Παρατηρώντες: Νικοτίνη @ Θέατρο Noūs – Creative Space

Εκείνη είναι η κόρη του ιδιοκτήτη της γκαλερί. Μεγαλοπράγμων και πολυτάλαντος ο μπαμπάς της. Έχτισε τεράστια καλλιτεχνική φήμη και περιουσία από το μηδέν και δρέπει δάφνες δημιουργώντας έργα και υποστηρίζοντας νέους καλλιτέχνες στην αγορά. Εκείνη είναι το κοριτσάκι του μπαμπά της. Μπορεί να τσακώνονται συνέχεια, αλλά το αίμα νερό δεν γίνεται. Και όταν γίνει, δεν πίνεται.

Εκείνος πάλι είναι καλλιτέχνης. Σε τι, θα σας γελάσω. Εκατόν είκοσι χιλιάδες «φόλλοουερς», σίγουρος για τον εαυτό του, με θέληση να ανέβει στους καλλιτεχνικούς κύκλους και αγαπημένος των γυναικών – έτσι επιθυμεί να διατυμπανίζει. Οι δυο τους συναντιούνται στη γκαλερί του μπαμπά – και για κάποιες «μπαμπάκα» – λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Ο σεκιουριτάς του χώρου έχει πάει για μπύρα και οι κάμερες δεν δουλεύουν. Γιατί άραγε;

Το κείμενο της κυρίας Αθήνας Σταύρου επεξεργάστηκε ο κύριος Θοδωρής Βουρνάς. Το πέρασε από σαράντα κόσκινα, το έξυσε και το έγδαρε, το γυάλισε και το πέρασε φίνο βερνίκι. Και εκείνο άνθισε στα χέρια και τα μυαλά των δύο πρωταγωνιστών. Ο Βουρνάς τους έχει στην αρχή να μιλούν από απόσταση. Η μοναδική στιγμή που έρχονται κοντά, είναι όταν εκείνη θέλει να του «δανειστεί» ένα τσιγάρο. Η γνωστή τράκα, που τόσοι και τόσο καπνιστές απεχθάνονται, ακόμα κι όταν ο «ζητών» είναι ο πιο γοητευτικός άνθρωπος στον κόσμο. Στη συνέχεια όμως… Yeah πυρί μιχθήτω! Η νικοτίνη ποτίζει το σώμα και το μυαλό.

Η κυρία Δήμητρα Παπαγεωργίου είναι απόλυτα πιστευτή και ειλικρινής στον ρόλο που υποδύεται. Κακομαθημένη, πλούσια, με τους άνδρες της ζωής της να τρέχουν πίσω από τα δερμάτινα μίνι της και τα ασορτί ψηλοτάκουνα. Είναι γλυκιά, είναι όμως και τραχιά, είναι γατούλα και τίγρη, είναι ο άνθρωπος που νομίζεις ότι τον έχεις για πλάκα, αλλά καταλήγεις με τη μούρη στο χώμα και τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα. Και μην σου πω ότι μπορεί και να σ’ αρέσει κιόλας, αφού καταφέρνεις και ζεις ακόμα.

Ο κύριος Αλέξης Κουτσοχέρας μας έδωσε από την πρώτη στιγμή μία φυσικότητα, την οποία εισπράξαμε, στην αρχή αμήχανα και μετά την απολαύσαμε. Ξέρετε, στα πρώτα λεπτά ήμαστε με την αίσθηση ότι δεν παίζει. Ότι απλά βρέθηκε εκεί και για εκείνον όλα αυτά ήταν όντως ζωή, ήταν όντως αλήθεια. Διαθέτει εκείνη ακριβώς την άνεση που ψάχνουμε να βρούμε στις παραστάσεις. Ο χαρακτήρας του έχει διττή υπόσταση. Ο αυτάρεσκος «πιτσιρικάς», που δεν δυσκολεύεται να «σκοράρει» με τις κυρίες και ο ανήσυχος καλλιτέχνης, που θέλει να τον πάρουν στα σοβαρά για τη δουλειά του και όχι να φέρει την πινακίδα “Boy Toy” σε κάθε «ζήτηση».

Το παιχνίδι τους έγκειται στην επαφή, στις γνωστές και άγνωστες βουλές τους, στην κάψα του κυνηγιού και την κυριαρχία των ορμονών. Έτσι νομίζουμε τουλάχιστον. Η τέχνη για την τέχνη ή η «τέχνη» για το χρήμα; Συγκρατείστε αυτή τη φράση. Μπορεί να σας φανεί χρήσιμη στο τέλος. Ο Βουρνάς σκηνοθετεί με γνώμονα ένα πανέξυπνο κείμενο και μία ανατροπή, η οποία λειτουργεί όχι ως κάθαρση αλλά ως σημείο αναφοράς. Στην ουσία, το τελείωμα της παράστασης αφήνει τους πρωταγωνιστές κάπου στον χωροχρόνο, χωρίς να προτίθεται να εστιάσει στις ζωές τους μετά. Η σκηνοθεσία είναι κατ’ ουσίαν μία αφήγηση μέσω των δύο χαρακτήρων, οι οποίοι βρέθηκαν, ήλθαν πολύ κοντά και κανείς δεν ξέρει αν θα ξανανταμώσουν. Φυσικά, για κάθε τέτοια περίπτωση, υπάρχει και το «σίκουελ» και σ’ αυτά ο σκηνοθέτης είναι μάστορας. Αναμένουμε.

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Κείμενο: Αθήνα Σταύρου

Σκηνοθεσία: Θοδωρής Βουρνάς

Βοηθός σκηνοθέτη: Αντωνία Φιλίππου

Σχεδιασμός φωτισμών: Θοδωρής Βουρνάς

Βίντεο: Χρήστος Παναγόπουλος

Φωτογραφίες: Σοφία Τσαγκαράκη

Γραφιστικά: Κωνσταντίνος Βάχλας

Ηθοποιοί (αλφαβητικά):

Αλέξης Κουτσοχέρας

Δήμητρα Παπαγεωργίου

Παραστάσεις: Από Κυριακή 24 Νοεμβρίου ως 29 Δεκεμβρίου

στο Θέατρο Noūs- Creative Space