Εννέα και δώδεκα πρώτα λεπτά. Δώδεκα άνδρες εμφανίζονται στη σκηνή του Ηρωδείου. Χωρίζονται σε έξι ζευγάρια και… μονομαχούν! Η χορογραφία είναι θελκτική, οι παραλλαγές μπόλικες. Μέχρι και σουγιάδες επιστρατεύονται. Χτυπούν τα ξίφη το πάτωμα για εκφοβισμό. Οι δύο χορευτές που παλεύουν με τα μαχαίρια τους, μου θυμίζουν αναχρονιστική σεκάνς από το “Beat It” του Michael Jackson. Στο τέλος των μονομαχιών… ένας από τους δώδεκα δεν θα ξαναδεί το φως της ημέρας. Μένει αιμόφυρτος στο έδαφος. Τα φώτα σβήνουν.

Ένα τσούρμο εμφανίζεται μπροστά μας. Κιθάρες, φωνές, χορευτές και ένας άψογος συγχρονισμός όλων αυτών. Χτυπούν παλαμάκια και το μυαλό αρχίζει να δουλεύει γοργά. O τρόπος, η σύλληψη, η εφαρμογή… Δεν είναι ότι απλά χτυπούν τα χέρια τους. Εδώ μιλάμε για ενορχήστρωση ολόκληρη! Κάποιοι χτυπούν σε τέταρτα, άλλοι σε όγδοα και δέκατα έκτα, ενώ, στη συνέχεια, χτυπούν σε άρσεις, κάνουν άλλους συνδυασμούς και συνοδεύουν με χτυπήματα των ποδιών τους. Οι φωνές αγαντάρουν, προζάρουν στο βάθος και συνοδεύουν υποδειγματικά τους χορευτές.

Η ιστορία μας… Το αιώνιο ερώτημα. Γιατί πας να το φτιάξεις, αφού ΔΕΝ είναι σπασμένο; Ένα ζευγάρι αγαπιέται. Ένας τρίτος κάνει την εμφάνισή  του και η κοπέλα αμφιταλαντεύεται. Η μάνα επεμβαίνει, ο όχλος κινείται από τη μια μεριά στην άλλη και όλα μοιάζουν να χάνονται, επειδή «πρέπει» να χαθούν. Μην ανησυχείτε, το τέλος είναι αίσιο. Δεν υπήρχε περίπτωση να νικηθεί η αληθινή αγάπη.

Φλαμέγκο, latin περάσματα, ρυθμοί σε 3/4 και 6/8, συμφωνική μουσική (θα θαυμάσατε τη χορευτική αγκαλιά γύρω από το μνημειώδες “El Amor Brujo”) και αλλαγή από live παίξιμο σε μουσική από τα ηχεία. Οι χορευτές συντονίζονται με τη μουσική του P.A., τη μουσική από τις κιθάρες και τα σώματα των έτερων καλλιτεχνών, συντονίζονται με το απλό χτύπημα σε ένα ταμπούρλο, συντονίζονται ακόμα και χωρίς μουσική! Το είδαμε και αυτό και δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Είναι πανέξυπνο που εισήχθη τούτο το μοτίβο στον χορό τους, να κινούνται δηλαδή χωρίς να υπάρχει μουσική από πίσω. Εκεί πλέον καταλάβαμε την απίστευτη πρόβα που έχουν ρίξει οι χορευτές, το πώς συνεννοούνται χωρίς καν να κοιτάζουν ο ένας τον άλλο, το πώς μετρούν τα μουσικά μοτίβα και την ίδια τη σιωπή.

Στο μπιζάρισμα γίνεται χαμός! Είκοσι τέσσερις άνθρωποι στη σκηνή, να χειροκροτούνται χωρίς σταματημό. H περίφημη καλλιτέχνιδα, που υποδύεται τη μητέρα, γονατίζει, χτυπά ελαφρά το πάτωμα της σκηνής και στη συνέχεια δείχνει τον ουρανό και το πλήθος και μας ξετρελαίνει. Και εκεί που όλοι έχουν βγάλει τηλέφωνα και απαθανατίζουν (ελαφρά παρατυπία ελέω επιλόγου), ο «γαμπρός» – ας τον ονομάσουμε έτσι, αν δεν έχετε αντίρρηση – κάνει μία κίνηση και θέτει αυτομάτως όλη την ομάδα σε εγρήγορση. Περιμένουν. Όλοι τους. Και με το έναυσμα του γαμπρού, μουσικά όργανα, ανθρώπινα σώματα και ένας εξωγήινος ίστρος, μας δίνουν ένα κρεσέντο μουσικοχορευτικής έκφρασης σε φρενήρη ρυθμό, που κράτησε μερικά δευτερόλεπτα, εμείς όμως θα θέλαμε να αποτελεί βασικό κορμό της παράστασης. Εκπληκτικός επίλογος και στη συνέχεια ξανά μπιζάρισμα. Μας ενόχλησε πολύ και θεωρούμε ότι ήταν μέγα λάθος, που δεν υπήρχαν υπέρτιτλοι, για να κατανοήσουμε επακριβώς το λιμπρέτο. Τα ισπανικά μου δεν είναι τα καλύτερα του κόσμου, όπως και αρκετών από τους θεατές, μάλλον. Τροφή για σκέψη για την επόμενη φορά. Η Φλόγα μας χάρισε μοναδικές στιγμές και είμαστε ευγνώμονες σε εκείνους που δημιούργησαν, τους Antonio Gades και Carlos Saura δηλαδή και στις δύο ντουζίνες που εκτέλεσαν υποδειγματικά.

Κώστας Κούλης

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Διασκευή – Χορογραφία – Σκηνοθεσία: Antonio Gades & Carlos Saura

Σκηνικά – Κοστούμια: Gerardo Vera

Φωτισμοί: Antonio Gades, Carlos Saura, Dominique You

Μουσική για το El Amor Brujo: Manuel de Falla,
Συνθέσεις και διασκευές ισπανικών παραδοσιακών τραγουδιών: Gades, Solera & Freire

Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Stella Arauzo

Διάρκεια: 1 ώρα και 10 λεπτά χωρίς διάλειμμα

Δημόσιες Σχέσεις & Επικοινωνία: Αντώνης Κοκολάκης

Διεύθυνση Παραγωγής: Χρηστίνα Νιάρου

Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Βανέσσα Αδάμ

ΠΑΡΑΓΩΓΗ