H παράσταση «Ο αόρατος Τονίνο», η οποία παρουσιάζεται κάθε Κυριακή στο «Από Μηχανής» θέατρο (παιδική σκηνή), αναφέρεται σε παιδιά όλων των ηλικιών και φιλοξενεί παιδιά όλων των ηλικιών. Ο μικρός μαθητής που θα ήθελε να είναι αόρατος, για να μην τον σηκώνουν στο μάθημα. Κοντά μας βρίσκεται ο, εκ των πρωταγωνιστών, Γιώργος Ιωσηφίδης, ο οποίος υποδύεται τον ίδιο τον Τονίνο και ο οποίος μας μιλά για το έργο, τη δική του «ανάμιξη» σε αυτό, το όραμά του για την τέχνη του και τους λόγους που την υπηρετεί με τόσο πάθος και ενθουσιασμό. Θερμές ευχαριστίες στη Βάσω Σωτηρίου και τη We Will, που φρόντισαν να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.

Πότε και πώς σας πλησίασαν για να πρωταγωνιστήσετε στην παράσταση «Ο αόρατος Τονίνο»; Πότε αποφασίσατε να προχωρήσετε με τη συγκεκριμένη παράσταση;

Ένα μεσημέρι του Σεπτέμβρη χτύπησε το τηλέφωνό μου και στην άλλη άκρη άκουσα τη φωνή της Άννας Ελεφάντη, που μου έλεγε ότι είχε πάρει το τηλέφωνό μου από τον Βασίλη Κουκαλάνη και ότι έψαχνε ηθοποιό για την παιδική σκηνή του θεάτρου. Από την πρώτη στιγμή, από το πρώτο τηλεφώνημα, ένιωσα πολύ οικεία με τη φωνή της Άννας, ένιωσα δηλαδή ότι είχαμε μιλήσει πολλές φορές πιο πριν και όχι ότι ήταν η πρώτη φορά που μιλούσαμε. Μετά έκανα οντισιόν, εκεί γνώρισα και τον Δημήτρη Μυλωνά, τον σκηνοθέτη της παράστασής μας. Τα είπαμε, τα βρήκαμε και τώρα είμαστε μαζί, στην παιδική σκηνή του Από Μηχανής.

Πόσο καιρό κράτησαν οι πρόβες; Υπήρξε κάποιο σημείο που να δώσατε ιδιαίτερο βάρος κατά τη διάρκειά τους;

Επειδή η παράσταση παιζόταν ήδη έναν χρόνο, κάποια πράγματα ήταν ήδη έτοιμα και εμείς απλώς κουμπώσαμε επάνω τους. Νομίζω ότι οι πρόβες διαρκέσανε ένα μήνα πάνω κάτω. Ιδιαίτερο βάρος προσπάθησα να δώσω – και προσπαθώ δηλαδή, κάθε μέρα – στον ψυχισμό του Τονίνο, στον δρόμο που επιλέγει να πάρει απέναντι στο πρόβλημα που έρχεται, με την ίδια του την επιλογή να γίνει αόρατος και πώς θα ανακαλύψει ότι «Καλύτερα να μην ξέρω, παρά να είμαι αόρατος-μόνος μου».

Είναι αυτή η διάδραση μεταξύ των πρωταγωνιστών και μεταξύ του κοινού η επιτομή στην τέχνη σας; Είναι ώρες-ώρες μη πιστευτό το πόσο και πώς περνάει «κάτω» αυτό που εσείς στέλνετε από σκηνής;

Κοιτάξτε, δεν θα μπορούσα να πω ότι είναι η επιτομή στην τέχνη του ηθοποιού στη συγκεκριμένη παράσταση, όμως είναι ένα πολύ βασικό συστατικό, που χωρίς αυτό είναι πραγματικά μία άλλη παράσταση. Απλά, για να συνδυάσω και τις δύο ερωτήσεις, η διάδραση με τους από «κάτω», όταν χρειάζεται να μου δώσουνε κάποιες λύσεις σε κάποια ερωτήματα που τους κάνω και γενικά να απαντήσουν σε κάποιες ερωτήσεις που γίνονται από όλους τους ηθοποιούς, πραγματικά μερικές φορές μένουμε με το στόμα ανοιχτό με τη φαντασία που έχουν αυτές οι απαντήσεις. Και με τη διάθεση των παιδιών να γίνουν κομμάτι της ιστορίας και όχι απλά να την παρακολουθήσουν, αλλά να βοηθήσουν έμπρακτα και να βουτήξουν μέσα στην ιστορία την ίδια.

Ισχύει ότι το παιδί είναι ο πλέον απαιτητικός θεατής;

Όταν διαβάζω απαιτητικός θεατής, σίγουρα στο μυαλό μου δεν μου έρχεται ένα παιδί. Μπορεί να χτυπάνε τα πόδια τους στο μπροστινό κάθισμα πιο εύκολα από ότι ένας ενήλικας, αλλά έχουν μία χαρά, μία ανοιχτωσιά και μία λαχτάρα να ακούσουν, να νιώσουν, να μπούνε μέσα στην ιστορία, που εμείς που είμαστε πιο σοβαροί δεν την έχουμε, οπότε δεν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τα παιδιά ως απαιτητικούς θεατές. Θα μπορούσα να πω όμως ότι είναι οι πιο θαρραλέοι θεατές!

Θα λέγατε, όσον αφορά τη δουλειά σας σαν ηθοποιός, πως είστε ο πιο αυστηρός κριτής σας;

Τον πρώτο καιρό ναι! Ήμουν πολύ αυστηρός κριτής, σίγουρα ο αυστηρότερος του εαυτού μου, σε σημείο που δεν μπορούσα να χαρώ οτιδήποτε συνέβαινε. Περνώντας ο καιρός όμως κατάλαβα ότι είναι τέτοια η φύση της δουλειάς, όπου όντας μέσα στην καλλιτεχνική δημιουργία και μέσα στον πυρετό της υποκριτικής, κάποια πράγματα δεν θα τα πετύχεις. Κάποιες όψεις του χαρακτήρα, του οποίου υποδύεσαι, μπορεί να τις έχεις φανταστεί, μπορεί να τις έχεις γράψει στο χαρτί πώς θες να είναι, αλλά είναι τέτοια η φύση της δουλειάς, που κάποια πράγματα δεν θα τα πετύχεις. Σταμάτησα λοιπόν να είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου και πια το μόνο που απαιτώ είναι να βάζω όλη μου τη συγκέντρωση και όλη μου την προσπάθεια κάθε μέρα.

Σας γοητεύει μία τέτοιου είδους «αφήγηση»; Το γενικότερο νόημα του έργου είναι μία προοπτική ζωής;

Η διάδραση με το κοινό, που μετατρέπεται σε θεατρική δράση και μετά πάλι εναλλάσσεται σε τραγούδια με χορογραφίες, είναι η αγαπημένη μου μορφή έκφρασης και χαίρομαι πολύ που την υπηρετώ και φέτος. Το γενικότερο αλλά και βαθύτερο νόημα του έργου προφανώς και αποτελεί προοπτική ζωής, γι’ αυτό και επιλέγουμε να το παρουσιάσουμε καθημερινά! Η τελική συνειδητοποίηση του Τονίνο ότι η ζωή είναι για να τη μοιράζεσαι με τους φίλους σου, την οικογένειά σου, ακόμα και με τους δασκάλους σου, οι οποίοι μερικές φορές μπορεί να σε αγχώνουν λίγο… και να εύχεσαι να ανοίξει η γη να σε καταπιεί ή να γίνεις αόρατος!

Μέχρι πότε θα είστε στο Από Μηχανής Θέατρο;

Η παράσταση μας παίζεται κάθε Κυριακή στις έντεκα και μισή το πρωί, στο Από Μηχανής θέατρο, μέχρι και την Κυριακή 13 Απριλίου και σας περιμένουμε!

Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο στην τέχνη σας και σας κάνει να την υπηρετείτε με τέτοιο ενθουσιασμό;

Οι συγγραφείς και οι ιδέες τους, η  φαντασία τους, το πείσμα που έχουν να φαντάζονται έναν κόσμο πιο δίκαιο, πιο ασφαλή, πιο ίσο. Και ότι μερικές φορές είμαστε στην ευχάριστη θέση αυτά τα μηνύματα να τα ζωντανεύουμε εμείς πάνω στη σκηνή και να προσπαθούμε  να πείσουμε κι άλλους ανθρώπους να πιστέψουν σε έναν τέτοιο κόσμο και όταν, καμιά φορά, συμβεί αυτό και το δεις στο μάτι του θεατή, είναι αρκετά συγκινητικό και είναι ικανό να σε κάνει να συνεχίσεις.

Κώστας Κούλης