Το σώμα που άφησα πίσω μου. Μία παράσταση που ασχολείται με τον ναό – και όχι τη φυλακή – της ψυχής. Έχοντας κατά νου να κάνουμε μία συνέντευξη με κάποιον από τους συντελεστές, φέραμε κοντά μας τον Βασίλη Καζή, ο οποίος πρωταγωνιστεί στο έργο και ο οποίος μοιράστηκε μαζί μας πολλές πληροφορίες «εκ των έσω», καθώς και το όραμά του για το μέλλον και ό,τι τον οδηγεί και τον συγκινεί στην τέχνη του. Θερμές και πολλές ευχαριστίες στον Αντώνη Κοκολακη και τη dream-team του, που φρόντισαν να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.

Πότε και πώς σας πλησίασαν για να πρωταγωνιστήσετε στην παράσταση «Το σώμα που άφησα πίσω μου»; Πότε αποφασίσατε να προχωρήσετε με τη συγκεκριμένη παράσταση;

Θυμάμαι η Ειρήνη – Ειρήνη Ζήκα, σύλληψη και σκηνοθεσία – να έχει καιρό την ιδέα στο μυαλό της για αυτή την παράσταση. Σιγά σιγά άρχισε να τη μοιράζεται και να τη φαντασιώνεται και εξ αρχής της είχα δηλώσει ότι θα ήθελα να βοηθήσω με οποιονδήποτε τρόπο μπορώ. Πιο πολύ από την ίδια την ιδέα, να σας πω την αλήθεια, με ενθουσίαζε το να βρεθούμε ξανά άτομα, από τη δραματική σχολή, που εκτιμούσα και να δημιουργήσουμε κάτι παρέα.

Πόσο καιρό κράτησαν οι πρόβες; Υπήρξε κάποιο σημείο που να δώσετε ιδιαίτερο βάρος κατά τη διάρκειά τους;

Οι πρόβες πέρασαν από σαράντα κύματα. Δεν τα πάω καλά με τα νούμερα και τις ημερομηνίες, αλλά νομίζω ξεκινήσαμε κάπου τον Ιανουάριο ή Φεβρουάριο του 2023 να δουλεύουμε με αυτοσχεδιασμούς, σε ένα μικρό υπόγειο ενός καφέ. Αυτή ή διαδικασία κράτησε κάποιους μήνες και μέσα από αυτή δημιουργήθηκε το ενενήντα τοις εκατό του κειμένου. Ύστερα, το καλοκαίρι, η Ειρήνη τα συνέραψε όλα με πολύ όμορφο τρόπο και έτσι είχαμε στα χέρια μας το κείμενο του έργου μας, που, παρότι εμείς το είχαμε φτιάξει, όταν το διάβασα ήταν σαν να τα διάβαζα όλα για πρώτη φορά. Το σημείο όπου πήρα το κείμενο στα χέρια μου, είχε ιδιαίτερο βάρος για μένα, γιατί για κάποιο περίεργο λόγο τότε πίστεψα ότι πραγματικά θα το κάνουμε, ότι θα πούμε αυτή την ιστορία.

Είναι αυτή η διάδραση μεταξύ των πρωταγωνιστών και μεταξύ εκείνων και του κοινού η επιτομή στην τέχνη σας; Είναι ώρες-ώρες μη πιστευτό το πόσο και πώς περνάει «κάτω» αυτό που εσείς στέλνετε από σκηνής;

Στη συγκεκριμένη παράσταση θα έλεγα πως η αφούγκραση και το να ανοίξω στον άλλο, είναι όλο το στοίχημα. Να κοιτάξω τον άλλο στα μάτια και να του επιτρέψω, πραγματικά να του επιτρέψω, να με κοιτάξει και εκείνος. Να δει τις πληγές μου, τις ελπίδες μου, τα πάθη μου, τις επιθυμίες μου, να δει και πράγματα που εγώ ο ίδιος δεν βλέπω σε εμένα. Πιστεύω ότι αυτό είναι που θέτει ισχυρά όλη η παράστασή μας, το ότι ο άλλος ίσως να είναι και η σωτηρία μας. Στην παράσταση μπαίνουμε πραγματικά στη διαδικασία να καταθέσουμε κάτι από την ψυχή μας στο κοινό και αυτό πάντα έχει μία αγωνία για το αν οι δέκτες είναι και εκείνοι ανοιχτοί να το ακούσουν. Η πίστη όμως σε αυτό που λες και στον συνάδελφο που σε στηρίζει για να το πεις, είναι αυτό που μας δίνει το θάρρος να κάνουμε αυτή την κατάθεση ψυχής και να δούμε τι γίνεται από εκεί και ύστερα. Τα πάντα είναι δυνατά και αυτό είναι εντάξει.

Θα λέγατε, όσον αφορά τη δουλειά σας σαν ηθοποιός, πως είστε ο πιο αυστηρός κριτής σας;

Δεν θα το έλεγα ότι είμαι, αλλά θα ήθελα να είμαι και κάποια στιγμή θα το καταφέρω. Αναγνωρίζω ότι σε αυτή φάση περιμένω την επιβεβαίωση ή το feedback που θα πάρω από κάποιον έξω από εμένα, για να καταλάβω αν αυτό που κάνω αφήνει κάποιο αποτύπωμα ή “είναι καλό” ας πούμε. Αυτό είναι κάτι που θα ήθελα κάποια στιγμή να το αφήσω πίσω μου. Δηλαδή θα ήθελα στο μέλλον όταν έρθει κάποιος και πει την άποψή του για αυτό που κάνω να μην νιώθω τόσο ευάλωτος απέναντι του, αντιθέτως να ακούσω αυτό που έχει να πει και να πάρω από αυτό ό,τι μου χρειάζεται και ΑΝ μου χρειάζεται.

Σας γοητεύει μία τέτοιου είδους «αφήγηση»; Το σώμα μας τελικά το κατανοούμε; Τελικά, ζούμε ελεύθερα στο σώμα μας;

Κακά τα ψέματα, ζούμε σε μια εποχή που μας επιβάλλει όλη μας η προσοχή να συγκεντρώνεται από το λαιμό και πάνω. Αν ζωγράφιζα τον άνθρωπο του σήμερα σε ένα χαρτί, θα του έκανα για σώμα μια λεπτή γραμμούλα και για κεφάλι ένα τεράστιο αερόστατο, που ίσα ίσα θα χώραγε στο χαρτί. Είναι τόσο χαζό να δίνουμε όλες τις απαντήσεις από τον εγκέφαλό μας… για αυτό είμαι απόλυτα σίγουρος πια. Το σώμα κρύβει πολλές από τις απαντήσεις που ψάχνουμε και χρειάζεται να φερθούμε έξυπνα και να ακούσουμε αυτό που έχει να μας πει, να το αγκαλιάσουμε και να κάνουμε κάτι για αυτό. Όπως λέει και ο Ηλίας σε ένα σημείο της παράστασης, με ένα ποίημά του αφιερωμένο στο σώμα.

“….Γνήσιος σκλάβος τσ’ αφεντιά μου/Και κείνο το χάδι το χρωστούμενο/Τί του το κάνω τώρα;/Το αρρώστησα το έρμο και μαράθηκε….”

Μαραινόμαστε και μακάρι να θελήσουμε και να επιθυμήσουμε να κάνουμε κάτι  για αυτό.

Μέχρι πότε θα είστε στο Ρεκτιφιέ;

Μέχρι 1 Απριλίου και δεν είναι ψέμα! Για τρεις εβδομάδες ακόμα λοιπόν, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις εννιά!

Έχετε άλλα πλάνα, τα οποία να είναι ανακοινώσιμα;

Η Ειρήνη Ζήκα έχει νέο project στο μυαλό της με την ομάδα GANBATTE και είμαι ήδη μέσα! Κατά τα άλλα, με την ομάδα Artika, που κάνουμε θέατρο για πολύ νεαρές ηλικίες, ετοιμάζουμε πολύ ωραία πράγματα, όπως το δεύτερο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου & Παραστατικών Τεχνών “Απ’ την Αρχή”, για θεατές από 0-6 ετών, που θα γίνει στο θέατρο ΠΟΡΤΑ και θα συμμετέχουν πολύ σημαντικές ομάδες από το εξωτερικό. Επίσης ετοιμάζω μια σόλο διαδραστική μουσική παράσταση, που θα λέγεται “Ιστορίες γύρω από τη φωτιά” και θα έχει ως στόχο μέσα από τη μουσική, το χιούμορ και τραγούδια που όλοι έχουμε αγαπήσει, να γίνουμε μια παρέα και να πάρουμε δύναμη ο ένας από τη φωνή του άλλου.

Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο στην τέχνη σας και σας κάνει να την υπηρετείτε με τέτοιο ενθουσιασμό;

Αυτή τη στιγμή που απαντάω αυτή την ερώτηση είναι Δευτέρα πρωί και το βράδυ έχουμε την παράστασή μας. Θα είμαι εκεί γύρω στις οκτώ. Θα στήσουμε, θα ζεσταθούμε, θα αγκαλιαστούμε θα κοιταχτούμε στα μάτια και θα πούμε αυτή την ιστορία με ειλικρίνεια, επιθυμία και πάθος. Αυτή την πράξη την θεωρώ επαναστατική και είναι ό,τι πιο σημαντικό έχω στη ζωή μου αυτή τη στιγμή. Οπότε, για να απαντήσω και στην ερώτησή σας, με συγκινεί η συνάντηση με ανθρώπους και το μοίρασμα για κάτι που όλοι εξίσου θεωρούμε σημαντικό να ειπωθεί. Για αυτό θέλω να κάνω θέατρο και μόνο έτσι αξίζει να κάνω θέατρο.

Κώστας Κούλης