Ο κύριος Ζαντιώτης Βρίσκεται κάπου στο μέσο της σκηνής, έχει δίπλα του ένα βραχίονα με ένα μικρόφωνο στην άκρη του και όποτε απαιτείται, εκτελεί και χρέη κονφερασιέ. Μιλάει για τα τραγούδια του, τις συμμετοχές, τους καλεσμένους επί σκηνής. Αστειεύεται, χαιρετά, συγκινείται. «Θα ‘χει πολύ κλάμα απόψε».

Ο κύριος Ζαντιώτης μιλάει για τη μπάντα του, η οποία αποτελείται από μερικούς υπέροχους μουσικούς. Αυτός ο drummer με το παραδοσιακό grip, που μυριάδες φορές χτύπησε το ταμπούρο και κάθε φορά η δυναμική ήταν η ίδια, λες και πρόκειται για ρομπότ, ενώ οι γκρούβα του ήταν αδύνατο να περιγραφεί. Αυτός ο μπασίστας με το πεντάχορδο, που έδεσε τέλεια τη μαγεία του rhythm section, παίζοντας καταπληκτικά πράγματα καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας. Αυτός ο πληκτράς, που έρχεται κάθε φορά από τη Χαλκίδα για πρόβα, έχει ΤΟΥΣ ήχους και χαρίζει στα τραγούδια τον λυρισμό που τους πρέπει. Και στη μέση… εκείνος… ο κιθαρίστας.

Τρομερός ήχος, άψογη τεχνική, άνεση στα καθαρά όσο και στα γκάζια και ιδανικό πάντρεμα κρυστάλλινων ιδεών με ηλεκτρικές ομοβροντίες. Είναι Ροκ, είναι Φανκ, είναι πολλά πράγματα, είναι τραγούδια, είναι instrumental, είναι μια αίσθηση flash κιθαριστών με πασπαλίσματα OST και λοιπών ανησυχιών τεχνικάτης φύσεως. Ανεβαίνουν στη σκηνή διάφοροι τραγουδιστές, οι οποίοι δίνουν κάτι από τη δική τους μαγεία. Όμορφες φωνές, έκαστος εφ’ ω ετάχθη και η μελωδία που δεν καταλαβαίνει από όρια και σύνορα απόψε. Κάποιες στιγμές, ενώ φωτογραφίζω τα δρώμενα, ανασκουμπώνομαι και πάει η σκέψη αλλού γι’ αλλού. Ρε συ… Να έκαναν μία έτσι και να έπαιζαν το “I Believe” του Άγιου Joe απόψε και να δάκρυζαν ακόμα και τα σκαλοπάτια;

O Chris Zantioti παρουσιάζει ζωντανά το άλμπουμ του, “Fighting The Average”. Κάτι σαν μουσική απάντηση στις συνομωσίες των μετρίων και κάθε παρόμοια κίνηση που υποσκάπτει ό,τι καλό και ροκανίζει μανιωδώς ό,τι πάει να ανθίσει. Η μουσική του καλύπτει πολλά φάσματα. Το έγραψα και παραπάνω, παρελαύνουν διάφορα είδη. Αυτό που μένει όμως στο τέλος, είναι το υβρίδιο του καλλιτέχνη. Του δημιουργού.

MC Yinka, Alexandra Sieti, Anduze, Erasmia Markidi, Idra Kayne… Όλοι τους παρόντες και παρούσες στη γιορτή. Φωνάρες, εντυπωσιακές παρουσίες, βιονικές κατασκευές, συγκίνηση, αγκαλιές και φροντίδα να βγουν όλα όπως πρέπει. «Πάμε να κάνουμε φασαρία»! Και ο κόσμος ανταποκρίνεται. Παλαμάκια, «Ωωωω» και All the Heaven will allow, προκειμένου να περάσουν καλά και οι από πάνω και οι από κάτω. Ο Χρήστος παίζει πανδύσκολα και τα κάνει να φαίνονται χαρτοκοπτική δευτέρας δημοτικού. Οι μουσικοί του ντύνουν περίτεχνα και εμφανίζουν τραγούδια πλήρη, μελετημένα και σοφιστικές, αφήνοντας την πόρτα μισάνοιχτη στην ανεμελιά ενός τζαμαρίσματος. Ας κερδίσουν όλοι απόψε! Το έχει πει από μικροφώνου ο Αφεντικός, το υιοθετούν και τούτοι εδώ. Και η γιορτή συνεχίζεται.

To σύστημα δουλεύει ρολόι. Οι φωνές συνάδουν με τα όργανα, τα προ-ηχογραφημένα, τις ιδέες και τις ενορχηστρώσεις. Βρίσκομαι μία κάτω από τη σκηνή, μία στα αριστερά και μετά στα δεξιά και μία στον εξώστη, για «γενικότερο πλάνο». Ένα τσούρμο στο «πατάρι» και όλοι ακούγονται σαν ένας. Θα επανέλθουμε σίγουρα, να ακούσουμε ακόμα μία φορά (ψέμα – πολλές φορές) το άλμπουμ, να γράψουμε γι’ αυτό και να φιλοξενήσομε τον άνθρωπο που το έκανε από σκέψη κάτι απτό.

Είδα πολύ κόσμο στο μαγαζί. Τη γέμισαν πάλι την Ακαδημία και μάλλον δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου. Είδα και πολλές γνώριμες φατσούλες, μουσικούς και μέλη συγκροτημάτων, που ήλθαν να στηρίξουν και πρώτιστα να χαρούν. Να ευφρανθούν μέσα από την κορυφαία των τεχνών. Καλοτάξιδο το άλμπουμ, Χρήστο! Θα μιλήσουμε σύντομα.

Κώστας Κούλης

Φωτό: Stiver Graunne, WPITW agency