Και ας κρατήσουν οι χοροί. Και ας αρχίσουν οι χοροί! Τη σκηνή καταλαμβάνουν η Ειρήνη Κετικίδη και οι εκπληκτικοί μουσικοί της, το μαγαζί γεμίζει συνέχεια και το κουαρτέτο ετοιμάζεται να μας προσφέρει ποιοτικότατη instrumental απόλαυση. Progressive μοτίβα, Hard Rock μοτίβα, μονοί χρόνοι, θεματικά σόλο, ταχύτατες «παρεμβάσεις», εξωγήινες ενορχηστρώσεις και όλα όσα θα ήθελε να ακούσει ένας φίλος της μουσικής και εραστής του μαγικού εξάχορδου. Η Ειρήνη μιλάει με το κοινό, ευχαριστεί και παροτρύνει για συμμετοχή και φασαρία. Αυτή τη φορά που την ακούω, μου κάνει πιο πολύ της σχολής Satriani/Vai, ενώ θα ορκιζόμουν ότι έβαλε και τον George Lynch στο τραπέζι, ίσως και αυτόν ακόμα, τον Rick Graham.

Κάποια στιγμή μπουκάρει στη σκηνή ο Γιάννης από τους Need. O Voyager της καρδιάς μας, άρτι αφιχθείς από ένα LiVE, το οποίο συγκίνησε πολύ κόσμο, τραγουδά σε τρία τραγούδια, δικά του τραγούδια, τα οποία πρόβαρε με αυτή τη megaband και τα οποία ακούγονται δίσκος! Οι συγκεκριμένοι μουσικοί σκοτώνουν και θεωρώ ότι είναι «απλά» δάσκαλοι στα όργανά τους. Εξαιρετική παρουσία! Το Κετάκι έσΠΥΡε! Ξέρω τι γράφω, μη φοβάστε…

Maggots, A Church For All, Brilliance, Little Boxes (με Voyager), Minor Tom (με Voyager), Distance, Snake Eyes, Call Me When You’re Drunk (με Voyager)

Οι Sons Of Sounds είναι κατ’ ουσίαν τρία αδέλφια από τη Γερμανία, τα οποία αγαπούν τη μουσική, αγαπούν να παίζουν και να συνθέτουν και έτσι δημιούργησαν τη δική τους μπάντα, με την οποία προσπαθούν να κάνουν τη μουσική τους γνωστή όπου μπορούν. Όμορφο κα φασαριόζικο υβρίδιο, που συνδυάζει το Πανκ, την Πόζα, το τρεχάτο Ροκ και τη μοντέρνα αισθητική, πάντα μέσα από το κλασσικό, παραδοσιακό, βλέμμα προς τις δεκαετίες που έχουμε λατρέψει.

Μιλούν μαζί μας, συστήνονται, τρέχουν πάνω-κάτω… Μπασίστας και κιθαρίστας μοιράζονται τα φωνητικά, κραδαίνουν όργανα και συγκινούν. Efkaristo Athina! Χαμόγελα ένθεν κακείθεν και μία ατμόσφαιρα που γίνεται ολοένα και πιο ζεστή. Τα αδέλφια Beselt, ήτοι ο Roman, o “H” (θεματάκι με τον Adrian Smith να υποθέσω) και ο Wayne (ενδιαφέρουσα επιλογή προσωνυμίου, φίλε. Tate-ικός από παιδί φαντάζομαι), γουστάρουν με χίλια. Και μάλλον θα πρέπει να κάνω ένα μπραφ και να πάω να ξανακούσω τη δουλειά τους. Επτά άλμπουμ και ένα ΕΡ και… Λίαν συντόμως μάλιστα!

Sound Of Hope, Forever, Alive, Valley Of The Damned, Time Machine, Diamond, End Of The Road, Streetmutt, Are You Ready

Τον έχω απολαύσει στη σκηνή μπόλικες φορές και φιλοδοξώ να τον δω άλλες τόσες, μέχρι να ψοφήσω. Ο Geoff Tate είναι ένας τραγουδιστής φαινόμενο. Πρόκειται για έναν άνθρωπο εξήντα πέντε ετών, ο οποίος… τραγουδάει έτσι; Είναι δυνατόν; Και όλοι όσοι αρέσκεστε να συγκρίνετε πεπόνια με αγκινάρες, καλό θα είναι να αναθεωρήσετε. Ο GT να αποδίδει έτσι όπως το έκανε στα τριάντα του, δεν είναι δυνατόν να πιστεύετε ότι είναι εφικτό. Δεν είναι καν σουρεάλ. Ντυμένο στα μαύρα, με ένα φανταχτερό καπέλο και την καλύτερη των διαθέσεων, το γέννημα της Στουτγάρδης και περήφανο παιδί της πρωτεύουσας της βροχής, πάτησε τη σκηνή του Gagarin και δίδαξε επαγγελματική νοοτροπία, έδειξε πώς είναι να διασκεδάζεις όταν παίζεις και φρόντισε να μας κάνει να ξελαρυγγιαστούμε. Το φώναζα μετά το τέλος της συναυλίας. ΔΕΝ υπάρχει αυτό το setlist! Από το εναρκτήριο “Empire” στο “I Am I”, στο οποίο έλαμψε ο συμπατριώτης ντράμερ του, από εκεί στο “NM 156”… Όταν παίχτηκε το “Desert Dance”… Πρόκειται για μία πολύ συγκινητική χωροχρονική σεκάνς. Το αυτό ισχύει και για το “Sacred Ground”. Όμορφες στιγμές. Να παίζαν και το “Running Man”…

Τιμήθηκαν πολλά άλμπουμ, τιμήθηκαν πολλά τραγούδια. Ο Tate δεν παρέλειψε να δηλώσει ξανά ότι είναι τρελαμένος με την τεχνολογία, δεν παρέλειψε όμως και να πει πόσο και-γαμώ ήταν να μεγαλώνεις τη δεκαετία του ’80. Όταν κυκλοφορούσε στα μέσα της το κορυφαίο των κορυφαίων άλμπουμ, το «δανεισμένο» από μία δεκαετία λίγο μετά το 2800 “Rage For Order”… Όποιος είχε αγοράσει τέτοια εποχή αυτό το αριστούργημα… Τι ιστορίες έχει να διηγείται…

Παίχτηκε και το “Welcome To The Machine”, το οποίο φιλοξενείται στο άλμπουμ διασκευών “Take Cover”, ένα άλμπουμ που ήδη γιορτάζει δεκαεπτά χρόνια ύπαρξης. Ένδειξη λατρείας προς τους Pink Floyd και προσωπικό απωθημένο του μεγάλου τραγουδιστή; Ίσως, αν και θα προτιμούσα να παίξει ΚΑΙ το “Red Rain”, το οποίο έχει τραγουδήσει – για το ίδιο πάντα άλμπουμ – καταπληκτικά. Αν και θα ήθελα να συμπεριλάβει το μαγικό “Helpless” και το ανυπέρβλητο “Change”. Αν και – μεταξύ μας – με αυτά που γράφω, το πάω για τέσσερις ώρες πρόγραμμα. Δύο LiVE σε δύο μέρες δηλαδή. Μια χαρά μου ακούγεται. Πού υπογράφω;

Στο “Lucy” υποδεχτήκαμε ξανά στη σκηνή τα δύο από τα τρία αδέλφια των Sons Of Sounds. «Ξέρετε… τα παιδιά παίζουν και βιολί» μας ξεφούρνισε ο Αμερικανός υπέρ-βοκαλίστας και το τραγούδι που ευθύνεται για πολλές σχέσεις που ξεκίνησαν και πολλά παιδιά που μεγάλωσαν ή «συνελήφθησαν», παίχτηκε προς τέρψιν των αυτιών μας. Χαμογελώ δίπλα σου…

Έχοντας μαζί του μία νεανική μπάντα, από όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, αφού ο ένας κιθαρίστας του είναι Γάλλος και ο άλλος Ιταλός, ο μπασίστας του Αυστραλός και… Και γιουνάιτεντ κόλορς οβ μπένετον η ομάδα και πολύ λίγο μας χάλασε, αφού απέδωσε τίμια, στρατευμένα και με σεβασμό στο πρωτότυπο. Ο G.Wayne.T φρόντισε να μας κάνει και ένα δωράκι και πάτησε την αγαπημένη νότα στο “Take Hold Of The Flame”, ενώ, κάπου στο πρώτο κουπλέ, μου φάνηκε πως το κοινό σκέπαζε τη φωνή του. Τι υπέροχα τρελοκομεία είμαστε εμείς οι Έλληνες…

Empire, Desert Dance, I Am I, Sacred Ground, The Thin Line, Operation: Mindcrime, Breaking The Silence, I Don’t Believe In Love, NM156, Screaming In Digital, Walk In The Shadows, Another Rainy Night (Without You), Jet City Woman, Silent Lucidity, Welcome To The Machine (Pink Floyd), Take Hold Of The Flame, Queen Of The Reich

Διασκέδαση! Με μία λέξη η περιγραφή της συναυλίας. Ατελείωτη διασκέδαση. Τραγούδια που αγαπάμε να λατρεύουμε. Τη χρησιμοποιώ κατά κόρον την εν λόγω φράση, αλλά με αδικείτε; Ευχαριστούμε, Τζεφάκο! Δεν ακολουθούμε την περιοδεία, γιατί δεν θέλουμε να σε φρικάρουμε άλλο. Προτιμάμε να έλθουμε να σε ακούσουμε στο σπίτι σου.

Κώστας Κούλης

Φωτό: Γιάννης Δόλας a.k.a. Πρίγκηπας του Ελέους