Geoff Tate, baby!

Η πρώτη φορά που άκουσα το “Eyes Of A Stranger” ήταν και η πρώτη φορά που ο έρωτας χτύπησε την πόρτα. Το τραγούδι έπαιζε αρκετά συχνά στο MTV τότε και ένα βράδυ έτυχε να πέσω πάνω του. Το μαυρόασπρο βίντεο-κλιπ με τα έγχρωμα ιντερμέδια, σαν από ταινία όλο αυτό, έκανε την παρέα που παρακολουθούσε να σταματήσει την κουβέντα και να τσεκάρει την οθόνη. Και όταν μπήκε η φωνή…

Χαιρέτισα και άρχισα να κατεβαίνω το βουνό για να πάω σπίτι. Σε όλη τη διαδρομή σκεφτόμουν αυτόν τον απίστευτο τραγουδιστή. Στο «Αγόρι» είχα διαβάσει για την περίφημη «Εγχείρηση στο μυαλό ενός εγκληματία», όπως ατυχώς είχε αποδοθεί ο τίτλος του κορυφαίου concept άλμπουμ όλων των εποχών, ανεξαρτήτως μουσικού ιδιώματος. Είχα διαβάσει για το πόσο απίστευτα ακούγονται στο CD o ήχος του τηλεφώνου ή τα Pink Floydικά κόλπα που είχε δοκιμάσει το σχήμα. Δεν είχα διαβάσει όμως για τη φωνή. Δεν ήξερα τι μπορεί να κάνει. Δεν φανταζόμουν καν. Και όταν έφαγα τη σφαλιάρα… Απλά, πολύ απλά, ήθελα να γυρίσω και το άλλο μάγουλο.

Το καλοκαίρι του 2003 βρισκόμαστε στο Λονδίνο, σε ένα meet&greet. Υπογράφει, φωτογραφίζεται, μιλάει με τον κόσμο και ποζάρει χαμογελώντας απέναντι από ένα τηλέφωνο – πρωτοπορία για την τότε εποχή. Όταν έρχεται η σειρά μου και ξεκινώ να του μιλάω για το ελληνικό empire… Τότε ρίχνει μια ματιά πάνω από το κεφάλι μου και πετάει «Μήπως επιθυμείς συνέντευξη»; Κοκκινίζω, χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Εννοείται ότι πέταξα την ευκαιρία στα σκουπίδια. Δεν πειράζει. Έναν χρόνο μετά, κάπου στο Nottingham, τον είχαμε απέναντί μας. Η μπάσα φωνή είχε ξεδιπλωθεί και είχε καταλάβει κάθε ικμάδα της ύπαρξής μας. Η πρώτη συνέντευξη. Από τότε πέρασαν δεκαοκτώ χρόνια. Και πάντα η ίδια καψούρα. Και πάντα η ίδια προσδοκία. Να δεις να παίζει στη σκηνή ένας από τους πλέον αγαπημένους καλλιτέχνες.

Τον είχα ρωτήσει για το “Mindcrime”. «Κλειδώνει» πάνω στη σκηνή. Δεν υπάρχει πια, έχει γίνει Nikki. Δεν καταλαβαίνει τι γίνεται γύρω του, η ζωή του είναι το λιμπρέτο. Τον είχα ρωτήσει για το “Rage…”. Χαμογέλασε. The Neue Regel is here. Καινός κανών: δεν υπάρχουν όρια. Τον είχα ρωτήσει για το “Empire”. Ευκαιρία να δει ποιος είναι «από κάτω». Να κόψει τις φάτσες κάτω από τη σκηνή, ίσως και να δώσει το μικρόφωνο σε ένα από τα παιδιά, όπως έκανε με τη Madelaine στα show στις ΗΠΑ. «Τούτη εδώ ξέρει όλα τα τραγούδια μας. Αν ξεχάσω τους στίχους, μου θυμίζει». Last time in Paris was strange; Μωρέ, δεν πα να ‘ταν!

Τον είχα ρωτήσει για τις διασκευές. Ήταν να βγει το “Take Cover”. «Θα έχετε και κάτι από Peter Gabriel»; Ξέρω την καψούρα του και δεν είμαι ο μόνος. Γύρισε, με κοίταξε, χαμογέλασε όπως μόνο εκείνος ξέρει. «Ναι, θα έχουμε». Ενθουσιάζομαι. «Θα είναι το “Red Rain”, έτσι»; Γελάει καλόκαρδα. «Καλά, φωτό δεν θέλεις»; Όχι, δεν θέλω. Μόνο να τον ακούω να μιλάει θέλω.

Τον θυμάμαι σε ένα Live, στο “Take Hold Of The Flame”. Μπαίνει, ξεκινάει να τραγουδά. Γελάει. Έχει μπει λάθος! Του χαμογελάει ο διόσκουρός του τότε. Τραγουδάει κάτι ακατάληπτα. «Σταματάς λίγο; Γερνάω και ξεχνάω τους στίχους. Τι θα λέγατε να με βοηθήσετε εσείς; Τι θα λέγατε να το τραγουδήσουμε μαζί»; Αδυνατώ να περιγράψω τι συνέβη τότε στο ακροατήριο. Αλαλαγμός και κοπετός. Ο ιντελεκτουέλ υπέρ-βοκαλίστας, ο οποίος δεν έχει το παραμικρό πρόβλημα να τσαλακωθεί.

Τον θυμάμαι σε μία εκδήλωση για τις γυναίκες που μάχονται τον καρκίνο. Μία καλή του φίλη έχει διαγνωστεί με «εύρημα». Υποβάλλεται σε χημειοθεραπείες. Ο ίδιος δεν το σκέφτεται δύο φορές. Ξυρίζει αμέσως το κεφάλι του. Θα μακρύνει τα μαλλιά του όταν ξαναβγάλει μαλλιά η φίλη του. Πάτησε πάνω σε ευαίσθητες χορδές. Του λέω την ιστορία μου. Κατεβάζει το βλέμμα του. Κατανοεί όσο πρέπει και όσο χρειάζεται.

Είναι χιουμορίστας και πλακατζής. «Πάμε να ξυπνήσουμε τον Parker. Θα έλθετε μαζί μου»; «Πώς είπαμε ότι λέγεται η σιδερώστρα στα ελληνικά»; Είναι βιβλιοφάγος και το χαίρεται. Του είχαμε κάνει δώρο το «Ο τελευταίος πειρασμός» σε αγγλική μετάφραση. Το μετέφερε στην επίσημη ιστοσελίδα της μπάντας. Μαζί με τον θαυμασμό του για ό,τι είχε καταφέρει ο μέγιστος Έλληνας συγγραφέας. Πάντα με ένα βιβλίο στο χέρι.

Το καλύτερό μου ίσως; Σε ένα τραπέζι, σε μια ειδική εκδήλωση της μπάντας προς τους οπαδούς. Εμφανίζεται μπροστά μας από το πουθενά – τον Rockenfield είχαμε «διαλέξει» – και κάθεται δίπλα μας. Συστήνεται και περιμένει να ακούσει τα ονόματά μας. Ο καθένας με τη σειρά. Στη συνέχεια φαγητό και συμπάθεια. Σκουντάω τη διπλανή μου. «Είναι η ευκαιρία της ζωής σου». Γουρλώνει τα μάτια της εκείνη. «Τι εννοείς»; Δεν χάνω χρόνο. «Είναι η μοναδική σου ευκαιρία να πεις ‘Geoff, μου περνάς, σε παρακαλώ, το βούτυρο;’ και να σου μείνει μια ιστορία να διηγείσαι και στα δισέγγονά σου». Μπορείτε να μαντέψετε τη συνέχεια, ναι;

Ο Geoff Tate δεν είναι απλά ένας τέλειος τραγουδιστής. Είναι ένας πολυπράγμων άνθρωπος, με πολλές ευαισθησίες και αγάπη για την τέχνη του. Ψάχνει, ψάχνεται και συνεχώς κάνει καινούργια πράγματα. Μας έχει μιλήσει για ένα Jazz άλμπουμ που ετοιμάζει. Μακάρι να κυκλοφορήσει σύντομα. Μέχρι τότε εμείς θα έχουμε καλά κλεισμένο σε ένα κουτάκι της ψυχής μας μία μοναδική εμπειρία. Τον μεγάλο ερμηνευτή και τη σπουδαία μπάντα του σε δύο άλμπουμ που σημάδεψαν μία ολόκληρη εποχή. Το εξωγήινο “Rage For Order” και το καραπλατινένιο “Empire”. Ήμαστε εκεί και απολαύσαμε, τότε. Είχαμε πιάσει κάγκελο και δεν μας ένοιαζε τίποτε άλλο. Ήμαστε εκεί, μπροστά-μπροστά, μέχρι το τέλος. Με κλειστό λαιμό και βραχνάδα αντί για φωνή.

Κώστας Κούλης

Please follow and like us: