Ο Dave Ellefson, δεν πιστεύω ότι χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Όντας ένα από τα ιδρυτικά  μέλη των Megadeth, με μία πορεία αξιοθαύμαστη και ιστορίες τρομερές να τους/τον ακολουθούν, έχει αφήσει το δικό του στίγμα στην παγκόσμια μεταλλική σκηνή. Η αποχώρησή του από τους Megadeth το 2021, άνοιξε νέους δρόμους στη μουσική του καριέρα, όταν και ίδρυσε τους Death metallers Dieth,ενώ φέτος, μαζί και με τον Jeff Young (έπαιξε κιθάρα στο “So Far, So Good… So What”), αλωνίζουν τις σκηνές παίζοντας κομμάτια από τα τρία πρώτα Megadeth και μερικά από το “Youthanasia”, το οποίο φέτος κλείνει τα τριάντα χρόνια του.  

Οπότε τι καλύτερο για Δευτέρα βράδυ από το να πάμε και να δούμε/ακούσουμε αυτούς τους δύο καλλιτέχνες να αποδίδουν στη σκηνή κομμάτια που έχουν πολύ μα πολύ καιρό να παιχτούν ζωντανά και φυσικά να φέρουν ωραίες αναμνήσεις από τα παλιά καλά χρόνια! Ο κόσμος που μαζεύτηκε στο Κύτταρο δεν μπορώ να πω πως ήταν πολύς, ίσως η μέρα ή και η τιμή του εισιτηρίου να έπαιξαν ρόλο, αλλά τουλάχιστον το κάτω μέρος γέμισε.

Την αρχή την έκαναν οι Dieth, που λογικά άλλαξαν τη σειρά, για να μπορεί να χαλαρώσει ανάμεσα στα set ο Ellefson, που θα έκανε διπλό νυχτοκάματο. Ο ήχος ήταν μία χαρά και το συγκρότημα έβγαλε αρκετή ένταση και δύναμη, κάτι που βοήθησε και τα κομμάτια που έπαιξε να αποκτήσουν μια επιπλέον βαρύτητα. Παίχτηκε όλο το “To Hell And Back” και μας ενημέρωσαν πως βρίσκονται σε διαδικασίες ηχογράφησης του επόμενού τους full length album τους.

To Hell And Back, Don’t Get Mad … Get Even!, Wicked Disdain, Free Us All, Heavy Is The Crown, Walk With Me Forever, Dead Inside, The Mark Of Cain, In The Hall Of The Hanging Serpents

Στη συνέχεια σειρά πήραν οι Andry. Τι εστί Andry; Το προσωπικό σχήμα της Andry Lagiou, το οποίο τα σπάει! Πολύ καλό, μελωδικό και δυναμικό heavy/ power, από ένα συγκρότημα που τα έδωσε όλα και ανέβασε στα ύψη τη διάθεση του κοινού. Δεν τους είχα ακούσει ξανά, αλλά σίγουρα πλέον θα τους έχω στα υπόψη. Για κλείσιμο έπαιξαν το “Burn” και κόντεψαν να κάψουν το Κύτταρο.

Black Hole, White Sunday, Good Trip To Hell, Church Bells, Burn (Deep Purple)

Και πλέον είχε έρθει η ώρα για το main act της βραδιάς. Οι Kings Of Thrash, αποτελούμενοι από τους Dave Ellefson, Jeff Young, Chaz Leon (κιθάρα/φωνή) και Fred Aching (τύμπανα), ανέβηκαν στη σκηνή και για μία ώρα ήταν σαν να μπήκαμε σε μία χρονομηχανή, να ταξιδέψαμε πίσω στα τέλη των 80’s, αρχές των 90’s και να απολαύσαμε κάποιες από τις επιτυχίες των Megadeth, που πλέον δεν ακούγονται ποτέ. ΟΚ, εξαίρεση το “Peace Sells…”. Πάνω στη σκηνή όλοι φάνηκαν ευδιάθετοι και κυρίως ο Jeff φάνηκε να απολαμβάνει περισσότερο τη μεγάλη αγάπη και αποθέωση που του επιφύλασσε το κοινό. Τα κομμάτια ακούστηκαν μια χαρά, εκτός μερικών που τα ξεχείλωσαν αρκετά σε διάρκεια, όταν θα μπορούσαν να παίξουν ένα-δυο κομμάτια ακόμη, όπως φυσικά και το drum solo, που για τα εβδομήντα λεπτά που έπαιξαν, το θεωρώ λίγο υπερβολή.  

Αυτό βέβαια δεν φάνηκε να πτοεί ή να απογοητεύει τους παραβρισκόμενους στο κοινό, όποτε όλα καλά! Γενικώς, ήταν μια ενδιαφέρουσα βραδιά, μας γύρισε πίσω στον χρόνο και όσο διάρκεσε μας άρεσε. Μακάρι να ήταν περισσότερο!

Into The Hell, Mary Jane, Train Of Consequences, Victory, Skull Beneath The Skin, 502, Drum Solo, In My Darkest Hour, Good Morning/Black Friday, Dawn Patrol, These Boots Are Made For Walkin’, Wake Up Dead, Pease Sells

Κείμενα, φωτογραφίες: Βαγγέλης Φαρρής

Απλά να επισημάνω πως φαίνεται πολύ άσχημο, όταν στην σκηνή παίζει μία μπάντα, η προηγούμενη να μαζεύει τα πράγματά της και να περνάει μέσα από το κοινό με τις θήκες από κιθάρες και όλο τον εξοπλισμό της, λες και πρέπει να προλάβει το τρένο, από τη στιγμή που μέλος της παίζει και με το κύριο Act της βραδιάς.