Η παράσταση ONE MORE FOR THE ROAD του Γιώργου Αράπογλου, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά, επιστρέφει ανανεωμένη, αυτή τη φορά στο θέατρο Αλκμήνη. Η αλήθεια είναι ότι το έχουμε δει, όχι μια αλλά δυο φορές και ανυπομονούμε να το ξαναδούμε, οπότε, όπως φαντάζεστε, ήταν μεγάλη η χαρά μας να συνομιλήσουμε με τον Γιώργο Κοντοπάνο για την παράσταση που αγαπήσαμε τόσο πολύ, αλλά και τη μαγεία του θεάτρου.

Πώς έγινε η επαφή με το συγκεκριμένο έργο; Τι σε τράβηξε σε αυτό;

Η αρχή έγινε πριν ακόμα ολοκληρωθούν οι διπλωματικές μου εξετάσεις στη Δραματική Σχολή. Ο σκηνοθέτης της παράστασης, Θοδωρής Βουρνάς, παρευρέθηκε σε μία από τις ανοιχτές για το κοινό παραστάσεις μας. Λίγες μέρες μετά μου μίλησε για το έργο. Σε αυτό το έργο διάβασα για ανθρώπους που διψάνε να μοιραστούν μια ατυχία τους, ένα όνειρό τους ή ένα πάθος τους. Αυτά τα τρία στοιχεία με τράβηξαν.

Πόσο καιρό πήραν οι πρόβες, ώστε να πάρει την τελική της μορφή η παράσταση;

Οι πρόβες στο σύνολό τους διήρκεσαν περίπου δυόμιση μήνες, αλλά η τελική της μορφή επήλθε τον τελευταίο μήνα των προβών.

Ποια τα μηνύματα που αφήνει αυτή η παράσταση στον θεατή;

Η παράστασή μας σχολιάζει με χιούμορ τα καλώς και τα κακώς κείμενα της εποχής μας, βλέποντας το ποτήρι μισοάδειο και όχι μισογεμάτο. Επί της ουσίας, βλέπει το σύνολο της καθημερινότητας τριών νέων με χιούμορ.

Πώς μπορεί μια παράσταση να αλλάξει αντιλήψεις, να περάσει τα σωστά μηνύματα και να κάνει τον θεατή να σκεφτεί ;

Θα πρέπει τα θέματα, οι ιστορίες και τα πρόσωπα, να προσεγγίζονται με σεβασμό και αλληλεγγύη από τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς του. Ποιος δεν θα συγκινηθεί μετά από μια τέτοια πράξη; Ποτέ δεν ξεκινάς μια παράσταση με τη σκέψη ότι θα αλλάξεις αντιλήψεις. Στόχος είναι να πεις την αλήθεια του ρόλου και μετά ελπίζεις ότι θα υπάρχει κάποιος ή κάποιοι ανάμεσα στους θεατές, που θα τους αγγίξει.

Τελικά τα social media είναι ευχή ή κατάρα για την τέχνη και τον άνθρωπο γενικότερα;

Κανένα δημιούργημα δεν ξεκίνησε να φαντάζει κατάρα. Πάντα καθοριζόταν από το ποιο χέρι το κρατάει. Η τέχνη καλείται να απορροφήσει οποιαδήποτε καινούργια πληροφορία ή καινοτομία. Αυτό είναι άλλωστε και το μυστικό της διαχρονικότητάς της.

Γιατί επέλεξες το επάγγελμα του ηθοποιού; Ποια εσωτερική ανάγκη σε ώθησε;

Αυτό που με παρακινούσε και θα με παρακινεί πάντα, είναι η ανάγκη μου να καταλαβαίνω τους ανθρώπους, είτε είναι «γραμμένοι σε χαρτί» είτε με σάρκα και οστά. Πάντα ήθελα να αναδείξω τη δύναμη που κρύβουν μέσα τους, τον κρυφό τους πόθο, που εναγωνίως προσπαθούν να μοιραστούν. Επέλεξα να είμαι ηθοποιός, γιατί επέλεξα να είμαι άνθρωπος.

Τι σημαίνει για σένα να είσαι πάνω στη σκηνή; Τι σημαίνει να είσαι ηθοποιός;

Η σκηνή είναι το σπίτι μου. Όσο και αν ακούγεται κλισέ ή υπερβολή, αυτή είναι η αλήθεια. Την πρώτη φορά που ανέβηκα στη σκηνή, άρχισα να τρέμω. Φανταστείτε λοιπόν τι συμβαίνει όταν το μέρος που φοβόσουν όσο τίποτε άλλο, γίνει το σπίτι σου. Ηθοποιός σημαίνει ενσυναίσθηση, αντικειμενικότητα, φαντασία, έκφραση, αφύπνιση.

Ποιες είναι οι βασικές τεχνικές που χρησιμοποιείς για την ανάπτυξη ενός χαρακτήρα;

Βγαίνοντας από μια δραματική σχολή, έχεις αποκτήσει μια σειρά από εργαλεία. Σίγουρα δεν θα μπορούσα να αναφερθώ σε όλα. Για αυτό τον λόγο είναι και ολόκληρη σπουδή άλλωστε. Παρόλα αυτά, χρησιμοποιώ το εργαλείο του αυτοσχεδιασμού για να ζωντανέψω τις off σκηνές. Σκηνές δηλαδή που αναφέρονται σαν ανάμνηση ή επιθυμία μέσα στο κείμενο, χωρίς όμως να ανήκουν στο διαλογικό μέρος. Αυτό είναι και από τα πιο χρήσιμα εργαλεία που αποκόμισα από τη σχολή.

Μπορείς να περιγράψεις μια δύσκολη πρόκληση που αντιμετώπισες σε μια παράσταση και πώς την ξεπέρασες;

Πάντα θα υπάρχουν στιγμές που θα αμφιβάλεις αν αυτό που αγαπάς σε αγαπάει και εκείνο. Ισχύει στη ζωή, ισχύει και στο θέατρο. Αυτό που με βοηθάει να συγκεντρωθώ είναι να αγγίζω για μια τελευταία φορά το σανίδι πριν βγω στη σκηνή και να σκέφτομαι τον στόχο του χαρακτήρα που υποδύομαι.

Πώς προετοιμάζεσαι συναισθηματικά και σωματικά πριν από μια παράσταση;

Δεν υπάρχει μυστική συνταγή για τη σωστή συναισθηματική προετοιμασία. Προσωπικά, με βοηθάει να σκέφτομαι συνεχώς για ποιόν λόγο βρίσκομαι εδώ και τι θέλω να πετύχω μέσα από αυτό. Αυτές μου οι σκέψεις με κάνουν και να απολαμβάνω τις παραστάσεις σαν να είναι οι τελευταίες. Όσον αφορά το σώμα, πάντα κάνω ένα πολύ καλό σωματικό ζέσταμα, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί πάνω στη σκηνή.

Πώς αντιμετωπίζεις την πίεση της ζωντανής παράστασης και των αντιδράσεων του κοινού;

Μια παράσταση είναι ένας ζωντανός οργανισμός, πότε δεν ξέρεις τι θα προκύψει. Εσύ σαν ηθοποιός καλείσαι να απορροφήσεις τα ερεθίσματα που δέχεσαι και να τα αξιοποιήσεις αναλόγως. Όσον αφορά την πίεση, δεν τη διαχειρίζομαι. Όταν ανοίγει η αυλαία, με μια μαγική εκπνοή όλο το άγχος εξαφανίζεται.

Κωμωδία ή δράμα; Τι αγαπάς περισσότερο και γιατί;

Το ένα δεν μπορεί να συνυπάρξει χωρίς το άλλο. Η αλήθεια του ενός αποζητάει την αλήθεια του άλλου. Δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω.

Τηλεόραση ή θέατρο;

Το Θέατρο είναι κάτι μοναδικό για μένα. Δεν αποστρέφομαι την τηλεόραση, αλλά σαν τη μαγεία του θεάτρου δεν έχει.

Τι σε θυμώνει στο επάγγελμά σας και τι σε κάνει να χαμογελάς;

Το κάθε επάγγελμα έχει και τα φωτεινά του σημεία, έχει και τα σκοτάδια του. Αυτό που με πληγώνει είναι η λανθασμένη εντύπωση που έχει μια μερίδα του κοινού, ότι όλοι μπορούν να ασκήσουν αυτό το επάγγελμα. Δεν μπορούν όλοι να το ασκήσουν αυτό το επάγγελμα. Δεν είναι μόνο λόγια. Πρέπει να υπάρχει εκπαίδευση πάνω στο αντικείμενο, όπως σε όλα τα επαγγέλματα. Επίσης, το εργασιακό. Αποτελεί μεγάλη πληγή για τον κλάδο μας. Με εργοδότες που πληρώνουν με ποσοστά χωρίς να μας έχουν διασφαλίσει σε περίπτωση “cancel“ της παράστασης. Δεν συζητάω για ένσημα. Μισά ή λιγότερα ένσημα από αυτά που δικαιούσαι, πολλές φορές σου βάζουν και ένσημα εστίασης με την ειδικότητα να γράφει «Μπαρίστα / Παρασκευαστής Κοκτέιλ». Τουλάχιστον να παίρνω και τον μισθό της εστίασης. Ευτυχώς υπάρχουν και κάποιες παραγωγές που δεν ντροπιάζουν την τέχνη. Αυτό που μου δίνει όμως χαρά είναι δύο πράγματα. Η διαδικασία της δημιουργίας ενός ρόλου και η αγάπη του κόσμου, που έρχεται κάθε φορά με ανοιχτή την καρδιά του.

Μαίρη Ζαρακοβίτη