψυχές από διαφορετικούς κόσμους, συναντιούνται τυχαία σ’ ένα θεραπευτήριο στη Ρίγα, σε μια από τις πιο απρόσμενες στιγμές της ζωής τους.

Εκείνος είναι ένας άνθρωπος που κουβαλά την ψυχρότητα της επιστήμης του, συχνά απότομος, ακόμα και εριστικός, σαν να έχει υψώσει γύρω του τείχη για να προστατευτεί από τον κόσμο. Εκείνη, από την άλλη, είναι μια γυναίκα με έναν αέρινο ρομαντισμό, μια αύρα που γοητεύει και συγκινεί, παρά τα σημάδια της ηλικίας της. Οι μέρες του παρορμητικού έρωτα και των μεγάλων ονείρων έχουν περάσει. Βρίσκονται σε μια φάση της ζωής τους, όπου η αποδοχή και η συμφιλίωση με τη μοναξιά μοιάζουν σχεδόν αναπόφευκτες. Οι πρώτες τους επαφές είναι γεμάτες τριβές. Εκείνος, με το αμείλικτο ύφος του, την αποθαρρύνει. Εκείνη, με την ευγένεια και τη γλυκύτητά της, προσπαθεί να ανοίξει μία δίοδο επικοινωνίας. Κάθε συνάντησή τους, είτε από σύμπτωση είτε επειδή το επιδίωξαν, αποκαλύπτει κάτι βαθύτερο.

Το μέρος όπου βρίσκονται, μακριά από την κανονική ζωή, γίνεται το ιδανικό σκηνικό για αυτή τη συναισθηματική ανακάλυψη. Αντί για τη Ρίγα, θα μπορούσε να είναι ένα παραθαλάσσιο θέρετρο στη Μεσόγειο ή ένα ήσυχο χωριό κάπου στις Άλπεις. Το σημαντικό όμως δεν είναι το πού, αλλά το ότι και οι δύο άνθρωποι βρίσκονται παγιδευμένοι στην ίδια μοναξιά.

Με τον καιρό, αρχίζουν να βλέπουν ο ένας στον άλλον αυτό που λείπει από τις ζωές τους. Εκείνος ανακαλύπτει ξανά την τρυφερότητα και την ανθρωπιά που είχε κρύψει βαθιά μέσα του. Εκείνη βρίσκει ένα στήριγμα, έναν συνομιλητή που της θυμίζει ότι ακόμα και σε αυτή την ηλικία, υπάρχει χώρος για συναίσθημα.

Η Πέμη Ζούνη είναι συγκλονιστική στον ρόλο της Λύντια. Αέρινη, γλυκιά, γεμάτη συναίσθημα που αναβλύζει καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Σε μαγνητίζει.

Ο Σταύρος Ζαλμάς στον ρόλο του Ροντιόν Νικολάγεβιτς πλάθει έναν χαρακτήρα πολυδιάστατο μεν, γήινο δε. Δεν γίνεται να μην χαμογελάσεις, να μην αισθανθείς οικειότητα, ακόμα και όταν ο ρόλος απαιτεί να είναι απότομος. Ξέρεις τι κρύβεται πολύ καλά εκεί πίσω. Το έχεις βιώσει και εσύ σε κάποια φάση της ζωής σου.

Όλη η ψυχοσύνθεση των ηρώων περνά μέσα από τις μελωδίες της τρομπέτας του Στέφανου Δαφνή, που με τη μουσική του Μάνου Αντωνιάδη διογκώνει όλα όσα νοιώθουν και νοιώθουμε. Είναι ένα περίεργο δέσιμο που παραμένει αναλλοίωτο, ακόμα και όταν η παράσταση έχει τελειώσει.

Η σκηνοθέτις Βάνα Πεφάνη, που έχει επιμεληθεί και τη δραματουργική επεξεργασία στο κείμενο του Αλεξέι Αρμπούζωφ, τολμά και πετυχαίνει τη γεφύρωση του «χάσματος» ηθοποιών και θεατών. Η σκηνοθεσία της αφήνει τον θεατή να χωθεί πολύ βαθιά σε ό,τι βλέπει, να ταυτιστεί, να βιώσει αλλά και να σκεφτεί τη δική του ζωή μέσα από τους δυο ήρωες. Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Γιώργου Λυντζέρη είναι εξαιρετικά. «Κουμπώνουν» τέλεια σε όλα όσα διαδραματίζονται με στυλ και προσγειωμένη φόρμα, ώστε να αναβλύσει η παράσταση τα μηνύματα του έργου.

Η ιστορία του Ροντιόν και της Λύντια είναι μια υπενθύμιση ότι ακόμα και όταν νομίζουμε πως όλα έχουν ειπωθεί, πως οι ευκαιρίες έχουν περάσει, η ζωή μπορεί να μας εκπλήξει.

Είναι μια παράσταση που θα σας συγκλονίσει και θα λατρέψετε, όπως και εμείς.

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.