Η παράσταση «Η playlist μιας faultless μητρότητας» ανεβαίνει στο Θέατρο Vault και είναι μεγάλη η χαρά μας που φιλοξενούμε την κυρία Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, η οποία συν-σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο έργο. Μιλήσαμε για την υπόθεση, την παραγωγική διαδικασία, τις λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά και την ίδια τη φύση της ιστορίας. Θερμές ευχαριστίες στη Μαριάννα Παπάκη και τον Νώντα Δουζίνα, οι οποίοι φρόντισαν να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.
Πώς έγινε η επαφή με το κείμενο της Ευαγγελίας Γατσωτή; Πότε αποφασίσατε ότι θα το κάνετε παράσταση και τι ήταν αυτό που λειτούργησε καταλυτικά, ώστε να πείτε «Ναι, θα το κάνω»;
H Ευαγγελία Γατσωτή ανήκει στην πολύ νέα γενιά συγγραφέων. Συναντηθήκαμε τρεις γενιές σ’ αυτή την παραγωγή. Αυτή η συνεργασία ήταν μια σημαντική εμπειρία για όλη την ομάδα. Μαζί με την επιθυμία μας να επικοινωνήσουμε και με το νεανικό κοινό για θέματα που μας αφορούν διαχρονικά, με σύγχρονη ματιά και λόγο.
Πόσο καιρό κράτησαν οι πρόβες;
Η έρευνα ξεκίνησε από τον Αύγουστο, αν και είχαν προηγηθεί πολλές συζητήσεις και αναλύσεις που αφορούσαν στη θεματολογία του έργου. Μέσα από μελέτες, έρευνα, αυτοσχεδιασμούς, πολλές και πολύ εντατικές πρόβες, φτάνουμε αισίως στην πρεμιέρα μας, ολοκληρώνοντας πάνω από τρεις μήνες δουλειάς.
Υπήρξαν κάποια σημεία του κειμένου που χρειάζονταν ιδιαίτερη εστίαση και προσοχή;
Ο τρόπος προσέγγισης των σχέσεων χρειαζόταν ιδιαίτερη προσοχή. Η επιστροφή της μητέρας, που ανατρέπει καθοριστικά τις σχέσεις ανάμεσα στις δυο κόρες της και τις επαναπροσδιορίζει. Τα τραύματα που προκάλεσε η χρόνια απουσία της αλλά και γενικότερα ο τρόπος ζωής της. Χωρίς ίχνος μελοδραματισμού, αντιθέτως συχνά και με πικρό χιούμορ, δημιουργήσαμε το αποτέλεσμα, το οποίο θα παίζεται από το Σάββατο 9 Δεκεμβρίου στη σκηνή του θεάτρου Vault.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να πρωταγωνιστείτε και να σκηνοθετείτε παράλληλα; Είστε η πιο αυστηρή κριτής του εαυτού σας;
Ακριβώς επειδή είναι πολύ δύσκολο να σκηνοθετείς και να παίζεις ταυτόχρονα, απευθύνθηκα στην Έλενα Τυρέα να σκηνοθετήσουμε μαζί την παράσταση αυτή. Και δικαιώθηκα απολύτως! Την ευχαριστώ και από εδώ για τη συνεργασία αυτή. Χωρίς τη δική της γνώση, την έμπνευση, την αγάπη και την εμπιστοσύνη στο εγχείρημα αυτό, δεν θα ήταν εύκολη η υλοποίησή του. Ούτε, ασφαλώς, χωρίς τους συντελεστές και τους ηθοποιούς, που αγκάλιασαν αυτό το έργο.
Μέχρι πότε θα είστε στο Vault με τούτη την παράσταση;
Ο πρώτος κύκλος παραστάσεων ολοκληρώνεται στις 11 Φεβρουαρίου 2024.
Ο Έλληνας πηγαίνει σε παραστάσεις; Στηρίζει το θέατρο;
Πιστεύω ότι όταν ο θεατής πληροφορηθεί ότι μια παράσταση τον σέβεται, ασχολείται με θέματα που τον αφορούν ή ότι είναι εξαιρετική, πηγαίνει. Είναι τυχαίο ότι κάποιες παραστάσεις είναι συνεχώς sold out και επαναλαμβάνονται για δεύτερη και τρίτη χρονιά; Ο θεατής θέλει να ξεφύγει, έστω για λίγο, από μια ασφυκτική καθημερινότητα και επιθυμεί να συνομιλήσει για θέματα που τον αφορούν, να ψυχαγωγηθεί ουσιαστικά και να βιώσει μια στιγμή επικοινωνίας, αμεσότητας, ανθρώπινης επαφής.
Πώς αισθανθήκατε όταν μάθατε για το «περίφημο» προεδρικό διάταγμα, το οποίο στην ουσία υποβαθμίζει τα πτυχία σας;
Θύμωσα πολύ. Για να σπουδάσεις σε μια Δραματική Σχολή χρειάζεσαι Απολυτήριο Λυκείου. Και είναι πολύ απαιτητικές οι σπουδές σε μια Δραματική Σχολή. Ξυπνήσαμε ένα πρωί και μάθαμε ότι είμαστε πάλι απόφοιτοι Λυκείου. Έτσι, χωρίς εξήγηση. Και μετά υποσχέσεις, για τις οποίες δεν βλέπουμε να υπάρχει καμία εξέλιξη, καμία λύση, καμία μέριμνα. Παραμένουμε, λοιπόν, απόφοιτοι Λυκείου…
Τι είναι αυτό που σας οδηγεί ώστε να υπηρετείτε την τέχνη σας με τέτοιο ενθουσιασμό;
Στην τέχνη του θεάτρου ενυπάρχει η δυνατότητα να γνωρίσεις και να εμβαθύνεις στη ζωή των χαρακτήρων, που καλείσαι κάθε φορά να αναλύσεις, να αποκαλύψεις, να φωτίσεις, να ερμηνεύσεις. Και με την ερμηνεία των ρόλων, που φέτος αποπειρώμαι και πάλι, ανακαλύπτεις πολλά πράγματα για τον εαυτό σου και βιώνεις πολλές συγκρούσεις, κάποια κοινά στοιχεία αλλά και διαφορές με τον εκάστοτε ρόλο. Κάθε φορά σε περιμένει μια έκπληξη, κάτι καινούριο, κάτι μαγικό. Επίσης, η συνεργασία με τους συντελεστές και τους ηθοποιούς που καλούνται να συμπορευτούν στην κοινή αυτή διαδρομή, είναι μοναδική. Μετά από κάθε θεατρικό ταξίδι, γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Τουλάχιστον αυτός είναι ο στόχος.
Κώστας Κούλης
0 Comments