«Για έλα δω, να σου παίξω το “Big In Japan” στ’ αυτιά»… Ούτε δεκατεσσάρων δεν ήμουν, όταν άκουσα αυτή την ατάκα. Συμμαθητής ψαγμένος, άκουγε όλα τα «χιτ» της εποχής κι εγώ απλά δεν χαμπάριαζα Χριστό. Λίγο καιρό πριν είχα ανακαλύψει τον Springsteen. Τώρα ετοιμαζόμουν για την έτερη μεγάλη ανακάλυψη. Τη μαγική Pop της δεκαετίας του ’80. Το τραγούδι αυτό είναι το πιο αγαπημένο και λατρεμένο μου, απ’ όλη εκείνη την περίοδο. Ακολουθεί το “Mad Desire” του/των Den Harrow και μετά δεν έχει τελειωμό η λίστα, αλλά αυτό το “Big In Japan”… Άπειρες καρδούλες και λίγα γράφω.

Φανταστείτε τώρα την αντίδρασή μου, όταν διάβασα το δελτίο Τύπου για τον ερχομό των Alphaville στη χώρα μας. Ήλθε το δεκαπεντάχρονο εκείνης της εποχής και μου πήρε το σκαλπ, φρόντισε να πάω να δω, να θαυμάσω, να γράψω για μία από τις πλέον υπέροχες εμπειρίες της συναυλιακής μου αποτέτοιας. Και λίγα γράφω.

Εννιά ακριβώς, ΑΚΡΙΒΩΣ όμως και τα φώτα χαμηλώνουν. Γερμανοί είναι αυτοί, έχουν εμμονή με την ακρίβεια και πολύ καλά κάνουν. Μουσικαράδες όλοι τους, με δύο ακόμα κυρίες να κάνουν δεύτερα φωνητικά και ένα Floyd να έχει γεμίσει μόνο για πάρτη τους. Τι κι αν ο ηχολήπτης είχε πάρει άδεια από τη σημαία και δεν έφτιαξε ποτέ τον ήχο τους; Τον γράψαμε κι εμείς στα παλαιότερα των υποδημάτων μας και εστιάσαμε στην ουσία της μουσικής. Την ψυχαγωγία. Και το επιτύχαμε με περισσή άνεση.

Ο κύριος Hartwig Schierbaum, άλλως Marian Gold, θα γιορτάσει σε λίγους μήνες τα εβδομηκοστά πρώτα του γενέθλια. Αυτό βέβαια σε τίποτα δεν τον εμπόδισε να βγάλει κέφι, συναίσθημα, ενθουσιασμό και δάκρυ στο κοινό του, πηγαίνοντας πάνω-κάτω τη σκηνή και δίνοντας το σύνθημα για συνεχή χορό για μιάμιση ώρα. Τραγούδησε και προέτρεψε για φασαρία και υψωμένα χέρια. Απέφυγε τις κακοτοπιές του playback και συμπεριφέρθηκε σαν γνήσιος μπροστάρης. Είναι άλλωστε το μοναδικό original μέλος της μπάντας.

Οι συμπαίχτες φυσικά τον έβγαλαν ασπροπρόσωπο. David Goodes στις κιθάρες και Jakob Kiersch στα τύμπανα, φρόντισαν να κάνουν το κοινό να φωνάξει ουκ ολίγες φορές, παρέα με την κυρία Alexandra Merl στο μπάσο, η οποία έπαιξε και πλήκτρα, έκανε και δεύτερες φωνές, ενώ το εκπληκτικό τρελοκομείο που ακούσει στο όνομα Carsten Brocker, μας ξετρέλανε. Χτυπιόταν συνεχώς, έφευγε από τα πλήκτρα και πήγαινε να βρει τους άλλους στη σκηνή, ενώ εντύπωση μου έκανε που δεν όργωσε με κάνα keytar, να μας αποτελειώσει.

Ίσως η πιο γλυκιά στιγμή της συναυλίας ήταν όταν, μετά από μία μικρή ιστορία που αφηγήθηκε, για το παιδάκι του «τότε», μας παρουσίασε το παιδάκι του, δεσποινίδα πια, μόλις ένα από τα επτά τέκνα του. Η οποία δεσποινίς όχι μόνο εμφανίστηκε, αλλά τραγούδησε κιόλας, ζεσταίνοντας ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα. Η πιο ωραία στιγμή που έζησα όμως, είχε να κάνει με το “Forever Young” και έναν κύριο που στεκόταν μπροστά μου και παρακολουθούσε, παρέα με ένα φίλο του. Για όση ώρα κράτησε το τραγούδι, ήταν αδύνατο να συγκρατήσει τα δάκριά του και απλά σκούπιζε και σκούντριζε με την παρέα του.

Golden Feeling, Wishful Thinking, Dance With Me, Big In Japan, Romeos, Call Me, Sensations, Heaven On Earth (The Things We’ve Got To Do), Carry Your Flag, I Die For You Today, The Mysteries Of Love, Universal Daddy, To Germany With Love, A Victory Of Love, Sounds Like A Melody, Forever Young, State Of Dreams

Τα έχουμε ξαναπεί και δεν θα πάψουμε να τα λέμε για τη μουσική. Είναι μοναδικές οι συγκινήσεις που μπορεί να προσφέρει. Things will happen while they can. Πώς είπατε; Αφελές; Καλά… Για ακούστε το τραγουδιστά. Ευχαριστούμε, κύριε Χρυσάφη!

Κώστας Κούλης

Φωτογραφίες: Γιάννα Φαφαλιού – Θεοδώρου, Stiver Graunne – wPITw agency