Παρατηρώντες: Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην @ Θέατρο Αργώ

ΚΑΘΕ ΠΕΜΠΤΗ ΚΥΡΙΕ ΓΚΡΗΝ_4©Patroklos_Skafidas

Το θεατρικό έργο “Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην”, γραμμένο από τον Τζεφ Μπάρον, αποτελεί μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία που πραγματεύεται τη μοναξιά, την αποδοχή και την ανάγκη να υπερβούμε τις προκαταλήψεις μας. Στο Θέατρο Αργώ, η σκηνοθετική προσέγγιση του Κώστα Γάκη προσδίδει στο έργο μια φρέσκια ματιά, ενώ οι εξαιρετικές ερμηνείες το καθιστούν έναν θεατρικό θησαυρό που αγγίζει την καρδιά.

Η πλοκή περιστρέφεται γύρω από δύο φαινομενικά ασύνδετους χαρακτήρες. Τον κύριο Γκρην, έναν ηλικιωμένο άνδρα που ζει απομονωμένος μετά την απώλεια της συζύγου του και τον Ρος Γκάρντινερ, έναν νεαρό επαγγελματία, που καταλήγει να τον επισκέπτεται κάθε εβδομάδα, ως μέρος μιας ποινής κοινωνικής εργασίας. Η συνάντησή τους είναι αρχικά γεμάτη ένταση, αντιπαραθέσεις και διαφωνίες, καθώς οι δύο άνδρες έρχονται από διαφορετικούς κόσμους. Ο ένας είναι βαθιά συντηρητικός και προσκολλημένος στις παλιές αξίες, ενώ ο άλλος εκπροσωπεί τη νέα γενιά, που παλεύει για ελευθερία και αποδοχή. Ωστόσο, μέσα από αυτές τις συγκρούσεις, δημιουργείται μια γέφυρα επικοινωνίας, που οδηγεί σε μια βαθύτερη κατανόηση των αναγκών και των πληγών τους.

Ο Γιώργος Κωνσταντίνου, στον ρόλο του κυρίου Γκρην, αποδίδει με εξαιρετική δεξιοτεχνία έναν χαρακτήρα που ισορροπεί ανάμεσα στη γκρίνια και την ευαισθησία. Καταφέρνει να ενσαρκώσει με φυσικότητα την εσωτερική πάλη ενός ανθρώπου που έχει μάθει να κρύβει τα συναισθήματά του πίσω από μια πανοπλία σκληρότητας. Η διακριτική εκφραστικότητα του Κωνσταντίνου δίνει βάθος στον ρόλο, φανερώνοντας τις λεπτές αποχρώσεις της μοναξιάς και της νοσταλγίας.

Στον αντίποδα, ο Αποστόλης Τότσικας, ως Ρος, φέρνει στη σκηνή μια νεανική ενέργεια και έναν χαρακτήρα γεμάτο πολυπλοκότητα. Ο Ρος δεν είναι απλώς ένας νέος άνδρας που εκπληρώνει μια κοινωνική υποχρέωση. Είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να αποδεχθεί τη δική του ταυτότητα και να υπερβεί τις κοινωνικές προκαταλήψεις. Η χημεία μεταξύ των δύο ηθοποιών είναι αδιαμφισβήτητη και οι σκηνές τους είναι γεμάτες ένταση, χιούμορ και συγκίνηση.

Η σκηνοθεσία του Κώστα Γάκη είναι λιτή, αλλά αποτελεσματική. Αποφεύγοντας τις υπερβολές, αφήνει το κείμενο και τις ερμηνείες να πρωταγωνιστήσουν. Η σκηνική δράση εξελίσσεται με φυσικότητα, ενώ οι λεπτομέρειες, όπως οι σιωπές και οι εκφραστικές παύσεις, ενισχύουν την ένταση και τη συναισθηματική φόρτιση. Ο Γάκης αξιοποιεί τον περιορισμένο χώρο του διαμερίσματος του κυρίου Γκρην για να δημιουργήσει μια αίσθηση κλειστοφοβίας που αντανακλά τη μοναχική ζωή του χαρακτήρα, ενώ παράλληλα επιτρέπει στον θεατή να αισθανθεί τη σταδιακή “απελευθέρωση” του χώρου, καθώς οι δύο άνδρες πλησιάζουν ο ένας τον άλλο.

Το σκηνικό, σχεδιασμένο από τον Αντώνη Χαλκιά, είναι λιτό αλλά γεμάτο νοήματα. Το διαμέρισμα του κυρίου Γκρην είναι γεμάτο από αντικείμενα που αντικατοπτρίζουν την παλιά του ζωή, προσθέτοντας μια αίσθηση ρεαλισμού και νοσταλγίας. Οι λεπτομέρειες, όπως οι παλιές φωτογραφίες και τα προσωπικά αντικείμενα, δημιουργούν έναν χώρο που αποκαλύπτει σταδιακά τον χαρακτήρα του ήρωα.

Ο φωτισμός του Λευτέρη Παυλόπουλου παίζει καθοριστικό ρόλο στην ατμόσφαιρα της παράστασης. Οι αλλαγές φωτισμού, από το ψυχρό φως που υπογραμμίζει την απομόνωση, στις πιο θερμές αποχρώσεις που συμβολίζουν την ανθρώπινη επαφή, προσθέτουν μια επιπλέον διάσταση στο έργο.

Το έργο αγγίζει με ευαισθησία θέματα, όπως η μοναξιά, η οικογενειακή αποξένωση, οι θρησκευτικές προκαταλήψεις και η αποδοχή της διαφορετικότητας. Η σύγκρουση του κυρίου Γκρην με την ταυτότητα του Ρος δεν είναι απλώς ένα κεντρικό σημείο της πλοκής· είναι μια αντανάκλαση της σύγχρονης κοινωνίας, που ακόμα παλεύει να αποδεχθεί το διαφορετικό. Η αφήγηση αποδεικνύει πως η κατανόηση και η ενσυναίσθηση μπορούν να ξεπεράσουν τις διαφορές, οδηγώντας σε μια ουσιαστική ανθρώπινη σύνδεση.

Το “Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην” είναι κάτι παραπάνω από μια θεατρική εμπειρία. Είναι μια υπενθύμιση της σημασίας της ανθρώπινης επικοινωνίας. Το έργο μας καλεί να αναλογιστούμε πώς οι προκαταλήψεις και οι φόβοι μας μπορούν να μας κρατήσουν πίσω, ενώ παράλληλα μας δείχνει τη δύναμη της συγχώρεσης και της αποδοχής.

Με τις εξαιρετικές ερμηνείες των Γιώργου Κωνσταντίνου και Αποστόλη Τότσικα, τη σκηνοθετική ευαισθησία του Κώστα Γάκη και τη διαχρονική θεματική του, η παράσταση αποτελεί μια από τις πιο αξιόλογες θεατρικές επιλογές της φετινής σεζόν. Είναι μια παράσταση που δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο, αγγίζοντας την καρδιά και προκαλώντας σκέψεις για τις σχέσεις μας με τους άλλους αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Βαγγέλης Φαρρής

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.