Η καθιερωμένη ετήσια γιορτή των SoundtrucK είναι από μόνη της σημάδι χαράς. Στο Κύτταρο, ίσως το καλύτερο LiVEάδικο της χώρας μας, η μπάντα που έκανε το Southern τρόπο διασκέδασης για την πάρτη της και εμάς, εμφανίστηκε, παρέα με τους Potergeist, για μία παράσταση γεμάτη μουσική και κέφι. Αμφότερα πολύ αναγκαία και πολύ χρήσιμα σε όλους μας. Ξεχνιέσαι με τη μουσική. Αφήνεσαι, πορώνεσαι, κοπανιέσαι, χάνεσαι, βρίσκεις και βρίσκεσαι.

Οι Potergeist ξαμολιούνται στη σκηνή. Θυμίζουμε ότι και οι δύο μπάντες είχαν ανοίξει για τους Lynyrd Skynyrd, πίσω στο 2012 και από τότε έχουν τις καλύτερες των σχέσεων. Έχουν ανταμώσει ξανά και ξανά, έχουν προσκαλέσει σε συναυλίες τους τους έτερους και εννοείται ότι θα το ξανακάνουν. Οι Potergeist ξαμολιούνται και το Seattle ορθώνεται πάνω από το ελληνικό FIR, λες και είναι δική του η περιοχή, λες και μηδενίστηκαν οι αποστάσεις, λες και οι Pearl Jam, οι Soundgarden και οι Alice In Chains συμμάχησαν για να τα διαλύσουν όλα απόψε.

Καλοπροβαρισμένοι, καλοκουμπωμένοι και άριστοι μουσικοί όλοι τους, μας κράτησαν συντροφιά για μία ώρα και έδειξαν ότι οι ενορχηστρώσεις των τραγουδιών τους είναι ιδιαίτερα απαιτητικές, όσο και ψαρωτικές. Παρακολουθούσες τη ροή και καταλάβαινες πως κάθε αξία, κάθε νότα, είχαν τη δική τους αξία και σημασία. Μία άρση και ένα χτύπημα στα πιατίνια, ήταν ένα μελετημένο μουσικό θέμα. Το έκαναν μία, το έκαναν δύο, το έκαναν δέκα και κάπου εκεί έπιασα τον εαυτό μου να λέει πως τούτοι εδώ οι Potergeist, είναι ένα μουσικό παγόβουνο. Βλέπεις μόνο ένα κομματάκι της όλης «κατασκευής». Πρέπει να ανοίξεις καλά τα αυτιά σου, για να συλλάβεις τη δουλειά που έχουν ρίξει και το δέσιμο που έχουν.

Η σκηνική τους παρουσία είναι γεμάτη ένταση και δύναμη. Η χροιά της φωνής μοναδική. Ευχαριστούν το κοινό και… Προηγουμένως, σε ένα κοινό μεταξύ τραγουδιών, ο τραγουδιστής πετάει μία φράση. «Ποδοσφαιρόφιλους σας κόβω»… Πικρία ζυμωμένη με ευγένεια. Με το πέρας της τελευταίας νότας, ο μπροστάρης κατεβαίνει και χάνεται στο backstage. Πικρία που αδυνατεί να κρυφτεί. Συμπάσχουμε, αλλά θα θέλαμε να παραμείνει εκεί πάνω. Να ευχαριστήσει ακόμα μια φορά και να βγάλει το παράπονό του όπως θα ήθελε.  

So Long, Southern Crown, Rider, Swampire, Easy, Monster, Hope, Nothing & Everything, Rivers & Oceans

Οι SoundtrucK ανεβαίνουν και… παίρνουν αμπάριζα! Take no prisoners, take no this, που λένε και στο χωριό και yeah πυρί μιχθήτω. Η πεντάδα βάζει μπρος τις μηχανές και σερβίρει από τα δύο άλμπουμ του, παίζει και ακυκλοφόρητο υλικό, ενώ μας σακατεύει με την όλη «διαχείριση» που έχει επιλέξει. Ο Γιώργος Φλωράκης, στη φωνή, είναι αρχηγικός, ελέγχει τα πάντα στο φωνητικό σύμπαν του και αποδεικνύεται, ξανά, ένας θαυμάσιος κονφερασιέ. Ο Βασίλης Παναγόπουλος έχει βάλει σκοπό να μας τρελάνει. Πέρα από το εκκωφαντικό στήσιμο του σχήματος και τις μελωδικότατες επιθέσεις του, ο δημιουργός και κιθαρίστας έχει κατά νου πολύ πιο διαδραστικές επελάσεις.

Συντροφιά τους έχουν δύο μαγικές φωνές και η ιστορία “backing vocals” έχει έλθει ανατροπή από το πρώτο λεπτό του δεύτερου ημιχρόνου. Όλο το ηχητικό είναι καλώς καμωμένο και έχει μοναδικό του σκοπό να μας διασκεδάσει. Να μας ψυχαγωγήσει. Και το καταφέρνει. Τα “Talk Box” και “Sabbath” παραμένουν με τους αυτούς τίτλους και εμείς απλά αναρωτιόμαστε για το επόμενο δισκογραφικό χτύπημα. Η μπάντα έχει ήδη κλείσει να παίξει στο εξωτερικό και το καλοκαίρι προβλέπεται καυτότατο.

Και εκεί που ακούς, χτυπάς στον ρυθμό και του κουνάς, ο Παναγόπουλος κάνει το κομ-πλαν. Κατεβαίνει από τη σκηνή, συνεχίζει να παίζει – εννοείται – και προκαλεί το κοινό να στοχεύσει πάνω του με φωτογραφικές και κινητά. Ευδαιμονία! Η μπάντα σκοτώνει και το δείχνει χωρίς πολλά-πολλά. Λίγο πριν το τέλος, ο Φλωράκης μας ευχαριστεί για ακόμα μια φορά και ανακοινώνει πως σε λίγο… μαζεύουμε. Του φωνάζω «Παίξε, ρε!» και γυρίσει, πάντα με χαμόγελο. «Τι, επιλέγουμε και τόνο; Όχι, παίξε, σολ, ας πούμε»; Ακόμα κολλημένη στο ταμπλό είναι η μπάλα.

Wind is Blowing, Feels Like Home, Senorita, Thunder, Voodoo Woman, Time To Change, Take It Easy, Sabbath, Stay, Talk Box, The Calling, Ride On, That Lady, Straight To Hell

Κάπως έτσι η Κυριακή βράδυ ξαναγύρισε και οδήγησε πάλι σε Σάββατο. Όταν έχεις συγκροτήματα που κάνουν τόσο καλά αυτό που ξέρουν να κάνουν, δεν ζητάς περισσότερα. Μόνο ακολουθείς τη μουσική. Εκείνη γνωρίζει καλύτερα. Πάντα. Ευχαριστούμε!

Κώστας Κούλης

Φωτό: Stiver Graunne, wPITw agency