A night to remember

Έντεκα χρόνια πορείας, έντεκα χρόνια που οι Enemy Of Reality γιόρτασαν με ένα απόλυτο show στο Fuzz Live Music Club στις 29 Μαρτίου.

Παρέα τους δύο δυναμικές μπάντες. Αλλά ας πάρουμε το παραμύθι που ζήσαμε από την αρχή.

Πρώτοι στην σκηνή οι Deus Culpa, με επιθετικούς και μελωδικούς ήχους. Είναι μια καλοστημένη μπάντα, γεμάτη ενέργεια, που μας μέθυσε με την παρουσία της. Είναι υπέροχο να βλέπεις τόσο υπέροχες εμφανίσεις και να αντιλαμβάνεσαι ότι η ψαροκώσταινά μας, η Ελλαδίτσα μας, έχει απίστευτα ταλέντα και μπορεί άνετα να κάνει εξαγωγή, όπως συμβαίνει με πολλές άλλες χώρες στα μουσικά δρώμενα. Αν δεν τους έχετε δει ζωντανά, χάνετε όλη τη μαγεία που αποπνέουν. Η βραδιά είχε ξεκινήσει μοναδικά και ανυπομονούσαμε για τη συνέχεια.

Precarious, Isle Of Dirt, Lost In The Way, Eyes Unveiled, Root, Not Giving Our Nation, So Many Years

Επόμενοι οι Lazy Man’s Load. Κύριε εισαγγελέα, δηλώνω απερίφραστα φαν της συγκεκριμένης μπάντας. Τι είπατε; Και εσείς; Ωραία, πέσαμε σε μεταλλά δικαστή (θα γλιτώσω τα ισόβια). Δεν φταίω εγώ, που λέτε, ο παραπάνω οδοστρωτήρας φταίει, που τάραξε συθέμελα το Fuzz.

Εγώ μια βόλτα πήγα να ξεσκάσω, αλλά έπεσα πάνω τους – ναι μεσοτοιχία που λένε – και έμεινα εκεί. Η μπάντα που λέτε, κύριε απαυτέ μου – ε, δεν ξέρω το ονοματάκι σας – έπαιξε σαν να μην υπάρχει αύριο. Έδωσε τόση ψυχή και εισέπραξε τον άπειρο θαυμασμό μας. Ήταν σε  τρελά κέφια σας λέω, δονήσεις ολούθε στον χώρο, με πολύ μα πάρα πολύ Heavy και Southern Metal, μπολιασμένο με hard rock στοιχεία για την τσαχπινιά. Η σκηνική τους παρουσία άψογη, η μουσική τους αψεγάδιαστη, όσο για την φωνή… Αφήστε, σπέρνει και θερίζει ταυτόχρονα.

Αν θα τους ξαναδούμε; Μα φυσικά! Ανυπομονούμε σας λέω. Δώστε μου το τηλέφωνό σας και θα σας ειδοποιήσω, να έρθετε παρέα.

Saints Full Of Sin, In For The Kill, Gomorrah, Pilgrim And The Witch, Crimson Prayer, Outlaws, Juke Joint, Prime Evil, Heavy Is The Crown, Slackjawed, Outro

Μετά από τον καταιγισμό και την ενέργεια των Deus Culpa και Lazy Man’s Load, είχε φτάσει η ώρα να ξεκινήσουν οι Enemy Of Reality τη δική τους γιορτή.

Τι περιμέναμε; Όχι αυτό που είδαμε. Δεν είμαστε συνηθισμένοι – και κακώς θα προσθέσω – σε τέτοια απίστευτα show. Είμαστε συνηθισμένοι να τρέχουμε στα «λιβάδια», στα ξένα και στα γήπεδα και να μιλάμε για μήνες για τα σκηνικά και τη σκηνική παρουσία των τάδε και των δείνα. Το να δούμε όμως μέσα στο «σπίτι» μας μια μπάντα να ανοίγει τα φτερά της σε τόσο επαγγελματικά πλαίσια, να ρισκάρει, να στήνει ένα υπερθεάμα και να μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό, όχι αυτό δεν το είχαμε δει. Το είδαμε το Σάββατο από τους Enemy Of Reality. Και πέστε μου, όσοι ήσαστε εκεί, ότι δεν νοιώσαμε δέος για αυτά τα παιδιά, δεν σκεφτήκαμε ότι αυτή η μπαντάρα θα έπρεπε να έχει γίνει ανάρπαστη σε όλα τα εγχώρια και ξένα φεστιβάλ.

Δεν είναι μόνο η αρτιότητα και η τελειότητα σε αυτό που κάνουν. Είναι ότι έδειξαν ένα πλήρες επαγγελματικό προφίλ, έναν έρωτα για τη μουσική και μια απόλυτη αφοσίωση. Δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα και από κανέναν. Στέκονται ψηλά και κατάφεραν να γεμίσουν το Fuzz και να κάνουν τον κόσμο να παραμιλά. Μια ομάδα ταλαντούχων ανθρώπων βοήθησε ώστε να δώσουν μια θεατρική όψη στα άλμπουμ τους και να βιώσει το κοινό την ουσία, αλλά και τη μαγεία όσων διαδραματίζονται στα τραγούδια τους. Οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους.

Intro, Downlfall, Long Forgotten/Deliverance, Vineyard, Serenade Of Death, Baptised In Fire, Drum solo, Δεν Σε Θέλω Πια, In Hiding, Taste Οf Defeat, Nouthetisis, Bargaining, Needle Βites, My Own Μaster (acoustic), Πατρίδα, Τwist Of Time

Ήταν μια από τις καλύτερες συναυλίες της ζωής μου. Τους ευχαριστούμε από καρδιάς για το μοναδικό βράδυ που μας χάρισαν. Τους ευχόμαστε να πετάξουν ακόμα πιο ψηλά και να τους δούμε να φιγουράρουν δίπλα σε μεγάλα ονόματα και φεστιβάλ.

Τους αξίζει!

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Φωτό: Έλενα Βασιλάκη