Σαράντα χρόνια είναι μια ζωή… Ίσως όχι με την εντελώς κυριολεκτική έννοια, αλλά πάνω κάτω το ίδιο κάνει. Αν κάνεις κάτι που αγαπάς για σαράντα χρόνια ανελλιπώς, δικαιούσαι τον σεβασμό όλων ανεξαιρέτως. Το Metal Hammer για να γιορτάσει αυτή την τεσσαρακονταετή του πορεία, διοργάνωσε, σε συνεργασία με την XLalala, το επικότερο πάρτι της χρονιάς, με καλεσμένους τους τεράστιους Gamma Ray. Εδώ να έκλεινα το κείμενο, φαντάζομαι ότι και πάλι όλοι μπορείτε να καταλάβετε το τι συνέβη εκείνη τη βραδιά.

Ο κόσμος έχει δείξει επανειλημμένα όλα αυτά τα χρόνια την αγάπη του προς το πρόσωπο του Kai Hansen και η επίσκεψή του στην Ελλάδα για ακόμη μια φορά, με τους Gamma Ray τώρα, ήταν μια πρώτης τάξεως αφορμή για όλους μας να αποδώσουμε φόρο τιμής. Οι πόρτες του Floyd άνοιξαν στις οκτώ ακριβώς και αμέσως οι Desert Near The End ανέβηκαν στη σκηνή για να ζεστάνουν τον ήδη ενθουσιασμένο κόσμο.

Στα περίπου τριάντα λεπτά που έπαιξαν, ήταν πολύ δυναμικοί και ορεξάτοι, με το κοινό από κάτω να ακολουθεί και να απολαμβάνει κάθε νότα. Το power/thrash τους έχει πολύ ενδιαφέρον και αν ο ήχος ήταν κάπως καλύτερος, τα κομμάτια τους θα είχαν αναδειχτεί ακόμη περισσότερο. Συνολικά όμως ήταν μία γεμάτη εμφάνιση για όσο έπαιξαν. 

Season Of The Sun, Point Of No Return, Throne Of Martyrdom, Iron Rain, Beyond The Gates, In Ruins.

Εν συνεχεία, αφού έγιναν οι απαραίτητες αλλαγές στο stage, οι Silent winter πήραν θέση μάχης. Έχοντας κυκλοφορήσει πριν ένα μήνα το εξαιρετικό “Utopia”, ξεκίνησαν φουριόζοι, με πολλή όρεξη και μπόλικο κέφι. Όπως ήταν αναμενόμενο, η νέα τους κυκλοφορία είχε την τιμητική της, καθώς ακούστηκαν τέσσερα κομμάτια από κει, χωρίς όμως να λείψουν και κάποια classics του συγκροτήματος, όπως το “Empire Of Sins” και το “Gates Of Fire”, που ήταν απολαυστικά.

Ο ήχος καλυτέρεψε, αλλά και πάλι είχε τα θεματάκια του, χωρίς ωστόσο να χαλάσει ή να μειώσει την απόδοση του συγκροτήματος, που έδειχνε να είναι πιο δεμένο από ποτέ. Ο κόσμος από κάτω το καταχάρηκε και αυτό φάνηκε από τις αντιδράσεις του, αλλά και από το ζεστό χειροκρότημα που εισέπραξε το συγκρότημα στο τέλος. 

We Burn The Future, Shout, Hellstorm, Hands Held High, Final Storm, Heart Is A Lonely Hunter, Empire Of Sins, Gates Of Fire

Και πλέον έχει έρθει η στιγμή, για την οποία όλοι αδημονούμε, εδώ και πολλά χρόνια. Οι Gamma Ray, αν θυμάμαι καλά, την τελευταία τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους την είχαν κάνει το 2014 και φυσικά αυτά τα δέκα χρόνια είναι πολλάααααα. Εδώ και κάθε χρόνο να τους βλέπαμε δεν θα τους χορταίναμε. Φαντάσου λοιπόν πώς πέρασαν αυτοί οι εκατόν είκοσι μήνες! Έχει πάει δέκα. Ανεβαίνουν στην σκηνή και από κάτω επικρατεί πανικός. Από την πρώτη νότα του “Land Of The Free” φάνηκε ότι η βραδιά θα είναι ξεχωριστή. Όλο το Floyd να τραγουδάει μαζί με τον Hansen και ο νέος τραγουδιστής Frank Beck (OK, από το 2015 είναι, αλλά δεν έχει παίξει και καθόλου!) να προσπαθεί να συνειδητοποιήσει το τι συμβαίνει. Τη θέση του άτυχου Henjo Richter (τον χτύπησε αυτοκίνητο περίπου δέκα μήνες πριν και τον έχει σακατέψει και εννοείται ότι εύχομαι στον οδηγό που τον πάτησε να μην του ξανασηκωθεί ποτέεεε!) κάλυψε επάξια ο Kasperi Heikkinen, ο οποίος είναι παικταράς μεγάλος, αλλά την αδυναμία μου δεν μπορεί να την καλύψει με τίποτα (έφαγα μεγάλη ξενέρα όταν έμαθα για την απουσία του Richter, αλλά c’est la vie, που λένε και στο χωριό μου).

Στα του live, οι Gamma Ray τα έσπασαν όλα, μας έδωσαν τα μυαλά στο χέρι, στο τέλος δεν μπορούσαμε να κουνηθούμε αλλά χαλάλι, τέτοιες βραδιές είναι που σου μένουν χαραγμένες για πάντα, τέτοιες βραδιές είναι που έχει να λες στα παιδιά σου ότι ήσουν εκεί με περηφάνια, τέτοιες βραδιές είναι που ανδρώνουν τα παιδιά που τώρα αρχίζουν να μαθαίνουν τι εστί καλό και ποιοτικό metal, τέτοιες βραδιές είναι που επιζητάς και τίποτα άλλο. Μία έξτρα συγκίνηση υπήρξε και όταν οι δύο στυλοβάτες του Metal Hammer ανέβηκαν στη σκηνή για να βραβεύσουν τον Hansen. Άλλα λόγια δεν μπορώ να γράψω, διότι τα υπόλοιπα, αν δεν ήσουν εκεί, δεν μπορείς να τα φανταστείς.

Η καλύτερη συναυλία της χρονιάς, Δαγκωτό!

Land Of The Free, Last Before the Storm, Avalon, Master Of Confusion, One With The World, Empathy, Man on a Mission. The Silence, Dethrone Tyranny, Rebellion In Dreamland, Heaven Can Wait, Somewhere Out in Space, Heading for Tomorrow, Send Me a Sign

Βαγγέλης Φαρρής

Αντί επιλόγου: καταρχάς, πάνω απ’ όλα και πέρα απ’ όλα, ευχόμαστε περαστικά στον Henjo Richter, ο οποίος, όπως διαβάσαμε στο διαδίκτυο, βρέθηκε πριν λίγο καιρό με τους συντρόφους του στους The Unity. Έχει ακόμα πολλή ανηφόρα, η μάχη θα είναι μεγάλη, αλλά ο Τεύτονας κιθαρίστας δείχνει ότι είναι μεγάλος πολεμιστής. Από την άλλη, θα θέλαμε να επαναλάβουμε κάποια πράγματα, το εξής ένα. Όταν κάποιοι συνάνθρωποί μας βιοπορίζονται από την ύπαρξη και τις πωλήσεις ενός περιοδικού, τα λογάκια και τα σχολιάκα θα μας επιτρέψετε να τα γράψουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας, μην σας πω και εκεί που σκεφτήκατε και εσείς. Την καφρίλα την ανεχόμαστε, αλλά δεν τη θέλουμε. Τους κάφρους ούτε τους ανεχόμαστε ούτε τους θέλουμε. Μία ομάδα ανθρώπων μας προσφέρει ειδήσεις, νέα, απόψεις και γνώμες. Το θέμα, όσον αφορά τις απόψεις και τις γνώμες, είναι απλό. Συμφωνείς ή διαφωνείς. Και τη φράση «Δεν μου αρέσει, άρα δεν είναι καλό» την πετάς στα σκουπίδια, γιατί ΕΙΝΑΙ για τα σκουπίδια. Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας. Εύχομαι στα παιδιά που ζουν από αυτό που κάνουν, να συνεχίζουν να ζουν από αυτό που κάνουν και μάλιστα να ζουν με αξιοπρέπεια.

Κώστας Κούλης