Παρατηρώντες: As Above So Below @ Χώρος Κ4 Κουκάκι

Πρώτη υπερατλαντική πτήση. Κάθεσαι, δένεις ζώνη, παρατηρείς τον «σωλήνα». Δύο θέσεις δεξιά και αριστερά και στη μέση πέντε. Και τι περιμένεις, για τις επόμενες επτάμιση ώρες που διαρκεί η πτήση μέχρι την πόλη της βροχής; Μα φυσικά να κάτσει δίπλα σου μια Αμερικανιδούλα μούρλια, τύπου Lindsay Lohan στο “Mean Girls”. Και οποία απογοήτευσις όταν, αντ’ αυτής, αντικρύζεις έναν Ινδό μεσήλικα, ο οποίος, με τη γνωστή προφορά του, σε ρωτά αν μπορεί να «περάσει» από το τελωνείο τις πίκλες που κουβαλά μαζί του. Και πόσο γελάς, από μέσα σου, όταν η πρώτη ταινία, από αυτές που θα προβληθούν κατά τη διάρκεια της πτήσης, είναι το “Mean Girls”…

Ο Αχιλλέας και η Αντιγόνη γειτονεύουν στο αεροπλάνο. Ποιος θα κάτσει παράθυρο, ποιος θα έχει τον διάδρομο, πόσο ταξιδεμένος είναι ο καθένας τους, τι άνθρωπος είναι ο καθένας τους, τι κουβαλάνε μέσα τους και τι τους βγαίνει, ανάλογα και αντίστοιχα με τις συνθήκες. Και αν, κάποια στιγμή, συμβεί κάτι το απρόσμενο, το ανεξέλεγκτο; Και αν το έξι γίνει εννιά, όπως τραγούδησε ο μεγάλος Δανός;

Ο κύριος Δημήτρης Μπούρας σκηνοθετεί μία παράσταση βασισμένη σε μία ιστορία που έχει συμβεί στην αδελφή του, την κυρία Βασιλική Μπούρα, η οποία μάλιστα υπογράφει το κείμενο. Και βγάζει μία παράσταση με καθρέφτη την πραγματικότητα, με εντάσεις και ενθουσιασμό, μία παράσταση που στηρίζεται κατά μεγάλο ποσοστό στον αυτοσχεδιασμό, που με τις πρόβες και το τάλαντο των δύο ηθοποιών, γίνεται μία ιστορία, η οποία κατ’ ουσίαν οδηγεί τους ηθοποιούς.

Στον ρόλο της Αντιγόνης η κυρία Παναγιώτα Σακελλαριάδη, μία ηθοποιός που βγάζει τα του χαρακτήρα της με άνεση. Είναι γλυκιά, μπορεί να γίνει απίστευτα ξινή, μπορεί να γίνει οτιδήποτε και οποιαδήποτε, είναι μία παλέτα χαρακτήρων. Της βγαίνει τόσο καλά ο ρόλος και το πνεύμα της ροής, που θεωρείς ότι απλά είσαι συνεπιβάτης τους και τυχαίνει να τους παρακολουθείς, γιατί το ρημάδι το pad έμεινε από μπαταρίες και γιατί δεν θέλεις το τηλέφωνο να το ενεργοποιήσεις στο αεροπλάνο.

Ο κύριος Παναγιώτης Λέκκας υποδύεται τον Αχιλλέα (εξαιρετικά ενδιαφέρουσα – και όχι μόνο – η επιλογή των ονομάτων) και είναι εξίσου εντυπωσιακός και πειστικός στον ρόλο του. Είναι εμφανές ότι έχει δουλέψει πολύ, είναι προφανές ότι αγαπά τον χαρακτήρα του και μας δείχνει ότι η «δυσλειτουργία πτήσης» είναι κάτι που δεν θα πρέπει να μας ξενίζει. Όσοι ταξιδεύετε με αεροπλάνο συχνά, μάλλον θα ταυτιστείτε.

Ο κύριος Νίκος Θετάκης ευθύνεται για τους εξαιρετικούς φωτισμούς, που αποτελούν, εννοείται, τον μεγάλο σύμμαχο του έργου και ο ίδιος, μαζί με τους κυρίους Κώστα Γκιντώνη και Κώστα Κουτρούλη, έχουν επιμεληθεί ένα σκηνικό, που σίγουρα θα τραβήξει την προσοχή σας.

Στο τέλος της ημέρας; Είναι εντελώς χαζό να κάνεις πράξεις, υπολογισμούς, να πλάθεις σενάρια και να ανακατεύεσαι με ιστορίες και μυθολογίες, για το ποιος ή ποια θα κάτσει δίπλα σου στο αεροπλάνο ή γενικότερα. Το «Εσύ κι ο γρύλλος σου» καραδοκεί και το μόνο που μπορεί να απαλύνει τον πόνο, είναι να παρακολουθήσεις αυτή την παράσταση, που κάθε φορά έχει κάτι άλλο να σου πει. Εννιά φορές τουλάχιστον. Εγώ θα την έβλεπα άνετα και δέκατη και ενδέκατη και ναι, Μαρίκα μου, αυτό είναι hint-hint για τους συντελεστές και τους διαθέτοντες τον χώρο. Όσο για τον τίτλο της παράστασης… απλά εμπνευσμένος και με άπλετο χώρο για κουβέντα.

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.