Για τα παιδιά και όλους εμάς: ΟΠ! @ Θέατρο Χώρος

Τι να λέμε τώρα… Όταν δεν χρειάζονται πολλές λέξεις, όταν γκριμάτσες και κινήσεις και χειρονομίες κάνουν όλη τη στιχομυθία να μοιάζει παραμυθένια… Μπήκε εκείνο το αγόρι στη σκηνή, οδηγώντας ένα μονόκυκλο. Κρατούσε και ένα μπαλόνι. Κόκκινο, τεράστιο, σκέτο σουπερνόβα. Και κάποια στιγμή του ξέφυγε. Τράβηξε κατά την οροφή και εγκαταστάθηκε εκεί. Πώς είχε πιαστεί ο χαρταετός σας στα ψηλά κλαδιά ενός δέντρου τότε; Κάπως έτσι. Μάταια το αγόρι προσπαθούσε να το φτάσει. Μάταια… Δάκρυα στα μάτια, αγνός θυμός από το φιλότιμο. Μάταια όμως… Και εκείνη τη στιγμή, που όλα φαίνονταν χαμένα, μπήκε στη σκηνή ένα κορίτσι…

Μερικές λεξούλες μόνο αρκέστηκαν να πουν οι δύο πρωταγωνιστές και όλοι καταλάβαμε για τι πράγμα μιλούσαν. «Μπαλόνι», «Δικό μου» και κλάμα ή γέλιο και όλοι γνώριζαν πλέον. Τα πιτσιρίκια που μαζεύτηκαν, οι μεγάλοι που τα συνόδευαν, όλοι μας είχαμε αποκωδικοποιήσει και τώρα πια συμπάσχαμε. Ο κύριος Πάνος Σολδάτος, με τρομερή πλαστικότητα στις κινήσεις του, με χαρακτηριστικές γκριμάτσες, με εξάρσεις που λατρέψαμε και η κυρία Ευαγγελία Μόσιου, με ακόμα πιο τρομερή πλαστικότητα και ένα υπέροχο χαμόγελο. Δύο νέα παιδιά με πολύ κέφι, με σώμα που λύγιζε και απλωνόταν και μαζευόταν ανάλογα με το κείμενο… Απίστευτοι μάστορες σε τούμπες και φλικ φλακ, στον χειρισμό αντικειμένων, πραγματικοί ακροβάτες. Έσκασε στην αρχή με κορδέλα η κυρία Μόσιου και μας ξετρέλανε. Σαν τυπική πρωταθλήτρια ρυθμικής γυμναστικής κινήθηκε στον χώρο.

Η κυρία Στέλλα Σερέφογλου, η οποία μάλιστα είχε και την ιδέα για το έργο, σκηνοθετεί μία παράσταση γλυκύτατη, βασισμένη σε κινήσεις, άναρθρες κραυγές, παιδικές ομιλίες και το ένστικτό μας, βασισμένη σε όμορφες μουσικές που έχει συνθέσει ο κύριος Σταύρος Ρουμελιώτης (Usurum Band, The Holy Goat). Και πετυχαίνει να μας συγκινήσει. Είναι ένα έργο για την αγάπη, τη συνεργασία, τη συνέργεια, την ένωση δυνάμεων, για τη φιλία χωρίς υστερόβουλες σκέψεις. Ο άνθρωπος δεν έχει γεννηθεί να είναι μόνος του. Δεν είναι θηρίο, δεν είναι θεός και καλά θα κάνει να μην το επιθυμήσει ποτέ αυτό, ακόμα κι αν του δίνουν την επιλογή. Οι δύο πρωταγωνιστές κινούνται συνεχώς, καταπονούν τα σώματά τους και προσφέρουν γέλιο και προβληματισμό στα άγουρα κεφαλάκια των παιδιών μας. Είχαν μάλιστα πολύ πιο δύσκολο έργο από το σύνηθες, αφού οι μπόμπιρες και οι μπομπιρίνες δεν είχαν ησυχία, πετούσαν συνεχώς ατάκες, ενώ κάποια μικρούλια ήθελαν να φύγουν και έκλαιγαν, τραβώντας το ρούχο ή το χέρι του μπαμπά ή της μαμάς. Κι όμως οι δύο περφόρμερ έπαιξαν άψογα, χωρίς να επηρεάζονται από τίποτα. Τιθάσευση της φύσης τους, υψηλού επιπέδου επαγγελματισμός και προσήλωση που λειτούργησε σχεδόν σαν εργοστασιακή ρύθμιση. Πολλά συγχαρητήρια πρέπουν επίσης στην κυρία Νατάσα Σπάλα για τα κοστούμια και την κυρία Ελπινίκη Σαριπανίδου για την επιμέλεια κίνησης. Εμπνευσμένη δουλειά, πραγματικά άρτια σε όλα της.

Είναι μία παράσταση την οποία θα χαρείτε και εσείς οι μεγάλοι. Θα δείτε με τα μάτια σας το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής, όταν επιτρέπει να μοιραστούμε πράγματα με τον πλησίον μας, όταν επιτρέπει να χαρίσουμε πράγματα στον πλησίον μας. Έτσι λειτουργεί το έργο. Το μεγάλο κόκκινο μπαλόνι και η «ανάκτησή του» είναι απλά ο σκοπός της «αποστολής». Το δίδαγμα είναι ακόμα μεγαλύτερο, πολύ μεγαλύτερο. Ενωμένοι θα νικήσουμε.

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Ιδέα – σκηνοθεσία: Στέλλα Σερέφογλου

Ερμηνεύουν – πετούν: Ευαγγελία Μόσιου, Πάνος Σολδάτος

Σκηνικά: Ελένη Παπαναστασίου

Μουσική: Σταύρος Ρουμελιώτης (Usurum Band, The Holy Goat)

Κοστούμια: Νατάσα Σπάλα

Επιμέλεια κίνησης: Ελπινίκη Σαριπανίδου

Φωτισμοί – videos: Έλενα Μαργαριτίδη

Οργάνωση παραγωγής: IKIRU

Εικονογράφηση αφίσας: Κώστας Μαρκόπουλος

Γραφίστας: Βασίλης Γεωργίου

Προβολή και Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου – We Will

Κρατήσεις για σχολεία και συλλόγους: Ζωγραφιά Δαβαρούκα τηλ. 6974037110