Καλή η πρώτη μέρα, έτσι; Περάσατε κι εσείς καλά, ναι; Εντάξει, σταματάω με τις ερωτήσεις και προχωρώ με καταφάσεις και μόνο. Έτσι νομίζω δηλαδή… Στην ουσία, μια και δικό μου είναι το κείμενο, φωτιά του βάνου και του καίου, καπίς; Ο κόσμος έχει έλθει από νωρίς στο Κύτταρο και η πρώτη μπάντα ανεβαίνει στη σκηνή.

Οι THSL είναι στην ουσία ο Θανάσης Λαμπράκης και η μπάντα του. Μουσικοί μπαρουτοκαπνισμένοι, μελετημένοι και ευφυείς, παίζουν υλικό το οποίο έχει γεννηθεί από τον mastermind των Lightfold και το οποίο έχει ως τώρα επικοινωνηθεί με δύο άλμπουμ. Ο κιθαρίστας δίνει το έναυσμα, «χορηγεί» τις μελωδίες και οι παίχτες ανταποκρίνονται με άνεση.

Πίσω από τα τύμπανα άλλος ένας καλλιτέχνης με βαριά φανέλα. Ο Άγγελος Τσουκαλάς. Θέλουμε μισή ώρα μόνο για να απαριθμήσουμε τις συμμετοχές του σε συγκροτήματα και δίσκους. Οι THSL γραπώνουν και ξεσκίζουν, o Παναγιώτης “Parthos” Παπαγεωργίου δίνει απλά μαθήματα φωνητικής ανωτερότητας και μήπως θα ήταν καλό να επανέλθουν με ένα δικό τους show;

Deep Blue Abyss (intro), Awaken, Dreams Like Clouds, Illusions, Memories Of A Dream, The Collector

Rusty Dog και supeRock και γρέζι, θολά γκάζια, σφαλιαρίδι και κλωτσίδι και αυτή η χροιά είναι σπουδαία! Είναι τόσο χαλαροί και η μουσική τους αποτελεί πρώτης τάξεως καρπαζιά για όσους δεν ήξεραν και έχουν έλθει.

Το “Scars”, με τη βελούδινη υφή του και το ηλεκτρικό ξέσπασμα, είναι το βήμα που χρειάζεσαι να κάνεις, προκειμένου να πλησιάσεις και να γευθείς. Μια νοστιμότατη κατάθλιψη, χίλιες φορές!

Scars, Stone Hand, Here’s Johnny, Rusty Dog, Is This Love?, Rape Me (Nirvana), Electrical Nemesis

Έπονται οι Just A Pinch Of Glory και βάφτε το μαγαζί με τα χρώματα της δεκαετίας του ’70. Hammond ομορφιές, ανάλογες και αντίστοιχες κιθάρες, απρόσμενα (μην σας πω και χαοτικά) κατεβάσματα στο τέμπο και η γυναικεία φωνή που τα παίρνει όλα αυτά, τα δένει σταυρόκομπο και τα πετάει στο κοινό.

Εξαιρετικά δεμένη μπάντα, με ύφος και άποψη και μεγάλη αγάπη για τον Ritchie Blackmore. Πώς να εξηγήσουμε αλλιώς ότι και οι δυο διασκευές που επέλεξαν τα παιδιά, έχουν να κάνουν με Rainbow και Purple; Κοίτα τα αστέρια, συνάντησε τους τέλειους αγνώστους και όλα καλά θα σου πάνε.

Frantic, Lying On My Bed, Stargazer (Rainbow), Absence, Number 5, Perfect Strangers (Deep Purple), Rockin Till The Sun Goes Down

Η σκηνή ανήκει τώρα στους Simplefast. To κουιντέτο εισέρχεται αθόρυβα και… «Κύτταρο, είσαι εδώ»; Μέταλ του δε κορ, που λένε και στο χωριό και η φωνή είναι πεντακάθαρη όσο και επιθετική. Οι δίκασες λυσσομανούν, οι κιθάρες οδηγούν και οι χαμηλές συχνότητες δένουν.

Είναι δικό τους το υβρίδιο, είναι δική τους η εξωτερίκευση και ο κόσμος κάνει κέφι. Τα tutti και οι παύσεις είναι υποδειγματικά και όταν έλθει η ώρα για χτύπημα… Πολλοί σβέρκοι θα έχουν πρόβλημα το επόμενο πρωί.

Magnitude (Intro), Within Your Soul, King Of The World, The Liar’s Truth, Nero Reborn, Atonement, Cursed, Tension, Eternal

Το φεστιβάλ κλείνουν οι Motherfaster. Το τρίο είναι έτοιμο να βάλει φωτιά. Δεν το σκέφτεται δυο φορές. Πάρε να ‘χεις και εκείνη η χροιά, η τόσο Wyndorfική. Την έχουμε αγαπήσει, θέλουμε να την ακούμε συνέχεια και όταν εξαπολύονται θανατηφόρα βέλη, όπως το “Zombies In The Disco” ας πούμε, τότε δεν έχεις να αναρωτηθείς για πολλά.

Οι τυπάδες καταστρέφουν τα κύτταρα των αυτιών μας με χειρουργική ακρίβεια. Κι όσοι πάτε κάτι να αρθρώσετε… Έσκασε το “Shotgun Blast” και φύτεψε έναν κρατήρα στη σκηνή. Δεν θέλουμε να σωθούμε – πίριοντ!

Not A Good Idea, Bad Idea, Nymph And The God, 24/7, Shotgun Blast, Tunes Of Doom, Zombies In The Disco, Jealously Insane, Stash The Cash, Abused In The Garden Of Love, Kamikaze Rider, Sinnerman, Ain’t No Stallion, Bull On A Parachute

Εύχομαι από καρδιάς μακροημέρευση και όλες τις επιτυχίες του κόσμου για αυτό εδώ το φεστιβάλ. Να συνεχίσει να δίνει ευκαιρίες σε νέα σχήματα, να ενώνει τον κόσμο μέσω της μουσικής, να χτίζει ένα περιβάλλον πολιτιστικό, πολιτισμικό και πολιτισμένο. Όλα τα υπόλοιπα είναι μιζέριες και καλά θα κάνουμε να τις στείλουμε κι εκείνες στο Pit, να τις λιώσει ο επόμενος wall of death. Κάθε επιτυχία, παιδιά!

Κώστας Κούλης

Ψηλέ; Άλλη φορά ΜΕ γυαλιά στη σκηνή, ναι; Όχι τίποτ’ άλλο… Να μην χρειάζεται να σκύβεις…

Για τις υπέροχες φωτογραφίες ευθύνεται η κυρία Αλεξάνδρα Αλεξίου Aireloth